Znów jestem sama. Co jest ze mną nie tak?

Droga Igo, rozwód to bardzo traumatyczne przeżycie, zarówno z perspektywy rodziców, jak i dziecka. Dla dorosłego jest to sytuacja przez niego zawiniona, dla dziecka - nie. Dorosły jest w stanie sobie z nią poradzić, choć oczywiście nie pozostanie ona bez wpływu na jego dalsze życie. Dziecko zaś, wzrastające w rozbitej rodzinie, pozbawione jest pewnych podstaw, rzutujących na jego normalny rozwój. Dla pełnego wzrostu potrzeba bowiem solidnej podstawy - środowiska rodzinnego, w którym zarówno ojciec, jak i matka pełnią swoje właściwe role. Dobrze jest także, gdy w rodzinie są też inne dzieci, gdyż wtedy tworzą się relacje społeczne a dziecko uczy się, że nie jest jedyne w centrum zainteresowania i nie tylko jego potrzeby są ważne. Ale nawet gdy nie ma rodzeństwa ale jest prawidłowy fundament w postaci kochających się rodziców, jest ono w stanie rozwijać się prawidłowo. Gdy wzorzec rodziny jest zaburzony, środowisko, w którym przychodzi mu wzrastać jest niepełne. W zależności od tego, którego z rodziców zabraknie, powstaje brak, pewna wyrwa w tym fundamencie. Z tego rodzi się niepewność, brak poczucia bezpieczeństwa, zagrożenie dalszym rozbiciem (skoro tata odszedł, to może i mama mnie zostawi), brak pewności siebie, kompleksy, poczucie niskiej wartości. Do tego często niestety zdarza się, że rodzic przy którym dziecko pozostało nosi w sobie negatywny wizerunek małżonka i przekazuje go dziecku. Nagminne jest złe mówienie o ojcu lub matce, przedstawianie go jako tego gorszego, niekochającego. I taki obraz dziecko w sobie nosi. W zależności od tego jakiej jest płci zaczyna to w nim przybierać postać albo nieakceptacji siebie (skoro ojciec był taki, to ja będąc mężczyzną jestem taki sam) albo urazu do płci przeciwnej (skoro ojciec nas zostawił, to nie warto ufać żadnemu chłopakowi). Bardzo często dzieci z rozbitych rodzin mają problem ze znalezieniem partnera i założeniem rodziny. Są tak poranione, że nie wierzą, że uda im się zbudować dom i prawidłową relację z drugim człowiekiem. Nawet poznając kogoś nie są stanie do końca zaufać lub też same uważają się za mało wartościowych. W efekcie związki te również się rozpadają - przez podejrzliwość, przypisywanie drugiej stronie złych intencji oraz brak woli walki w sytuacji pojawiających się trudności i problemów. Oczywiście, zdarza się, że jednego z rodziców zabraknie w sposób niezawiniony np. umrze. Wówczas też powstaje brak wzorca ojca czy matki, jednak ten brak pozostaje wypełniony dobrymi wspomnieniami a nie nienawiścią, złością czy żalem. Rodzic, który umarł, nie opuścił swej rodziny dobrowolnie, nie zostawił dzieci i żony i nie związał się z kimś innym. Dlatego, choć też jest to sytuacja trudna, jednak nie powoduje ona lęku przed odrzuceniem przez kogoś w przyszłości. Zarówno w jednej, jak i w drugiej sytuacji ważne jest, by dla dobra dziecka miało ono kontakt z drugim rodzicem. Jeśli rozwiedzionym małżonkom mimo wszystko zależy na dobru ich dzieci, to mimo dzielących ich różnic są w stanie dogadać się co do formy opieki i sposobu kontaktowania się. Lepszy to bowiem ojciec, z którym można zobaczyć się co weekend, który zainteresuje się sprawami syna czy córki, pogra w piłkę, pójdzie do kina niż taki, którego nie ma wcale. Wiemy jednakże, że niejednokrotnie te kontakty są sporadyczne, nie ma ich wcale albo co gorsza - polegają na zniechęcaniu dziecka do drugiego rodzica. Dobrze jest zatem w takiej sytuacji, by dziecko miało jakiś kontakt z dorosłym członkiem rodziny, który może dla niego stanowić jakiś wzór - z wujkiem, dziadkiem, ciocią czy babcią, którzy swoim życiem pokażą mu, że nie wszyscy są tacy jak np. ojciec, który odszedł. Jest to też niezbędne dla prawidłowego rozwoju dziecka - by mógł wzorować się na dorosłym tej samej płci.

Z Twojego listu wynika, że nie miałaś takiej możliwości do tej pory a teraz nagle znalazłaś się w obcym dla Ciebie środowisku. Nie jest bowiem normalne by patrzeć, jak własny ojciec tworzy relację z inną panią niż Twoja matka. Do tego starsze rodzeństwo nie ułatwia sprawy przerzucając podświadomie na Ciebie swój żal skierowany do mamy. To nie z Tobą jest coś nie tak, to Tobie nie było dane wzrastać w poczuciu bezpieczeństwa i własnej wartości. Brak przyjaciół spowodowany jest lękiem o to, że ta osoba Cię porzuci. Podświadomie więc boisz się angażować bardziej, by nie zostać zraniona. Jest to bardzo niebezpieczne, bo w przyszłości może skutkować niemożnością zaangażowania w relację damsko- męską; będziesz obawiała się zainteresowania chłopców, mając wdrukowane w psychikę, że nie warto im ufać, albo, że chcą Cię tylko wykorzystać. Możesz stać się osobą zamkniętą w sobie, bojącą się ujawniać swoje zdanie w obawie przed wyśmianiem lub niezrozumieniem. To z kolei spowoduje, że inni zaczną Cię odbierać jako kogoś stroniącego od ludzi, może zarozumiałego. Jeśli próby zbliżenia się innych do Ciebie nie spotkają się z Twoją otwartością, ludzie się zniechęcą i przestaną z Tobą kontaktować. To zaś spowoduje jeszcze większą Twoją frustrację i lęk. Jak wybrnąć z tej sytuacji? Przede wszystkim musisz uwierzyć, że jest Ktoś, komu na Tobie najbardziej zależy i dla kogo jesteś wartościową dziewczyną. To oczywiście Bóg. Niestety, my często nosimy w sobie obraz Boga na wzór naszego ziemskiego ojca. I nieraz nie jest to obraz pozytywny, bo Bóg jawi nam się jako ktoś bardzo wymagający albo nieradzący sobie z problemami albo bardzo odległy, czy - jak w Twoim przypadku - wręcz nieobecny. Wydaje nam się, że Bogu wcale na nas nie zależy. Tymczasem Bóg jest jak ojciec - ale doskonały - pełen miłości, zrozumienia, wybaczenia i gotowy w każdej chwili nam pomóc. Musisz uwierzyć zatem, że jesteś tak samo wartościową osobą jak inni, skoro Bóg stworzył Cię z miłości - i to na swoje podobieństwo! Musisz też przyjąć, że inni też są na to podobieństwo stworzeni - a zatem nie należy od razu szufladkować ich jako tych, którzy mogą Cię zranić albo których należy się bać. Unikając relacji nic nie zyskasz, natomiast wchodząc w nie, nawet jeśli czasem się rozczarujesz - wyjdziesz silniejsza i bogatsza o to doświadczenie. Starając się zaufać ludziom odkryjesz, że z niektórymi można całkiem zwyczajnie porozmawiać, wyżalić się, mogą Ci coś doradzić a także dowartościować Cię choćby przez uznanie Cię za równorzędnego partnera. Piszesz, że z mamą masz dobre relacje. To ważne. Dzięki temu masz w sobie pozytywny obraz siebie jako kobiety, choć naturalnie wolałabyś, by Twoje życie potoczyło się inaczej niż jej. Może tak się stać. Potrzeba tylko Twojego zaufania - najpierw Bogu, potem ludziom. Nawet jeśli wiąże się to z ryzykiem - warto! Ceną są wartościowe relacje z innymi a w przyszłości szczęśliwa rodzina. Z Bogiem,

Kasia i Tomek Redakcja portalu Tekst pochodzi z miesięcznika W Naszej Rodzienie Wasze komentarze: Marcin: 28.03.2019, 19:56 Ja też zostałem sam i w sumie zawsze byłem mam tego wszystkiego dość (1) Autor Treść Nowości Nowenna przed Świętem Podwyższenia Krzyża Świętego - dzień 7 Modlitwa do św. Hiacynta z Rzymu Modlitwa do św. Prota z Rzymu Modlitwa do św. Adelfa Modlitwa do bł. Franciszka Jana Bonifacio Moja ucieczka z 82 piętra World Trade Center Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna