Kim jest tajemnicza Bestia?

Wizja mierzenia świątyni (11,1-2) dobiega końca i zaraz następuje nowa wizja: zjawiają się dwaj Świadkowie. Św. Jan poprzedza słowo martyres (świadkowie) rodzaj nikiem określonym. W gramatyce stanowi to sygnał, że chodzi o coś znanego. Widocznie Autor uważał, że słuchacze i czytelnicy wiedzą, o jakich Świadków chodzi. Dlatego nic więcej nie podał.

...będą odziani w wory i będą głosić orędzie przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni.

Strój Świadków {wory) wskazuje, że głoszą orędzie pokutne (por. Jon 8,5-6.8; Mt 11,21). Natomiast czas ich misji (tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni) jest dokładnie taki sam jak czas prób, przez które przechodzi Kościół na ziemi (czterdzieści dwa miesiące; Ap 11,2).

To są dwa drzewa oliwne i dwa świeczniki stojące przed Panem ziemi. A gdyby ktoś chciał ich skrzywdzić, ogień wychodzi z ich ust i pożera wrogów. Tak musi zginąć każdy, kto by chciał ich skrzywdzić. Obaj mają władzę zamknąć niebo, aby deszcz nie padał za dni ich orędzia. Mają też władzę, aby zamienić wodę w krew oraz mogą, ilekroć zechcą, dotknąć ziemi każdą plagą.

Św. Jan nie podaje imion Świadków ani szczegółów, które pomogłyby zidentyfikować ich jednoznacznie. Natomiast podaje ich charakterystykę. Dlatego komentatorzy różnie interpretują te postacie. Jedni upatrują w nich konkretne osoby, inni symbol.

Liczby dwóch domagała się żydowska procedura dowodowa na podstawie zeznań świadków (Pwt 19,15). Podczas procesu Chrystusa poszukiwano dwóch świadków, którzy zeznaliby jednakowo przeciw Więźniowi (Mt 26,60-61). Liczba dwóch może też odzwierciedlać zwyczaj Chrystusa, który wysyłał uczniów parami (Łk 10,1).

Dwaj Świadkowie nazwani są w Apokalipsie dwoma drzewami oliwnymi. Ten szczegół z pewnością nawiązuje do symbolicznej wizji Zachariasza w Starym Testamencie. Prorok ujrzał dwa drzewa oliwne stojące obok świecznika. Gdy wyznał Bogu, że nie rozumie znaczenia tych drzew, usłyszał: Drzewa oliwne to dwaj pomazańcy; którzy stoją przed Panem całej ziemi. Jednym z tych pomazańców był arcykapłan Jozue, a drugim książę Zorobabel, potomek z rodu króla Dawida. Byli to więc przedstawiciele władzy kapłańskiej i świeckiej (Za 4,3-14).

W nowym Izraelu - Kościele dwa drzewa oliwne oznaczają, że świadkowie Chrystusa (głosiciele prawdy Bożej i pokuty) rekrutują się zarówno z hierarchii jak i z laikatu. Obraz dwóch świeczników ma podkreślić, że apostolstwo jest świece-niem: pośród narodu zepsutego i przewrotnego jawicie się jako źródła światła w świecie (Flp 2,15; por. Mt 5,14.16).

Św. Hieronim upatrywał w dwóch Świadkach inne postacie Starego Testamentu, Eliasza i Henocha. W przekonaniu Żydów ani jeden, ani drugi nie umarł (Epistoła 59).

Jeszcze inna interpretacja o dwóch Świadkach wychodzi od faktu, że obaj składają świadectwo Chrystusowi i dla Niego giną. Dlatego identyfikuje ich ze św. Piotrem i św. Pawłem. Być może do takiej konstrukcji obrazu Ap 11,3-12 natchnęła św. Jana świeża reminiscencja męczeństwa obu apostołów, a Rzym, miejsce śmierci apostołów, w kolejnych rozdziałach Apokalipsy (13 i 17) stanie się symbolem przepychu, władzy, bałwochwalstwa i upadku moralnego.

Jozue i Zorobabel, Eliasz i Henoch, Piotr i Paweł. Najwyraźniej jednak dwaj Świadkowie wskazują na jeszcze inną parę postaci ze Starego Testamentu, na Mojżesza i Eliasza. To Mojżesz zamienił wody Nilu w krew (Wj 7,17) i sprowadził na Egipt wiele strasznych plag, a Eliasz karał ziemię suszą i sprowadzał na powrót deszcz (1 Kri 17,1; 18,1). Biblia mówi, że wrogowie Mojżesza i Eliasza byli pożerani przez ogień (Lb 16,35; 2 Kri 1,10). Obaj ci mężowie byli też obecni obok Chrystusa podczas Przemienienia na górze Tabor: ...a oto ukazali się Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Jezusem (Mt 17,3).

Jakkolwiek rozwiążemy tajemnicę dwóch Świadków, jedno jest pewne: są to przeciwnicy Antychrysta, który nadchodzi. Czas ich działania jest równie długi jak czas ziemskiego Kościoła. Może to być wskazówką, aby w dwóch Świadkach nie upatrywać żadnych konkretnych osób, ale raczej symbol apostolskiej działalności Kościoła, który żyje pośród świata i świadczy o Chrystusie. Nie zważając na obojętność i wrogość, Kościół nawołuje do skruchy i żalu. I będzie tak robił przez całą, szeroko pojętą erę mesjańską czyli aż do paruzji Chrystusa.

A zatem dwaj Świadkowie to Kościół, który świadczy, głosi, naucza i cierpi. Bóg, który zapewnił moc słowa swemu Mesjaszowi (Iz 11,4), rozciąga ją teraz na Kościół. Symbolicznie wskazuje na to ogień z ust dwóch Świadków. Mocą otrzymaną od Boga (jak wielkie postacie Starego Testamentu; por. np. Syr 48,1; Jr 5,14) Kościół może pokonywać wrogów.

Zwroty: zamknąć niebo... zamienić wodę w krew... dotknąć ziemi każdą plagą świadczą, że Kościół ma do swej dyspozycji moc czynienia cudów. Tę moc zapewnił przecież swoim przyjaciołom Jezus: Jeżeli trwać będziecie we Mnie, a słowa Moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni (J 15,7). Jednocześnie zapewnił, że nie pozwoli lekceważyć swojego Kościoła: Tak musi zginąć każdy, kto by chciał skrzywdzić Świadków.

Święty Lud Boży ma udział w proroczej funkcji Chrystusa, szerząc o Nim żywe świadectwo: przede wszystkim przez życie wiary i miłości oraz składając Bogu ofiarę chwały, owoc warg wyznających Jego imię (Vaticanum II, Lumen Gentium, 12). Kościół [...] głosi orędzie zbawienia, aby wszyscy ludzie poznali jedynego, prawdziwego Boga i Jego wysłannika Jezusa Chrystusa, by nawrócili się od swoich dróg i czynili pokutę (Vaticanum II, Sacrosanctum Concilium, 9).

A kiedy już dokończą swego świadectwa, z Czeluści wyjdzie Bestia, stoczy z nimi bój, zwycięży ich i zabije.

Dwaj Świadkowie zakończą misję głoszenia prawdy w podobny sposób jak prorocy Starego Testamentu, Jan Chrzciciel i Chrystus - przelewając męczeńską krew. Z Czeluści (abyssos; por. 9,1-2.11), podziemnego więzienia upadłych aniołów, wypełza to therion (Dzikie Zwierzę, Bestia). Autor wprowadza je za pomocą rodzajnika określonego. To wskazuje, że pokolenie św. Jana rozumiało symbol Bestii.

W Księdze Daniela występują cztery bestie jako symbole czterech mocarstw światowych, nieustannie zagrażających bytowi Izraela (7,1-8). W Apokalipsie Bestia oznacza doczesną potęgę, wrogą Bogu i wrogą Kościołowi. Wielu komentatorów utożsamia ją z Antychrystem. Pierwszą dziejową realizacją Bestii było Imperium Rzymskie ze swoim boskim kultem cesarzy i wynikającymi stąd prześladowaniami chrześcijan. Apokalipsa stwierdza wyraźnie demoniczne inspiracje tego ziemskiego mocarstwa. Cesarstwo Rzymskie jest zapowiedzią i typem wszystkich późniejszych prześladowców Kościoła.

Księga Apokalipsy rozwinie temat Bestii w następnych rozdziałach, łącząc ją z szatanem i Smokiem (13,1-4) oraz ukazując jej ostateczną klęskę poniesioną z ręki Chrystusa - Baranka Bożego (14,1; 19,19-21).

Bestia stoczy bój ze Świadkami, zwycięży ich i zabije. Przed końcem świata wrogie siły toczyć będą boje z Kościołem i będą odnosić zwycięstwa. Czy trwałe? Odpowiedź przynosi kolejna perykopa.

Ks. PIOTR OSTAŃSKI Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Bonifacy Winfryd Modlitwa do św. Bonifacego - Winfryda Napierśnik św. Patryka Jak Bóg zawierał przymierze z człowiekiem Rose Hawthorne ks. Aleksander Żmidziński Najbardziej popularne Tajemnica Szczęścia Godzina Łaski Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Modlitwa o Cud Poprzednia [ Powrót ] Następna

Kim jest tajemnicza Bestia?

Dwaj Świadkowie jednym Kościołem (11,3-7)

Nowości

Najbardziej popularne