Rozważania Miłość Modlitwy Czytelnia Źródełko Pomoc Duchowa Relaks Download Cuda Opowiadania Perełki

Po przybyciu do Antiochii (Dz 11,20)

Gdyby w Antiochii głosicielami Dobrej Nowiny o Jezusie byli wyłącznie Jego żydowscy wyznawcy, wiara w Niego jeszcze długo pozostawałaby przywilejem jedynie Żydów. Stało się jednak inaczej i św. Łukasz wyraźnie podkreśla, że część przybyłych do Antiochii była Cypryjczykami i Cyrenejczykami. Jedni i drudzy pochodzili z diaspory i potrafili doskonale odnaleźć się w nowej sytuacji. Kontakty mieszkańców Antiochii Syryjskiej z Cyprem były stale żywe, natomiast Cyrena, miasto w Afryce północnej, leżała wprawdzie daleko, lecz miata długą tradycję handlu i wymiany z mieszkańcami Lewantu.

Wyznawcom Jezusa z diaspory zawdzięczamy zasadniczo nowy impuls w głoszeniu wiary w Niego: "Ci po przybyciu do Antiochii przemawiali także do Greków, głosząc im ewangelię o Panu Jezusie" (Dz 11,20). Adresatami działalności apostolskiej stają się poganie, zapewne już nieźle zaznajomieni z zasadami judaizmu. Teraz, gdy do Antiochii napłynęła grupa wyznawców Jezusa o podobnym rodowodzie, było naturalne, że nowa wiara tym szybciej wyjdzie poza ramy judaizmu ograniczonego do Żydów "według ciała". Mówiąc inaczej, judeochrześ-cijanie nadal poprzestawali na ewangelizacji Żydów, natomiast tzw. helleniści otwierali się również na pogan, na razie przede wszystkim tych, którzy mieli związki z judaizmem. Sprzyjał temu kulturowy i religijny pluralizm Antiochii oraz zdecydowanie większa niż w Palestynie orientacja uniwersalistyczna wyznawców judaizmu.

Skuteczność ewangelizacji podjętej w Anfiochii była nadzwyczajna: "I ręka Pana była z nimi. Wielka liczba uwierzywszy nawróciła się do Pana" (Dz 11,21). Antiochia nadała Ewangelii rozmach kosmopolityczny, otwierając ją na świat pogański. Autor Dziejów Apostolskich nawiązuje do znaków i cudów dokonanych przez Boga "wyciągniętym ramieniem" i "podniesioną ręką" podczas wyjścia Izraelitów z Egiptu. Oto teraz odbywa się analogiczny cud; Panem jest Jezus i to Jego moc sprawia nowe "wyjście". Trudno oszacować liczbę antiocheńskich wyznawców Jezusa Chrystusa, ale nie ulega wątpliwości, że były ich najpierw setki, a niedługo później - tysiące. Tak ok. 40 r. wyłaniało się pierwsze pokolenie wierzących, po którym nastąpiły kolejne i to im zawdzięczamy bujny rozkwit nowej wiary.

Gwałtowny rozwój antiocheńskiej wspólnoty wyznawców Jezusa nie mógł pozostać bez echa w Jerozolimie. "Wiadomość o nich dotarła do Kościoła w Jerozolimie. Wysłali więc Barnabę, by poszedł do Antiochii" (Dz 11,22). Przywilej pierwszeństwa posiada nadal Kościół jerozolimski, a w nim Piotr i pozostali apostołowie. Dystans kilkuset kilometrów między Jerozolimą a Antiochia miał znaczenie geograficzne, ale nie psychologiczne. Inicjatywa oglądu i ocenienia rozwoju wiary w Jezusa nad Orontesem została podjęta w Jerozolimie, która w widoczny sposób czuje się odpowiedzialna za wszystko, co dzieje się w innych Kościołach lokalnych. Kształtują się zręby organizacji kościelnej, na której czele na tym etapie znajduje się Jerozolima.

Barnaba, "gdy przybył i zobaczył tę łaskę Boga, ucieszył się i zachęcał wszystkich, by z oddaniem serca trwali przy Panu. Był to bowiem człowiek dobry, pełen Ducha Świętego i wiary. I przystała do Pana wielka liczba" (11,23-24). Rozwój wspólnoty antiocheńskiej jest traktowany nie jako rezultat ludzkich poczynań i przedsiębiorczości, ale jako dzieło Boga. Przybycie Barnaby do Antiochii oznacza podtrzymywanie miejscowej wspólnoty i jej umacnianie, a także zachęty do dalszej wytrwałości. Łukasz nie szczędzi pochwał pod adresem Barnaby, przy czym wszystkie mają charakter duchowy: "człowiek dobry, pełen Ducha Świętego i wiary". Z Bożym działaniem we wspólnocie idzie w parze osobista świętość człowieka, któremu powierzono ocenę życia wierzących.

W nauczaniu i postępowaniu antiocheńskich wyznawców Jezusa Barnaba nie widzi nic nagannego; przeciwnie, szczerze się raduje znakomitymi rezultatami ich pracy. W jego nastawieniu można rozpoznać wiele z postawy rabbiego Hillela, który słynął z łagodności i przychylnego stosunku wobec nie-Żydów. Jednak postawa Barnaby szła przede wszystkim za wskazaniami Jezusa. Dla wielu Żydów, a zapewne także dla niemałej części pierwszych judeochrześcijan, ta łagodność wcale nie była godna pochwały i wydawała się ryzykowna. Nic dziwnego zatem, że zauważył ją i docenił św. Łukasz, który także wywodził się ze środowiska pogańskiego i dobrze rozumiał, na czym polega radykalna nowość Ewangelii.

ks. Waldemar Chrostowski

Tekst pochodzi z Tygodnika
Idziemy, 23 marca 2008



Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.



Autor

Treść

Nowości

św. Ekspedytśw. Ekspedyt

Modlitwa do św. EkspedytaModlitwa do św. Ekspedyta

Litania do św. EkspedytaLitania do św. Ekspedyta

św. Elfegśw. Elfeg

św. Leon IXśw. Leon IX

Urodziny jeżyka JasiaUrodziny jeżyka Jasia

Najbardziej popularne

Modlitwa o CudModlitwa o Cud

Tajemnica SzczęściaTajemnica Szczęścia

Modlitwy do św. RityModlitwy do św. Rity

Litania do św. JózefaLitania do św. Józefa

Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się JezusowiJezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi

Godzina Łaski 2023Godzina Łaski 2023

[ Powrót ]
 
[ Strona główna ]

Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty |

Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt

© 2001-2024 Pomoc Duchowa
Portal tworzony w Diecezji Warszawsko-Praskiej