Pomoc duszom w czyśćcu

Abyśmy mogli to zrozumieć i docenić, Pismo Święte uczy, że Kościół jest Mistycznym Ciałem Chrystusa. Jego Głową jest sam Jezus, a cząstkami Ciała - wszyscy wierni. Fakt śmierci nie niweczy tej jedności, ponieważ jest ona wewnętrzna, niematerialna i utrzymywana przez Jezusa. Jego Mistyczne Ciało składa się z trzech społeczności stanowiących jedną Wspólnotę: żyjący na ziemi i zmierzający do Do mu Ojca; ci, którzy już zmarli i są zbawieni oraz ci, którzy wyszli z doczesności, ale poddani są uświęceniu w czyśćcu. Czasem można spotkać też" tradycyjne nazwy: Kościół pielgrzymujący (walczący), Kościół triumfujący (chwalebny) i Kościół cierpiący (oczyszczający się). Kościół w niebie (triumfujący) nieustannie modli się za żyjących jeszcze na ziemi. Ale również za tych, którzy są w czyśćcu. Ten układ krążenia łaski i zasług oraz solidarność wszystkich człon ków Kościoła nazywamy „świętych obcowaniem". Niemniej wierni z doczesności mogą i powinni troszczyć się o pośmiertny los zmarłych. Pomoc duszom w czyśćcu ma charakter wstawienniczy i wypływa z faktu przynależności do Mistycznego Kościoła. Bóg pozwala, aby Kościół ziemski mógł wspierać bolesną bezsilność Kościoła cierpiącego. Dlatego duszom wolno czasem śnić się lub nawet zjawiać ludziom. Jest to jedyna forma, w której mogą prosić o po moc. Należy ją podjąć „przez Chrystusa" jako jedynego Po średnika przed Ojcem. On daje ludzkim wysiłkom skuteczność. Logicznie więc efektywność pomocy zmarłym zależy od stopnia naszego zjednoczenia z Bogiem, czyli bycia w stanie łaski uświęcającej.

Ciekawe, że wśród różnych form duchowej pomocy pierwsze miejsce zajmuje nie Msza Święta, ale przebaczenie (Mt 5, 23-26; Mt 6, 14-15). Chodzi o przebaczenie zmarłemu tego, czym wobec nas zawinił. Zmarli czekają na przebaczenie żyjących. W następnej kolejności należy wy mienić Mszę Świętą, a po niej inne praktyki: adorację Naj świętszego Sakramentu, Drogę krzyżową, Różaniec, post, świadomie ofiarowane cierpienie, jałmużnę i inne wyrzeczenia oraz dobre uczynki.

Do uczynków miłosiernych względem duszy należą te dwa: urazy chętnie darować; modlić się za żywych i umarłych. Dlatego szczególnym brakiem miłosierdzia odznaczają się ci, którzy wobec śmierci bliźniego odmawiają mu upragnionego przebaczenia. Tacy skazują zmarłego na większe cierpienia, a na siebie ściągają karę często już na ziemi.