Jakie jest twoje dziecko

Pewnie już zdążyłaś zauważyć, że dzieci różnią się między sobą i każde jest inne. Wcale nie mówię o kolorze oczu, ale o zachowaniu. Zauważyłaś to pewnie na podwórku, w przedszkolu albo np. w kościele. Choć wszystkie dzieci przechodzą te same etapy rozwojowe, to każde przechodzi je inaczej. I to nawet dzieci mające tych samych rodziców. Wszyscy doskonale wiemy, że kolor oczu, włosów, budowę ciała, kształt nosa, itp. dziedziczymy po przodkach. Okazuje się, że dziedziczymy również temperament. Pewne charakterystyczne cechy osobowości dziecka zostaną mu na całe życie, więc warto je poznać, aby lepiej zrozumieć swoje dziecko i umiejętnie dostosować sposób postępowania do jego charakteru. Klasyfikująca psychologia Już dwa tysiące czterysta lat temu grecki filozof i lekarz, Hipokrates, wprowadził pierwszą typologię temperamentów. Stwierdził, że każdy z nas ma wrodzony i określony temperament: sangwinicy, którzy tryskają entuzjazmem; melancholicy - wrażliwi i dążący do doskonałości w każdej dziedzinie; spokojni i rozważni flegmatycy i cholerycy - skłonni do gwałtownych wybuchów, urodzeni przywódcy. Psychologia, która lubi klasyfikować, podzieliła charaktery ludzkie na kilka grup. Wypracowano wiele metod analizy i klasyfikacji. Jedną z nich jest metoda, która łączy sposób w jaki się ludzie zachowują z ich budową fizyczną. Wielu uczonych wierzy, że z tego, jak dany człowiek jest zbudowany, można wywieść jego psychologiczną charakterystykę. Istnieją 3 rodzaje budowy fizycznej - każdy człowiek łączy w sobie rozmaite składniki każdego z nich: endomorfik ma zazwyczaj zaokrąglone kształty, cechuje go duża swoboda, jest bardzo towarzyski, kocha jedzenie i ludzi: mezomorfik ma duże kości i silne muskuły, jest twardy pewny, wyprostowany i mocny; ektomorfik jest szczupły, delikatny, o płaskiej klatce piersiowej i długich, chudych kończynach, wstrzemięźliwy, nadwrażliwy, często czuje się nieswojo nawet w codziennych kontaktach międzyludzkich. Różnice w zachowaniu tych typów są widoczne we wszystkich sytuacjach życiowych. Weźmy np. spanie. Wiemy, że na przekór różnym tabelom i normom mówiącym ile dziecko powinno spać w danym wieku, wygląda to rozmaicie. Otóż endomorficy uwielbiają spać: zawsze i wszędzie, zasypiają szybko i śpią głęboko. Mezomorficy są z natury rannymi ptaszkami, potrzebują niewiele snu, zasypiają łatwo, ale w nocy wiercą się zrzucając z siebie kołdrę. Natomiast ektomorficy sypiają kiepsko i nieregularnie, bardzo trudno zagonić ich do łóżka. Innym przykładem może być jedzenie. Taki endomorfik prawie nigdy nie sprawia kłopotów z jedzeniem, tego typu dziecko wydaje się niemal żyć po to, aby jeść, znajduje w tym wielką radość. Mezomorfik je z zamiłowaniem, ale ma skłonność do "pożerania" wielkiej ilości pożywienia za jednym razem i przejadania się. A typowy "niejadek" to ektomorfik, któremu jednak niepotrzebnie usiłuje się wmuszać jedzenie, bo takie dzieci należą do najzdrowszych. Jeśli chodzi o emocje, to ektomorfik charakteryzuje się skrytością i emocjonalną wstrzemięźliwością. Są to dzieci cierpiące w milczeniu, o których czasem myślimy że są "pozbawione uczuć". Nie lubią się przytulać, całować, nie należą do pieszczochów nawet jako małe dzieci. Zupełnym ich przeciwieństwem są dzieci endomorficzne: ciepłe, kochające, przyjacielskie, z łatwością komunikują o uczuciach. Kręci się jak fryga A może wydaje ci się, że masz niegrzeczne dziecko, niezwykle hałaśliwe i złośliwe? Bo wciąż biega, trzaska drzwiami, zbyt głośno mówi, bezczelnie odpowiada i w ogóle cię nie słucha. Cały dzień mówisz tylko: "Nie trzaskaj! Uważaj, bo przewrócisz brata! Nie krzycz tak, przecież mówisz do mnie, a nie do sąsiadów! Usiądź choć na chwilkę! Czy nie możesz wytrzymać chwilki w ciszy i spokoju?". No cóż, rzeczywiście staje się to trudne, bo prawdopodobnie masz w domu mezomorfika. Takie zachowanie jest dla niego właśnie naturalne. Mezomorfik jest bowiem z natury hałaśliwy, pełen wigoru, pewny siebie. Osoby o mezomorficznej budowie ciała (tzn. dobrze umięśnione, aktywne fizycznie, wysportowane) zazwyczaj robią dużo hałasu. Jeśli chcesz wymusić na takim dziecku, aby mówiło łagodnym tonem, albo cicho zamykało drzwi, to raczej ci się to nie uda, albo sprawisz, że będzie musiało stale mieć się na baczności. W autobusie, szkole, przedszkolu mezomorfik to osoba, która najgłośniej mówi i najgłośniej się śmieje. Ektomorfik natomiast siedzi spokojnie, cicho mówi i stara się nie przyciągać niczyjej uwagi. Nikt nie nauczył ektomorfika spokoju, dla niego to naturalny sposób zachowania. Nie zmusisz go, żeby biegał i hałasował, tak, jak nie zmusisz mezomorfika, żeby wysiedział w jednym miejscu przez godzinę. Nie znaczy to, że mamy na wychowanie machnąć ręką. Oczywiście, w pewnym zakresie w odpowiednim momencie można - i trzeba! - pomóc ektomorficznemu dziecku nabrać pewności siebie, a mezomorficznemu zniżać głos i tonować zachowanie, szczególnie w wybranych sytuacjach. Peryferyjna Ela i zogniskowana Ania Inne podejście do spraw osobowości polega na tym, że obserwujemy, jak dziecko zachowuje się w pewnych okolicznościach i określamy, w jaki sposób świadczy to o cechach jego charakteru. Wyobraźmy sobie: Ania przez długi czas potrafi bawić się w kąciku klockami, układając z nich skomplikowaną budowlę - uparcie, konsekwentnie, nie zwracając uwagi na to, co dzieje się wokół. Ela pobawiła się trochę z Anią, ale szybko zainteresowały ją inne zabawki, które porozrzucała i przez chwilę pooglądała bajkę w telewizji, aby zaraz zobaczyć co robi mama w kuchni, a potem porozmawiać z ciocią przez telefon. Jeśli masz w domu Anię pewnie powiesz: "Gdyby tylko moja Ania była taka towarzyska i otwarta jak Ela!", a jeśli masz Elę: "Gdyby tylko Ela potrafiła skupić się na jednej rzeczy jak Ania. Wszędzie jej pełno i niczego nie doprowadzi do końca". Takie dzieci, które mają zdolność koncentracji psychologia nazywa zogniskowanymi, a takie, których "wszędzie pełno" - są zainteresowane wieloma rzeczami naraz - peryferyjnymi. Każde dziecko od samego początku będzie miało skłonność do stanów koncentracji albo rozproszenia. Jednak pod wpływem otoczenia i procesu wychowania skrajne formy zachowań ulegają osłabieniu: np. dziecko peryferyjne nauczy się koncentrować w ważnych momentach. Co można zrobić? Każde dziecko jest inne, każde ma swoje mocne i słabe strony, i z każdym trzeba inaczej postępować. Przede wszystkim trzeba uznać osobowość dziecka - taką jaka ona jest i porzucić myśl, że możemy ją całkowicie zmienić. Mamy ją rozpoznać, zrozumieć i zaakceptować. W tym, co natura obdarzyła nasze dziecko, warto dostrzec mocne strony. Nasza rola ma polegać na odkrywaniu tych mocnych stron i ich rozwijaniu. W każdej cesze charakteru można znaleźć dobre strony. Zamiast myśleć, że dziecko jest samowolne, doceń jego niezależność. Zamiast mówić, że jest niegrzeczne, zauważ, że jest ciekawe świata. Zamiast mówić, że jest lękliwe, powiedz, że ma bogatą wyobraźnię. Sztuka wychowania polega na tym, żeby dążąc do osiągnięcia jakiegoś celu dostosować metody wychowawcze do charakteru dziecka. Mama mezomorficznej Niny NATALIA BUDZYŃSKA Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości Nowenna przed Świętem Podwyższenia Krzyża Świętego - dzień 7 Modlitwa do św. Hiacynta z Rzymu Modlitwa do św. Prota z Rzymu Modlitwa do św. Adelfa Modlitwa do bł. Franciszka Jana Bonifacio Moja ucieczka z 82 piętra World Trade Center Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna

[ Strona główna ]

Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt