Obchodził kolejno krainę galacką oraz Frygię (Dz 18,23)Pierwsza i druga wyprawa misyjna przyniosły tak wspaniale owoce, że Paweł nie widział już siebie w jednym miejscu, nawet tak ważnym i sprzyjającym ewangelizacji jak Antiochia nad Orontesem. Pamiętając o ludziach, których pozyskał dla Chrystusa, wsłuchiwał się czujnie w wieści napływające z Kościołów, które założył. Wskazują na to Pierwszy List do Tesaloniczan, napisany podczas pobytu w Koryncie, oraz Drugi List do Tesaloniczan, napisany niedługo później w Antiochii. Nabrawszy doświadczenia i słuchając kolejnych wieści, Paweł postanowił rozpocząć kolejną wyprawę.Trzecia podróż misyjna rozpoczęła się wiosną lub w lecie 53 r., przy założeniu, że pobyt Pawła w Antiochii trwał kilka miesięcy albo wiosną 54 r., gdyby przyjąć, że trwał dłużej. W jednym krótkim zdaniu autor Dziejów Apostolskich podsumował dłuższy okres apostolskiej aktywności Pawła w Azji Mniejszej. Jej szlak przypominał początek drugiej podróży misyjnej. Znowu nie ma żadnej wzmianki o ewentualnym pobycie w Tarsie, rodzinnym mieście Pawła, które leży nieopodal drogi wiodącej ku Wrotom Cylicyjskim. Jedynie tamtędy, drogą lądową, mógł dotrzeć z Antiochii do Galacji. Droga ta była dostępna od wiosny do jesieni, natomiast zimą zalegał na niej śnieg, uniemożliwiający podróżowanie. Chociaż brakuje szczegółowych informacji, możemy się zasadnie domyślać, że Paweł odwiedził wspólnoty, które założył (Derbe, Listra, Ikonium, Antiochia Pizydyjska), oraz zapewne inne miasta, do których teraz dotarł po raz pierwszy. Wskazuje na to wzmianka o pobycie we Frygii, na północ od Galacji, w której krótko przebywał podczas drugiej podróży misyjnej. Dokładne rozeznanie odnośnie do tego itinerarium nie jest możliwe, wiele zależy bowiem od tego, co miał na myśli autor Dziejów Apostolskich, wyszczególniając Galację i Frygię. W pierwszym przypadku chodzi o krainę, a nie o ówczesną prowincję rzymską, zatem być może nawiązanie do Frygii obejmuje pobyt w Antiochii Pizydyjskiej i jej okolicy. Gdyby tak było, aktualna działalność Pawła miałaby miejsce w gruncie rzeczy na tych samych terenach, które ewangelizował podczas pierwszej wyprawy misyjnej. Łukasz podkreśla, że najważniejszy cel trzeciej podróży stanowiło umacnianie "wszystkich uczniów". Działalność Pawła szła zatem w co najmniej dwóch kierunkach. Najpierw było to pogłębianie nauczania o Jezusie Chrystusie. Nie istniała jeszcze żadna Ewangelia spisana, która w przyszłości miała wejść w skład kanonu Nowego Testamentu. Apostoł nie mógł więc opowiadać o ziemskim życiu Jezusa, tym bardziej, że go po prostu nie znał albo znał tylko fragmentarycznie. Głosił Chrystusa zmartwychwstałego, którego spotkał na drodze do Damaszku, doświadczając Jego mocy tak dalece, że odmieniło to zupełnie całe jego życie. Podobne doświadczenie miało stawać się udziałem pierwszych wyznawców Chrystusa, co wymagało od nich ogromnej dojrzałości duchowej i podatności na równie radykalną przemianę. Ważny aspekt nauczania stanowiło osadzenie wyjątkowości Jezusa Chrystusa w kontekście wiary i pobożności biblijnego Izraela. Drugi kierunek aktywności misyjnej stanowiły wskazania dotyczące postępowania. W skład pierwszych wspólnot chrześcijańskich wchodziły dwa odmienne światy, kierujące się odmiennymi zasadami oraz rozporządzeniami etycznymi i moralnymi. Judeochrześcijanie znali i cenili Torę Mojżesza, postępując nadal według jej zasad oraz czując silne związki z Jerozolimą i Ziemią Świętą. Chrześcijanom pochodzenia pogańskiego było to całkowicie obce i musieli się uczyć moralności chrześcijańskiej jak gdyby od początku. Nie mogli odrzucać ksiąg świętych ani Tradycji biblijnego Izraela, ale z drugiej strony nie wszystko, co one zawierały, ich dotyczyło. Postanowienia soboru jerozolimskiego zwalniały ich od obowiązku przestrzegania całej Tory, określając najważniejsze zasady, którym musieli pozostać wierni. Jednak życie stale mnożyło nieprzewidziane okoliczności i sytuacje, a więc także nowe pytania, wymagające pilnej i autorytatywnej odpowiedzi. Podróżując po Azji Mniejszej, Paweł podejmował i te wyzwania, czego dowodem są listy, które napisał do poszczególnych wspólnot. Nacisk na umacnianie uczniów wskazuje, że na początku trzeciej podróży Paweł zaniechał głoszenia Ewangelii w nowych miejscach, skupiając się na utwierdzaniu już istniejących wspólnot wyznawców Chrystusa. Była to starannie przemyślana strategia misyjna, nastawiona na okrzepnięcie Kościołów, z których mieli wyjść nowi misjonarze i głosiciele Ewangelii. Na problemy, na które natrafiał, rzuca bardzo wiele światła napisany niedługo później List do Galatów. ks. Walderam Chrostowski
Tekst pochodzi z Tygodnika
|
[ Strona główna ] |
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |