Pochodził z bardzo biednej rodziny greckokatolickiej zamieszkałej w miejscowości Hrabskie we wschodniej Słowacji. Po przedwczesnej śmierci ojca, który zmarł rok po jego urodzeniu, i wyjeździe matki do USA, duży wpływ na jego wychowanie miał wujek Demeter Petrenko, który był księdzem greckokatolickim. Wasyl miał 19 lat, gdy wstąpił do seminarium unickiego w Preszowie. Sześć lat później przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę duszpasterską wśród grekokatolików najpierw w Pakostowie, a następnie w Pradze. Szczególnie angażował się w duszpasterstwo młodzieży. Jednocześnie studiował na miejscowym Uniwersytecie Karola, gdzie w 1940 r. uzyskał doktorat z teologii.

     Powrócił do Preszową, gdzie pełnił wiele funkcji w diecezji, m.in. ojca duchowneg, profesora teologii moralnej i pastoralnej w seminarium, sekretarza kurii biskupiej, redaktora założonego przez siebie pisma "Blahovistnik". W 1947 r. został biskupem pomocniczym diecezji w Preszowie, wspomagając jej ordynariusza bp. Pawła Gojdića. Diecezja ta liczyła 241 parafii, ponad 300 kapłanów i 306 tys. wiernych. W 1950 r. władze komunistyczne w ramach "akcji P" przystąpiły do likwidacji Kościoła greckokatolickiego w Czechosłowacji. Biskupi Gojdić i Hopko zostali aresztowani. Dwa dni po ich aresztowaniu władze zwołały "synod", w którym uczestniczyło 25 z 300 należących do diecezji księży i... 30 członków partii. Wzorem wcześniej wypróbowanym w ZSRR i innych krajach obozu socjalistycznego, "synod" ogłosił podporządkowanie unitów z diecezji preszowskiej prawosławnemu Patriarchatowi Moskiewskiemu.

     Biskup Hopko i jego ordynariusz bp Gojdić mogli odzyskać wolność jedynie za cenę przejścia na prawosławie. W 1951 r., po trwającym wiele miesięcy śledztwie, bp Hopko otrzymał wyrok 15 lat więzienia, a bp Gojdić został skazany na dożywocie. Ten ostatni zmarł w więzieniu 1960 r. W tym czasie ze słowników wydawanych w Czechosłowacji usunięto wyraz "grekokatolik".

     Biskup Hopko został warunkowo zwolniony po 13 latach z powodu bardzo złego stanu zdrowia. Karę odbywał w najcięższych więzieniach kraju. Po uwolnieniu zabroniono mu prowadzenia jakiejkolwiek działalności duszpasterskiej i powrotu na Słowację. Do czasów praskiej wiosny mógł mieszkać w domu starców w północnych Czechach. Po odwilży w 1968 r. powrócił do Preszową. Po ponownej legalizacji Kościoła greckokatolickiego przy prawosławiu pozostało 10 z 241 parafii. Jeszcze w warunkach komunistycznych - mimo różnego rodzaju dalszych represji, przede wszystkim administracyjnych - udało mu się przyczynić do odrodzenia Kościoła greckokatolickiego w swoim kraju.

     Zmarł 23 lipca 1976 r., mocno schorowany po przeżyciach więziennych. Kiedy ekshumowano jego zwłoki przed pochowaniem w katedrze unickiej w Preszowie, lekarze stwierdzili, że w ciele kapłana znajduje się duża ilość arszeniku, co świadczy, że przez wiele lat był systematycznie podtruwany przez agentów.

     Jan Paweł II ogłosił bp. Hopkę błogosławionym 14 września 2003 r. Dwa lata wcześniej wyniósł na ołtarze wspomnianego bp. Gojdića.