kard. Edmund Dalbor - Sakrament kapłaństwa

Pochodził z Ostrowa Wielkopolskiego, gdzie urodził się 18 października 1869 r. w rodzinie urzędniczej Władysława i Katarzyny z Rutkowskich. Już w seminarium duchownym w Poznaniu jego zdolności zwróciły uwagę przełożonych, dlatego został wysłany na studia najpierw do Miinster, a następnie do Gregorianum w Rzymie. Tam w 1893 r. został wyświęcony na księdza. Po powrocie do Polski pracował w kuriach biskupich w Poznaniu i Gnieźnie (obie archidiecezje połączone były unią) i był wykładowcą w seminarium duchownym w Poznaniu. Angażował się w działalność katolickich stowarzyszeń. W 1909 r. został wikariuszem generalnym i oficjałem Sądu Metropolitalnego w Poznaniu. W 1915 r. został metropolitą gnieźnieńskim i poznańskim, a w cztery lata później Benedykt XV wyniósł go do godności kardynalskiej. Jako kardynał był członkiem kongregacji: soboru, obrzędów i seminariów duchownych.

Podczas I wojny światowej organizował opiekę charytatywną i duszpasterską dla jeńców wojennych. Zarządzał kwesty na PCK i ofiary klęsk żywiołowych. Zorganizował w Poznaniu kuchnie dla ubogich. Pozwolił duchowieństwu na udział w akcji plebiscytowej na Śląsku i Warmii, zabiegał o swobody religijne i narodowe dla katolików w Gdańsku, popierał udział księży w powstaniu wielkopolskim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości nakazał odprawianie nabożeństw dziękczynnych i za zmarłych żołnierzy oraz fundowanie tablic ku ich czci. Popierał rozwój skautingu.

Urząd metropolity gnieźnieńskiego i poznańskiego sprawował przez 11 lat. Działał na rzecz umocnienia odzyskanej niepodległości. W 1919 r. zwołał pierwszą konferencję episkopatu Polski. Powrócił do używania tytułu Prymasa Polski, zakazanego w okresie zaborów. Ponieważ wywołało to spór z metropolitą warszawskim kard. Aleksandrem Kakowskim, w sprawę włączyła się Stolica Apostolska, potwierdzając tytuł Prymasa Polski należny metropolitom gnieźnieńskim i poznańskim, a Prymasa Królestwa Polskiego ówczesnemu metropolicie warszawskiemu.

Propagował rekolekcje dla świeckich i szerzył kult Najświętszego Serca Jezusowego. Przyczynił się do powstania wielu nowych parafii, a także pomógł powrócić zakonom, które w okresie zaborów zostały wypędzone z Wielkopolski. Założył w Poznaniu Katolicką Szkołę Społeczną. Duszpasterską opieką objął Polaków zamieszkałych w Niemczech i we Francji. Dążył do ustalenia stanu prawnego Kościoła w Polsce. Był doktorem honoris causa uniwersytetów w Krakowie, Lwowie i Miinster. Od władz Rzeczypospolitej otrzymał Order Orła Białego, a od rządu Francji wielką wstęgę Legii Honorowej.

Wojciech Świątkiewicz Tekst pochodzi z Tygodnika Idziemy, 16 stycznia 2011 Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości Nowenna przed uroczystością Niepokalanego Poczęcia NMP - dzień 6 św. Barbara Modlitwa do św. Barbary Litania do św. Barbary św. Jan Damasceński Modlitwa do św. Jana Damasceńskiego Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2024 Poprzednia [ Powrót ] Następna