Na wieczór wigilijny w szczególny sposób czekają dzieci

Święto z dziećmi

Sama nie pochodzę ze zbyt religijnej rodziny i pamiętam z dzieciństwa atmosferę wigilijnego wieczoru w naszym domu. Niewiele tam było Jezusa Chrystusa i modlitwy, ale czekało się na to święto przez cały rok. Teraz rozumiem, że jest to czas, kiedy warto się zastanowić, w jaki sposób przekazać wiarę naszym dzieciom. Ich zaangażowanie w Boże Narodzenie jest bowiem ogromne, a historia narodzenia Pana Jezusa w betlejemskiej stajence prawdopodobnie pierwszą opowieścią biblijną, jaką usłyszą.

Wiara dziecka

Dziecko nie rodzi się z wiarą, to nie jest odruch bezwarunkowy, wiara musi zostać w nim obudzona. Ale dziecko ma ten dar, że ufa bez wahania, bez wątpliwości. Pyta o Boga. W wieku 3 lat, ma już prawdziwe problemy dotyczące wiary i potrafi się nad nimi zastanowić. Gdy rodzice się modlą i zapraszają do modlitwy dziecko, ono naprawdę wierzy w to, że mówi do Boga.

Fałszywi prorocy twierdzą, że dziecko tylko naśladuje rodziców, a uczenie pacierza jest prostą indoktrynacją. To nieprawda! Dziecko potrzebuje pośrednika, który obudzi w nim wiarę, potrzebuje kogoś, kto będzie wiarą promieniował, kto obudzi w nim otwartość na wiarę - ale to wszystko. Reszta należy do dziecka. Potrzebne jest włączenie dziecka w codzienną modlitwę i odpowiadanie na pytania.

Pamiętam, że gdy babcia uczyła mnie pierwszej modlitwy: W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego nie miałam pojęcia kim jest Duch Święty. Wcześniej słyszałam różne opowieści pełne duchów, których należało się bać, bo straszyły. Trwało bardzo długo zanim dowiedziałam się, że w tym przypadku nie chodzi o takiego ducha. Wcześniej ilekroć czyniłam znak krzyża, oczyma wyobraźni widziałam strasznego, białego ducha. Podczas Mszy św. stałam zwykle na zewnątrz kościoła i bawiłam się kamykami. Nie widziałam przykładu wiary w domu - w moim domu nawet nie rozmawiało się o Panu Bogu. Bóg był za to obecny w domu babci: obrazy, krzyże, różaniec, modlitwa i Msze św. w starym kościele.

Rodzice jak bogowie

Do pewnego wieku rodzice są dla dziecka jak bóg: wszystko wiedzą i wszystko mogą, a do tego dziecko jakoś zdaje sobie sprawę, że jest od nich całkiem zależne. Wcale nie mam na myśli tzw. rodziców idealnych; dzieci nie wiedzą jak mają wyglądać rodzice idealni. Dziecko przyjmuje ich takimi jakimi są, nawet, jeśli są nieudolni w swej roli. Mówi się czasem, że kontakt z rodzicami to "pierwsza szkoła wiary", "pierwsza lekcja religii". Miłość, jaką dziecko otrzymuje od swej matki i ojca różni się, ale obie składają się na to, co w swej miłości doskonałej daje nam Bóg. Mama opiekuje się dzieckiem, otacza swą troską, udziela bezpieczeństwa, spokoju, schronienia. Ojciec reprezentuje bardziej powagę i władzę - od niego oczekuje się przewodnictwa.

Musimy mieć świadomość, że - czy chcemy czy nie - jesteśmy dla małego dziecka pierwszymi przedstawicielami Boga. Dlatego, ile razy mamy zamiar dziecko ukarać, ocenić, nie przebaczyć, pomyślmy o tym, jaki pozostawimy w nim ślad Boga.

Oparcie w Bogu

Nadejdzie wreszcie moment, kiedy dziecko zrozumie, że Bóg jest większy od rodziców; stanie się to wtedy, gdy uwolni się z ludzkich przynależności. Ten moment wcale nie zależy od wieku i rozwoju intelektualnego, ale od świadectwa rodziców. Gdy dziecko widzi ich słabości, których oni wcale nie ukrywają, do których się przyznają i proszą Boga o pomoc; gdy dziecko widzi, że ci "wspaniali" rodzice zapraszają do domu Kogoś, kto może więcej od nich, to odkrywa kochającego Boga, który kocha je tak samo jak i rodziców. Właśnie ta miłość Boga, doświadczenie bycia kochanym w każdej sytuacji, są dla dziecka najważniejsze.

Pamiętam takie wydarzenie: moja córka miała dwa i pół roku i była bardzo rozbrykana, w czasie modlitwy domowej miała poprosić Boga o cokolwiek. A ona wtedy powiedziała: "Nie będę o nic prosić, bo Pan Bóg mnie nie lubi i mnie nie wysłucha, bo wciąż jestem niedobra". Kiedy to usłyszałam chciało mi się płakać. Pokazało mi to dwie sprawy: jak bardzo ostrożnie należy strofować dziecko i jak często należy je zapewniać o Bożej miłości.

Pytania

W dziecięcych pytaniach odnaleźć można takie tematy jak: istnienie Boga, Jego wielkość, niewidoczność, wszechmoc, obecność, Trójca Święta, Jezus - Jego czyny, śmierć i zmartwychwstanie, koniec świata, piekło i niebo, aniołowie. Wydaje mi się, że najważniejszym problemem dla mojej córki jest to dlaczego ona nie może przyjąć Komunii Św.? Czy jest gorsza? Tak tego pragnie.

Czasem dorośli mają olbrzymie trudności z odpowiedzią na dziecięce pytania; myślę, że mieliby je nawet teologowie. Dziecko szuka u nas przystani i bezpieczeństwa - dlatego jeśli przyznajemy się do niewiedzy róbmy to pozytywnie. Np. "My tego jeszcze nie wiemy, bo to jest tajemnicą dla ludzi". Ale czasem nie trzeba nawet odpowiadać, tylko zapytać: "A co ty o tym myślisz?" i wtedy odpowiedź dziecka może i nam pomóc.

Boże Narodzenie

Pomyślmy jak mówić dzieciom o Jezusie: że żył dawno temu, ale mimo to jest blisko nas. Nie możemy Go jednak zobaczyć. On jest w niebie, ale też w Chlebie eucharystycznym. A najważniejsze jest to, że nas kocha. Bo o miłość tu właśnie chodzi - w życiu dzieci i w życiu dorosłych.

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Treść

Nowości Tajemnice Światła Różańca Świętego św. Gerard z Brogne Modlitwa do św. Gerarda z Brogne Modlitwa do św. Franciszka Borgiasza Z różańcem - w drogę każdego dnia ks. Wendelin Maciej Ryś

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna