Więzień władz komunistycznych, niestrudzony obrońca ludzi pracy bp Herbert Bednorz należał do najwybitniejszych członków Episkopatu Polski. Śląsk na zawsze zapamiętał jego słowa wypowiadane w obronie górników pozbawianych wolnych od pracy niedziel: "Niedziela jest Boża i nasza". Urodził się w Gliwicach w 1908 r. Po studiach na Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagiellońskiego i w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie w 1932 r, przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafii św. Barbary w Chorzowie. Następnie odbył studia w Louvain i w Paryżu, gdzie uzyskał doktoraty z nauk społecznych i prawa.

     W 1937 r. został wikariuszem, a następnie administratorem parafii w Brzezinach Śląskich. Tam też spędził okres okupacji. Po zakończeniu wojny ks. Bednorz rozpoczął pracę w kurii w Katowicach. Wykładał też teologię pastoralną na UJ.

     W maju 1950 r. został biskupem koadiutorem z prawem następstwa po ciężko chorym bp. Stanisławie Adamskim. Kiedy w 1952 r. bp Adamski i bp Bednorz przy współpracy sufraga-na bp. Juliusza Bieńka zorganizowali akcję zbierania podpisów w sprawie obrony nauki religii w szkole, rozpoczęły się szykany, najpierw w postaci przesłuchań na UB. Podczas drugiego przesłuchania, 4 listopada 1952 r. bp Bednorz został aresztowany. Władze miały nadzieję, że uda im się złamać psychicznie biskupa. Dlatego usiłowano wymóc na nim, aby odciął się od bp. Adamskiego albo dał się zwerbować do współpracy. Po czterech tygodniach i niespełnionych nadziejach bezpieki, 1 grudnia 1952 r. został uwolniony. Na mocy decyzji Komisji Specjalnej do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym (sic!) otrzymał zakaz przebywania na terenie diecezji na okres pięciu lat. Podobny los spotkał także biskupów Adamskiego fBieńka. Na wygnaniu bp Bednorz przebywał w klasztorze w Poznaniu. Potajemnie jednak utrzymywał kontakt z diecezją. Do diecezji katowickiej mógł wrócić dopiero po przemianach październikowych 1956 r. Stanowczo domagał się tego od władz kafd. Stefan Wyszyński, który stawiał to jako jeden z warunków powrotu do stolicy.

     Biskup Bednorz wziął udział we wszystkich sesjach Soboru Watykańskiego II. W 1967 r. - po śmierci bp. Adamskiego - został biskupem katowickim. Przeniósł seminarium duchowne z Krakowa do Katowic. Kleryków wysyłał na roczne staże do pracy fizycznej. W pracy duszpasterskiej kładł nacisk szczególny na duszpasterstwo robotników. Wielokrotnie gościł w Piekarach Śląskich kard. Karola Wojtyłę, z którym się przyjaźnił. W stanie wojennym powołał Biskupi Komitet Pomocy Uwięzionym i Internowanym. Przez wiele lat toczył boje o .przydział papieru dla wydawnictw katolickich. 20 czerwca 1983 r. gościł w diecezji katowickiej Jana Pawła II.

     "Patriota i pasterz o bystrym umyśle i gorącym sercu. Surowy w wymaganiu od siebie i innych. Związał się ze swoim ludem, zwłaszcza cierpiącymi i potrzebującymi, którym niósł przez całe życie - kapłańskie i biskupie - wieloraką pomoc i poparcie. Wybitny znawca katolickiej nauki społecznej, bronił odważnie praw górnika, praw robotnika, praw człowieka" - pisał Jan Paweł II w telegramie kondolencyjnym po śmierci bp. Bednorza.