Przekazywanie wiary w rodzinie

Czy wiarę w ogóle można przekazać? Czy można ją komuś pokazać? Czy można jej nauczyć? Są ludzie, których wiara jest trwała, i można powiedzieć, jednoznaczna, nie podlega wahaniom. Są tacy, którzy tracą wiarę, i tacy, co się nawracają - wiara należy do najgłębszych przeżyć człowieka. Jednakże można obserwować życie ludzi wierzących z zewnątrz i przez tę obserwację mieć jakieś wyobrażenie o wierze. Mówi się nieraz o "głębokiej wierze" i przeciwnie - o słabej. Chrystus wyrzuca apostołom brak wiary, mówi - "ludzie małej wiary" i stwierdza, że gdybyśmy mieli wiarę przynajmniej takiej wielkości jak ziarno gorczy- czne, moglibyśmy góry przenosić. Więc wszyscy mamy za mało wiary i zawsze można jeszcze jej przymnożyć, wierzyć coraz głębiej. Jest oczywiste, że rodzice wierzący pragną przekazać wiarę dzieciom, ale praktyka życia pokazuje, że nierzadko to się nie udaje. Jak więc można by przekazać wiarę? PRZYGOTOWANIE GRUNTU Wiara w Boga, która daje przykazania-drogowskazy jak człowiek powinien żyć, musi wpłynąć na sposób życia. Dziecko wzrastając w rodzinie ma okazję obserwować swoich rodziców, którzy pierwsi dają swoim życiem świadectwo - pokazują czym żyją, jakie wartości dla nich są ważne. Hierarchia wartości wprost zależy od wiary - człowiek wierzący w żywot wieczny w swoim programie życiowym musi to uwzględnić i zabiegać o to, co jest ważne dla osiągnięcia szczęścia wiecznego. Jeżeli rodzice w swoim programie i realizacji życia uwzględniają tylko wartości doczesne, w dziecku zabraknie gruntu na zaszczepienie wiary, bo ekonamia Boża jest całkowicie inna niż ludzka. Jan Paweł II w swojej antropologii jest optymistą i uważa, że człowiek poznawszy wartości czuje się przez nie przyciągnięty, a nawet zobowiązany do pójścia za nimi - wartość według niego "budzi w człowieku powinność" - więc najważniejsze jest, by rodzina przekazywała właściwą hierarchię wartości, uwzględniającą duszę człowieka i jej potrzeby. Dziecko ma wielką wrażliwość i dostrzega dobro i prawdę; system wartości nie może być przekazywany jako teoretyczne założenia, ale pokazany realizacją życia. INTEGRACJA Prawdy wiary przyjęte przez rodziców muszą być realizowane w życiu. Gdy dziecko spostrzeże rozbieżność między teorią wiary a praktyką życia, nie można się spodziewać, że przyjmie to, co proponują dorośli. Ponadto, nie tylko sami rodzice wpływają na dziecko, ale cały świat ludzi dorosłych, których zachowanie może wzbudzać w dziecku wątpliwość co do słuszności wymagań, nie respektowanych przez dorosłych. Idealny system wychowawczy polegałby na jednolitym programie realizowanym przez całe otoczenie, co oczywiście jest nie do osiągnięcia, więc z reguły dziecko wzrasta w klimacie dostrzeganych sprzeczności i dom nie tylko ma przekazywać normy zachowania, ale także korygować (poprawiać) obce wpływy. Niekiedy rodzina katolicka musi przeciwstawić się jednoznacznie, na przykład szkole, gdy szkoła jest ateizująca. Powstaje wtedy jakby walka autorytetów: który autorytet zwycięży w duszy dziecka - jeżeli dziecko jest w głębokiej przyjaźni z rodzicami i czuje się kochane, a jego stosunek do rodziców jest nacechowany zaufaniem, wtedy łatwiej przyjąć to, co proponują rodzice. Warunkiem koniecznym jest jednak to, by rodzice spełniali zasadniczą rolę tych, którzy zawsze mówią prawdę. Żeby zaufanie dziecka mogło rosnąć z wiekiem a nie maleć, muszą mówić jednoznacznie i według tego żyć. WZORCE Dziecko z natury rzeczy naśladuje, mniej lub więcej świadomie, dorosłych; jeżeli ma zaufanie do rodziców, to odwzorowuje ich zachowanie. Ale zwłaszcza w okresie dojrzewania różne czynniki mogą zachwiać to zaufanie i trzeba autorytet rodziców podeprzeć wzorcem podsuniętym z zewnątrz, czy to w formie kontaktu z odpowiednimi ludźmi, czy przez odpowiednie książki i życiorysy ludzi godnych naśladowania. Cała hagiografia temu służy i dziecko powinno mieć dostęp do książek, które opisują nie tylko wartości, ale konkretne fakty z życia ludzi. Opisy życia osób świętych, heroicznych mogą pomóc w przyjęciu właściwej koncepcji człowieka - każdy jest zdolny być stale "kimś bardziej". Konieczne jest pokazanie kierunku rozwoju człowieka. Zycie ludzkie ma być zawsze dążeniem do świętości i to trzeba dziecku ujawnić, pokazać dążenie do doskonałości jako cel zasadniczy wszystkich poczynań. AUTORYTET Obserwowany w naszych czasach kryzys autorytetów stwarza szczególną trudność w przekazywaniu postaw - jedynym autorytetem, który nigdy nie zawodzi, jest sam Bóg, i to dziecku trzeba uświadomić, i w Bogu szukać odpowiedzi na pytania, które mogą dręczyć młodego człowieka. Sam Bóg przemawiał bezpośrednio z krzaka gorejącego do Mojżesza, a dziś mówi przez Kościół. Rodzice powinni ujawnić pełną wiarę w autorytet Kościoła Nauczającego i w domu powinny być dokumenty Kościoła rozstrzygającego sporne sprawy i podające niezmienne normy etyczne. W rozmowach dorosłych nie powinno być krytyki Kościoła ani kleru, bo dla dziecka ksiądz i Kościół nierozłącznie stanowią o Bogu samym. Krytyczne czy nawet cyniczne uwagi pod adresem Kościoła i dokumentów wystarczą, by zachwiać wiarę dziecka. ŁASKA WIARY Niewątpliwie wiara człowieka rozwija się w oparciu o łaskę. Człowiek sam nie byłby zdolny wierzyć i człowiek sam nie potrafi przekazać wiary swoim dzieciom, dlatego nieodzownym czynnikiem jest po prostu modlitwa o łaskę wiary dla nas i dla dziecka, dla wszystkich - jak Apostołowie: "Panie, przymnóż nam wiary" (por. Łk 17, 5) - bo wiary nigdy dość, więc modlitwa taka jest stale aktualna. Nie można się spodziewać działania łaski bez korzystania ze źródła, jakim są sakramenty święte. Rodzice, którzy codziennie przystępują do Komunii św., mają większą szansę na obdarowanie swoich dzieci łaską. W tej modlitwie o łaskę wiary dla dzieci rodzice powinni wykazać wierność i cierpliwość, nie przestawać modlić się o to i pamiętać, że Bóg kocha dziecko więcej niż oni potrafią. SZUKANIE POMOCY Wychowanie dzieci jest procesem trudnym i złożonym, i różni ludzie mogą pracę nad dzieckiem utrudnić, ale też przeciwnie - mogą pomóc. Struktura Kościoła, w której księża spełniają rolę duszpasterzy, jest właśnie po to, by w tej odpowiedzialnej pracy pomóc rodzinie. Spotkania młodzieży z księdzem, spotkania w grupach młodzieży tak samo myślącej, w organizacjach młodzieżowych katolickich podbudowują wiarę lub wręcz dają grunt, jeżeli nie spełnia tej roli rodzina. Przy istniejącym konflikcie pokoleń równolatki mogą bardziej wpłynąć na młodego człowieka niż otoczenie dorosłych, ale to zobowiązuje rodziców do taktownego skierowania dziecka w odpowiednie środowisko i do pewnego rodzaju kontroli z kim dziecko przestaje i jakie wpływy na niego działają. Wanda Półtawska Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości Nowenna przed Świętem Podwyższenia Krzyża Świętego - dzień 7 Modlitwa do św. Hiacynta z Rzymu Modlitwa do św. Prota z Rzymu Modlitwa do św. Adelfa Modlitwa do bł. Franciszka Jana Bonifacio Moja ucieczka z 82 piętra World Trade Center Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna

[ Strona główna ]

Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt