Również tych, którzy umarli, Bóg dzięki Jezusowi wyprowadzi wraz z Nim (1 Tes 4,14)

Wykaz konkretnych zaleceń otwierają wezwania do unikania niemoralnych występków w dziedzinie cielesności i płcio-wości. "Przecież Bóg nie powołał nas do nieczystości, lecz do uświęcenia!" (4,7). Zaraz potem następuje wezwanie do krzewienia braterskiej miłości, "bo sami przez Boga pouczeni jesteście, że trzeba się wzajemnie miłować" (4,9). Miłość chrześcijańska stanowi najskuteczniejsze zabezpieczenie przed nadużyciami i występkami seksualnymi. Łączy się z nią powinność wypełniania obowiązków i rzetelnej pracy, a także szlachetnego postępowania względem tych, "którzy pozostają na zewnątrz", czyli niechrześcijan (4,11-12).

Wśród zachęt, których Paweł udziela, pojawia się też nauczanie o charakterze doktrynalnym. We wspólnocie tesaloni-ckiej zaistniał problem, którego tło stanowiły judaistyczne wyobrażenia dotyczące oczekiwanego przyjścia Mesjasza i "końca czasów". Tamtejsi wyznawcy Chrystusa, przekonani o Jego bliskim powtórnym przyjściu, lękali się o los współbraci, którzy wkrótce po przyjęciu wiary umarli, a więc za swojego życia nie doczekali się paruzji. Mogło się wydawać, że zbawcze rezultaty powtórnego przyjścia Pana będą zarezerwowane wyłącznie dla żyjących, z czego wniosek, że śmierć postrzegano jako definitywny koniec ludzkiej egzystencji i zamknięcie możliwości zbawienia. Takie zapatrywania sprzyjały swoistej gorączce eschatologicznej, w której doczesność postrzegano jako coś całkowicie przejściowego i niegodnego większej troski. Wiązało się z tym zaniechanie lub zaniedbywanie obowiązków, a nawet zaprzestawanie pracy, w przeświadczeniu, że Chrystus rychło powróci i nastąpi koniec dziejów. Nie trzeba uzasadniać, że tego rodzaju przekonania były wysoce niebezpieczne dla wiary chrześcijańskiej i sprzyjały najrozmaitszym nadużyciom, zaś powiększając niepewność, wywoływały wielkie zamieszanie i zamęt.

Paweł odpowiada: "Nie chcemy, bracia, waszego trwania w niewiedzy co do umierających, abyście się nie smucili jak ci inni, którzy nie mają nadziei. Otóż jak wierzymy, że Jezus umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli, Bóg dzięki Jezusowi wyprowadzi wraz z Nim. A o tym was zapewniamy słowem Chrystusa, że my żyjący, pozostawieni na przyjście Pana, nie wyprzedzimy tych, którzy umarli. Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na dane hasło oraz głos archanioła i dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi. Potem my żyjący, pozostawieni tutaj, razem z nimi zostaniemy zabrani na obłokach, w przestworza, na spotkanie Pana. I tak już zawsze będziemy z Panem. Zatem pocieszajcie się wzajemnie tymi słowami" (4,13-18). Ale zmarli nie popadają w czeluść ani przepaść, lecz trwają w tajemniczej obecności z Jezusem Chrystusem. Podczas Jego paruzji zmartwychwstaną jako pierwsi i połączą się z tymi, którzy będą pozostawać przy życiu. Ta nadzieja pozwala żyjącym traktować śmierć nie jako definitywny koniec, ale jako rozłąkę.

Epilog (5,1-11) podkreśla, że bezwartościowe jest zgadywanie, kiedy Chrystus powtórnie przyjdzie, gdyż "dzień Pański tak nadchodzi, jak złodziej w nocy" bądź "jak bóle na brzemienną". Zamiast niepewności i strachu potrzebna jest wytrwała czujność, właściwa tym, którzy są "dziećmi światła i dziećmi dnia". Wierzący nie muszą się obawiać zaskoczenia, bo "Bóg nie przeznaczył nas na gniew, lecz na osiągnięcie zbawienia za pośrednictwem Pana naszego Jezusa Chrystusa, który za nas umarł, abyśmy, czy czuwamy czy śpimy, razem z Nim żyli" (ww. 9-10). Po nauce o sprawach ostatecznych następują wynikające z niej napomnienia (5,11-22). Dotyczą przede wszystkim szacunku wobec tych, którzy nie bacząc na eschatologiczną gorączkę, jaka ogarnęła tesalonickich chrześcijan, ciężko pracują, oraz wobec "tych, którzy wam przewodzą w Panu i was pouczają" (w. 12). Łączą się z tym wezwania do życia w pokoju, niezbędnego napominania błądzących, dodawania otuchy małodusznym, przygarniania słabych i wielkoduszności dla wszystkich.

List zamykają końcowe modlitwy i pozdrowienia (5,23-28), wśród nich życzenie uświęcenia przez Boga i zachowania wiernych bez zarzutu "na przybycie Pana naszego Jezusa Chrystusa". O charakterze i celach pisma świadczą słowa: "Zaklinam was na Pana, aby ten list został odczytany wszystkim braciom" (w. 27).

ks. Walderam Chrostowski

Tekst pochodzi z Tygodnika
Idziemy, 6 września 2009

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Treść

Nowości Nowenna przed Świętem Podwyższenia Krzyża Świętego - dzień 8 Litania do Imienia Maryi Czy imię Maria zawiera jakąś treść? Modlitwa do św. Gwidona z Anderlechtu Modlitwa do bł. Apolinarego Franco Papież na Kahlenbergu

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023

[ Powrót ]