bp Teodor Bensch(1903 - 1958)... "dobry i mądry człowiek. Była to jakaś dobroć serdeczna, niezwykle dyskretna, nie narzucająca się (...) był kimś na kogo można było liczyć" (ks. Antoni Słomkowski, wieloletni przyjaciel bpa Benscha jeszcze z czasów jego obecności w KUL)... "Był to bardzo światły i trzeźwy umysł odznaczający się wprost dziecięcą wiarą i niezwykle budującą prostotą i pokorą. (...) zostawił po sobie pamięć kapłana świętego, którego świętość promieniowała i promieniuje" (ks. Władysław Sygnatowicz, wikariusz generalny)...7 stycznia 1958 - W Szczecinie zmarł Teodor Bensch, profesor prawa kanonicznego, biskup tytularny, administrator diecezji warmińskiej i gorzowskiej. Urodził się 13 marca 1903 w Buku k. Opalenicy, w archidiecezji poznańskiej. Jego rodzicami byli Józef i Kazimiera z d. Trzcińska. Szkołę średnią ukończył w Lesznie Wielkopolskim w 1923 i w tym roku rozpoczął studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Ukończył je w 1927, uzyskując dyplom magistra praw. Studiował następnie w Seminarium Duchownym w Poznaniu i 12 czerwca 1932 przyjął święcenia kapłańskie. Przejściowo pracował na stanowisku wikariusza parafii św. Mikołaja w Lesznie Wielkopolskim, a w latach 1933-36 studiował na Wydziale Prawa Kanonicznego KUL; ukończył je doktoratem. Roczne studia specjalistyczne odbył w Rzymie, pracując kolejno w Rocie Rzymskiej i Kongregacji Soboru. Po powrocie z Rzymu w roku akademickim 1937-38 objął wykłady na Wydziale Prawa Kanonicznego KUL w charakterze zastępcy profesora tekstu prawa kanonicznego. Wykłady prowadził do 1939. Wybuch wojny spowodował, że powrócił do swojej diecezji, gdzie jednak wkrótce został aresztowany i umieszczony w obozie koncentracyjnym w pobliżu Poznania. Stamtąd został deportowany do ówczesnego Generalnego Gubernatorstwa. Po odzyskaniu wolności od połowy marca 1940, przez cztery wojenne lata pracował duszpastersko w Krężnicy Jarej. Od 1942 prowadził wykłady prawa kanonicznego i liturgii w Seminarium Duchownym diecezji lubelskiej oraz pełnił obowiązki obrońcy węzła małżeńskiego przy Sądzie Biskupim w Lublinie. Od 1944 prowadził też wykłady z prawa kanonicznego na tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich w Warszawie. Po powstaniu warszawskim wrócił do Lublina, aby objąć wykłady na KUL, lecz już 15 sierpnia 1945 został mianowany administratorem apostolskim dla diecezji warmińskiej. Utworzył kurię biskupią w Olsztynie, reaktywował Seminarium Duchowne "Hosianum" w Olsztynie. Erygował wiele nowych placówek duszpasterskich. Rządy diecezją warmińską sprawował w Olsztynie do 5 stycznia 1951, gdy został usunięty z diecezji. Odtąd przez 5 lat, już jako biskup nominat dla Gorzowa (od 26 kwietnia 1951), pracował w Sekretariacie Prymasa Polski w Warszawie, gdyż był niedopuszczony przez władze państwowe dla sprawowania przeznaczonej mu jurysdykcji. Sakrę biskupią z zachowaniem dyskrecji otrzymał dopiero 21 września 1954 w kaplicy domowej arcybiskupów poznańskich z rąk abpa Walentego Dymka oraz bpów Franciszka Jedwabskiego i Lucjana Bernackiego. 1 grudnia 1956 został przeniesiony na biskupstwo tytularne Tentyris i od tego czasu sprawował rządy w gorzowskiej administraturze apostolskiej. Rządy w Gorzowie objął 16 grudnia 1956 jako delegat Prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego. Erygował tu 45 nowych parafii. Utworzył ośrodek katechetyczno-rekolekcyjny w Rokitnie, z Rocznym Studium Katechetycznym powierzonym opiece sióstr salezjanek. Osobiście czuwał na otwarciem podobnego studium dla nauczycieli religii w Gorzowie Wielkopolskim. Oddzielnym dekretem powołał do życia samorzutnie organizujący się już pod kierownictwem sióstr urszulanek Kurs Katechetyczny dla Sióstr Zakonnych w Słupsku. Obok troski o nowe kadry katechetów zadbał również o poziom nauczania religii w szkołach. W tym celu mianował wizytatorów nauki religii: 42 powiatowych, 2 wojewódzkich oraz jednego diecezjalnego. Do tego przy Wydziale Nauki Katolickiej zamianował złożoną z 10 członków radę. Interesował się chórami dziecięcymi, harcerstwem, młodzieżą pracującą, ministrantami. Wysiłki związane z troską o religijne wychowanie dzieci szkół podstawowych i młodzieży szkół średnich nie przysłoniły też troski o ducha żywej wiary wśród młodzieży akademickiej. Dla młodzieży akademickiej w Szczecinie powołał pierwszego duszpasterza akademickiego, którym został ks. dr Władysław Siwek SJ. Zauważał ludzi biednych i cierpiących. Zmarł 7 stycznia 1958. Pochowany został w prokatedrze pw. Wniebowzięcia NMP w Gorzowie Wielkopolskim. Oprac. ks. Stanisław Tylus SAC
|
[ Strona główna ] |
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2025 Pomoc Duchowa |