Życie konsekrowane w swej istocie i różnorodności formKościół odczytany nie instytucjonalnie, ale jako wspólnota życia i świętości składa się z trzech stanów życia chrześcijańskiego; świeccy, pasterze i osoby konsekrowane. "Choć te różne kategorie członków Kościoła objawiają jedyną tajemnicę Chrystusa, to charakterystyczną, lecz nie wyłączną cechą laikatu jest świeckość, pasterzy służebność, osób zaś konsekrowanych szczególne upodobnienie do Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego" (Vita consecrata, 31; dalej: VC). W ukazywaniu świętości Kościoła obiektywne pierwszeństwo należy przyznać życiu konsekrowanemu, jako że odzwierciedla ono sposób życia samego Chrystusa" (VC, 32).Życie konsekrowane to złożone misterium, niepojęte bez Objawienia, w którym tkwią jego źródła i cel. To życie wyrasta z głębi Ewangelii objawionej w Chrystusie. Powołani do konsekracji przyjmują "Jego doświadczenie", porzucają wszystko, by "przebywać z Nim i tak jak On oddać się na służbę Bogu i braciom" (VC, 1). Wybierają życie oparte nie na idei czy instytucji społecznie przydatnej, ale na fundamencie życia Syna Bożego, który "stał się człowiekiem" i ukazał "wysoką miarę" człowieczeństwa, jakiej pragnie Ojciec dający nam życie wieczne. Istota Sobór Watykański II uczy, że w Kościele byli zawsze "mężczyźni i niewiasty, którzy [ ] chcieli iść z większą swobodą za Chrystusem i dokładniej Go naśladować, a każdy z nich na swój sposób prowadził życie Bogu poświęcone" (Perfectae caritatis, 1; dalej: PC). Życie konsekrowane, wpisane od początku w świętość Kościoła (Lumen gentium, 44; dalej: LG), "nigdy nie zaniknie jako jego niezbywalny i konstytutywny element" (VC, 29). Stąd Papież Franciszek wzywa, by konsekrowani "wdzięczni za przeszłość, przeżyli z pasją teraźniejszość, ufnie idąc w przyszłość" jako wciąż potrzebni, bo Kościół złożony "wyłącznie z szafarzy i z wiernych świeckich nie odpowiada zamiarom Boskiego Założyciela" (VC, 29). Wprawdzie "wszyscy w Kościele są konsekrowani przez chrzest i bierzmowanie, ale posługa święceń i życie konsekrowane zakładają istnienie odrębnego powołania oraz szczególnej formy konsekracji, która przygotowuje do specjalnej misji" (VC, 31). Jednak "chrzest sam w sobie nie wiąże się z powołaniem do celibatu lub do dziewictwa, do rezygnacji z posiadania dóbr i do posłuszeństwa przełożonemu w specyficznej formie rad ewangelicznych" (VC, 30). Nowe powołanie to nowe powinności, ale i charyzmat do podjęcia Chrystusowego "sposobu życia" jawiącego się "jako najbardziej radykalna forma życia Ewangelią na tej ziemi" (VC, 18). Różnorodne formy Duch Święty odpowiada w Kościele za wielość i różnorodność form życia konsekrowanego, ponieważ każda wiąże się z sobie właściwym charyzmatem. Dawne i nowe formy nie rywalizują ze sobą (por. VC, 26, 62, 66). Adhortacja Vita consecrata, 6-11 wymienia następujące formy życia konsekrowanego: Życie monastyczne Na Wschodzie i Zachodzie (od IV w.) tysiące mnichów i mniszek żyli samotnie, w pojedynkę (anachoretycznie) lub we wspólnocie (cenobitycznie) przy świętych Założycielach (twórcach Reguł: np. Pachomiusz, Bazyli, Benedykt, Cezary, Kolumban). Charyzmat mniszy kieruje ich na Boga i wieczność (medytacja, liturgia), z czym wiąże się zasada "ucieczki od świata" (fuga mundi). Doskonalą życie przez uregulowanie i posłuszeństwo Słowu. Toczą duchowy bój w szczególnych miejscach: pustynia (Egipt, Syria), góry (Monte Cassino, La Grande Chartreuse). Inni z podziwu dla nosicieli krzyża (staurophóroi) i Ducha (pneumatophóroi) tworzyli wokół skupiska. Tradycje monastyczne kontynuują dzisiaj: benedyktyni, bazylianie, cystersi, kameduli, kartuzi, paulini, z nowoczesnych form np. Wspólnoty Jerozolimskie. Stany życia: dziewic Bogu poświęconych, konsekrowanych wdów i wdowców, pustelników i pustelnic Znane od czasów apostolskich, odradzają się. Obojga płci dziewice (lub asceci) i owdowiali poświęcają życie Bogu, wspierani duchowo przez pasterzy (biskupi i prezbiterzy), sławieni przez świętych: Ambrożego, Hieronima, Augustyna, wcześniej św. Pawła (1 Kor 7,25-40; 1 Tm 5,3-16). W Polsce jest około 150 wdów i 180 dziewic, które złożyły "wieczysty ślub czystości [ ] aby poświęcić się modlitwie i służbie Kościołowi" (VC, 7). Podobnie w innych krajach. Kilkudziesięciu Europejczyków jako pustelnicy (zakonni, świeccy) "przez wewnętrzne i zewnętrzne oderwanie od świata świadczą o przemijalności obecnej epoki, a przez post i pokutę" ukazują, że człowiek żyje nie tylko chlebem. Instytuty oddane całkowicie kontemplacji Wspólnoty mnisze i żeńskie klauzurowe, naśladują Chrystusa "oddającego się kontemplacji na górze" (LG, 46), trwają "myślą i sercem nieustannie przy Nim" (PC, 5). Stanowiąc "wyborną cząstkę" (PC, 7), duchowo wspierają "w sercu Kościoła" dzieła apostolskie i misyjne. Bóg jest ich głównym Rozmówcą w liturgii i pracy dla utrzymania wspólnoty i wspierania biednych (np. benedyktynki, klaryski, karmelitanki). Istotę charyzmatu stanowi miłość oblubieńcza: głębokie "tak" dla Chrystusa- Oblubieńca (Mulieris dignitatem, 20). Z tego kręgu wyszły kobiety z tytułem "Doktora Kościoła". Instytuty zakonne oddane dziełom apostolskim Ukazują one Chrystusa "zwiastującego rzeszom Królestwo Boże [ ] uzdrawiającego chorych i ułomnych, a grzeszników nawracającego [...] błogosławiącego dzieciom i dobrze czyniącego wszystkim" (LG, 46). Z różnymi charyzmatami i założyciel(k)ami stanowią większość wśród instytutów. Ślubują czystość, ubóstwo i posłuszeństwo, żyją wspólnotowo, noszą habity różnego kroju i barwy. Niehabitowe zgromadzenia zakonne powstały wobec porozbiorowej kasaty klasztorów i nowicjatów, chroniły powołanych przed emigracją; bez habitu i życia klasztornego, złożywszy śluby, pracowali w ukryciu. Kościół zaaprobował ten precedens przydatny dla późniejszych instytutów. Charyzmaty wspólnot apostolskich wyrażają Boże zatroskanie o potrzeby ludzi, więc ich klasztory czy domy powstają w społecznościach ludzkich (w przeciwieństwie do monastycyzmu są ukierunkowani w stronę ludzi jako idący od Boga). "Tak wyrosły liczne gałęzie Zgromadzeń Kanoników regularnych, Zakony żebracze, Klerycy regularni i w ogólności Zgromadzenia zakonne męskie i żeńskie oddające się działalności apostolskiej i misyjnej oraz wielorakim dziełom, zrodzonym z chrześcijańskiej miłości" (VC, 9): urszulanki, marianie, salezjanie i salezjanki, pasjoniści, orioniści, elżbietanki, służebniczki i inne. Instytuty świeckie i instytuty kleryckie Instytuty świeckie (ponad 30 tys. członków) "w świecie" praktykują rady ewangeliczne jako konsekrowani świeccy, tworząc "zaczyn" (VC, 32) w przestrzeni "życia kulturalnego, gospodarczego i politycznego" (VC, 10). Przykładowo: Fraternia Jezus Caritas, Instytut Niepokalanej Matki Kościoła, Instytut świecki Chrystusa Króla (męski, żeński), Instytut Prymasa Wyszyńskiego, Świecki Instytut Karmelitański Elianum itp. Kleryckie instytuty to prezbiterzy diecezjalni, którzy w ramach charyzmatu swego instytutu żyją radami ewangelicznymi, by głębiej przeżyć "specyficzną duchowość kapłańską", i intensyfikują duszpasterstwo (np. filipini, Groupe Evangile et Mission). Stowarzyszenia życia apostolskiego Powstają one dla celu apostolskiego lub misyjnego. Składają "przyrzeczenia" (nie śluby) rad ewangelicznych, noszą jednolite stroje (nie habity: sutanna, suknia), zachowując odrębny od zakonów charakter. To np. Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, czyli SAC (pallottyni, siostry, świeccy współpracownicy); misjonarze Wincentego a Paulo i szarytki, Dzieło Szensztackie. Zestawienie różnych form życia konsekrowanego pokazuje, że nie można utożsamiać życia konsekrowanego z życiem zakonnym. Podczas gdy życie zakonne opiera się o profesję trzech rad ewangelicznych i życie wspólne, to inne formy życia konsekrowanego mogą mieć charakter wspólnotowy lub indywidualny, jak np. dziewice i wdowy konsekrowane, pustelnicy, instytuty świeckich, stowarzyszenia życia apostolskiego. s. prof. Teresa Paszkowska SNMPN
Pismo Stowarzyszenie Pomocników Mariańskich Z Niepokalaną - lato 2015
|
[ Strona główna ] |
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |