Dlaczego kazałeś mi kochać wszystkich moich braci?

Dlaczego kazałeś mi kochać
wszystkich moich braci? 
Próbowałem, lecz wracam 
do Ciebie strwożony. 
Miałem w sobie tak 
wiele spokoju. 
Byłem zorganizowany, 
urządzony. 

Moje wnętrze było uporządkowane.
I było mi tak dobrze.

Samotny, byłem w zgodzie ze sobą.
Osłonięty od deszczu, 
wiatru i błota. 
Pozostawałem czysty, 
zamknięty w mojej twierdzy.

Ale w mojej fortecy, 
Ty, Panie, odkryłeś moje odejście.
Jak podmuch deszczu 
prosto w twarz, 
krzyki ludzi wyrwały 
mnie ze snu. 

I otworzyłem 
nieostrożnie drzwi. 
Teraz jestem zgubiony.

Kiedy przyszli pierwsi goście,
było dla nich trochę miejsca
w moim sercu. 
Lecz nie widziałem już 
fal przybywających później.
Przesłonili ich pierwsi. 
Panie, oni sprawiają, 
że jest mi źle; 
zabierają tak wiele miejsca,
wdzierają się w moje serce,
są nienasyceni. 
Oni mnie pożerają!

Całkiem przepadłem. 
Nie ma już mnie więcej.
Nie ma już miejsca 
dla mnie we mnie.
Nie bój się, mówi Bóg,
wygrałeś wszystko;
bo gdy oni wdzierali
się w ciebie,
Ja, Twój Bóg,
Ja, twój Ojciec,
wślizgnąłem się między nimi.
 
Michel Quoist