Jedna decyzja Alberta Schweitzera

Podkreślał, że podstawową dla swojego życia decyzję podjął w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, gdy miał lat 21: "Wtedy to, już j ako student, w czasie Zielonych Świątek, postanowiłem do trzydziestego roku życia poświęcić się kaznodziejstwu, nauce i muzyce. Potem, gdy już w nauce i sztuce osiągnę zamierzony cel, zacznę służyć ludzkości". I słowa dotrzymał.

Jego kariera naukowa była zdumiewająco szybka i wszechstronna. Niemal równocześnie studiował na trzech fakultetach, wieńcząc każdy z nich zdobyciem doktoratu: z filozofii (rozprawa o religijnych poglądach Kanta), z teologii (za pracę o Ostatniej Wieczerzy) i z muzykologii (jego książka o Bachu do dziś uważana jest za nieprześcignioną). Nie były to studia dla studiów. Zaowocowały one zarówno na polu naukowym, jak i w formie czynnego zaangażowania pastoralnego, artystycznego i publicystyki. Pisał dużo, książka za książką: o historycznym Jezusie i św. Pawle, o muzyce i budowie organów, o kulturze i cywilizacji. Do tego cały czas kazania, koncerty i wykłady na uniwersytecie.

W błyskawicznym tempie zyskuje sławę i szacunek ze strony najwybitniejszych osobistości swojego pokolenia, z którymi spotyka się, koresponduje i utrzymuje stałe kontakty. Ludzie w różnych rejonach ziemskiego globu zapraszają i czekają na Alberta Schweitzera. Jako jeden z niewielu ludzi dwudziestego wieku ma szansę przejąć "rząd dusz". Cieszy się wielkim autorytetem moralnym. W ciągu dosłownie trzydziestu lat życia osiąga to, na co inni musieliby poświęcić całe życie.

Mając lat trzydzieści, z całą powagą wraca do swojego postanowienia: służyć ludziom w sposób najbardziej dosłowny i prosty: "Uprzytomniłem sobie jasno, że celem mego życia nie jest nauka, nie sztuka, lecz zostanie po prostu człowiekiem i robienie gdzieś czegoś małego". Przypadkowo przeczytany artykuł o misjach w Kongo odbiera jako światło Ducha Świętego. Dochodzi do wniosku, że do posługi wśród mieszkańców Konga musi się jeszcze lepiej przygotować. Jako zwykły student zapisuje się na studia medyczne i kończy je czwartym doktoratem. Przygotowuje się do wyjazdu pod równik, aby leczyć chorych Murzynów. Na sprzęt i odpowiedni ekwipunek przeznacza wszystkie swoje pieniądze. I wreszcie ląduje w Lambarene nad rzeką Ogowe, kilkadziesiąt kilometrów na południe od równika. Tu przez kilkadziesiąt lat będzie leczył chorych, ale zanim założył w dżungli szpital, musiał się jeszcze nauczyć kilku innych zawodów: był drwalem, cieślą, architektem, kucharzem, ogrodnikiem.

Ten etap jego życia, pewnie także dzięki wcześniejszej sławie Schweitzera, został dość dobrze przez współczesnych udokumentowany i był - dla dobra samej sprawy - mocno nagłośniany. Dzięki temu łatwiej było organizować transporty wspierające humanitarną i misyjną posługę najlepszego niegdyś wykonawcy muzyki Bacha, a potem laureata Nagrody Nobla i - jak to określił Einstein - "największego człowieka naszego smutnego świata". A wszystko zaczęło się od silnego postanowienia, które jako student podjął w uroczystość Zesłania Ducha Świętego.

ks. Antoni Dunajski Pismo Katolickie Pielgrzym nr 194 Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Marek Ewangelista Modlitwa do św. Marka Litania do św. Marka Opus Dei - mistyka codzienności Król nie ma czym pisać Choroby reumatyczne Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna