Ducha Świętego zmagania ze mn?- Duch Święty

Modlitwa wstawiennicza polega na tym, że pewne osoby modlą się za inną. Wstawiają się za nią. Ten, za którego jest modlitwa, zwany dalej Zainteresowanym, siedzi, a modlący się otaczają go na stojąco. Przyzywają Ducha Świętego i proszą o łaski dla Zainteresowanego. Duch Święty może przemówić przez modlących się - i to w dowolnym języku, może dać Zainteresowanemu wskazówkę w postaci jakiegoś fragmentu Pisma Świętego. Zainteresowany może w to uwierzyć lub nie, może wskazówkami się pokierować lub nie. Może też w każdej chwili przestać być Zainteresowanym.

Nade mną modlono się wstawienniczo parę razy. Na początku podchodziłem do tego z pewną nieśmiałością i niedowierzaniem. Tylko dzięki obecności kapłana nie postrzegałem modlitwy wstawienniczej jako sekciarstwa. Do dziś zresztą nie jestem entuzjastą tej praktyki bez udziału księdza. Ludzie, których już trochę znałem i lubiłem, pełni najlepszych wobec mnie intencji, sadzali mnie na krześle, kładli mi ręce na głowę, wykonywaliśmy znak krzyża, przyzywaliśmy Ducha Świętego i oni rozpoczynali modlitwę. Modlitwami tradycyjnymi i swoimi słowami. Różnymi językami, także niezidentyfikowanymi. Potem ktoś coś mówił, ktoś inny otwierał Pismo Święte, coś zapisywał. Potem dostawałem wskazówki, ustne i pisane. I cytaty z Biblii. Dziękowałem, odchodziłem, zapominałem wskazówki i gubiłem kartkę. Wszystko to działo się w Mikaszówce.

Mikaszówka to przestrzeń duchowa nad jeziorem Płaskim, skupiająca się w środku trójkąta wyznaczonego przez Augustów, Grodno i Druskienniki. Od trzydziestu lat bez mała odbywa się tam, corocznie w lipcu, obóz rekolekcyjny dla dzieci i młodzieży. Tam dojrzewało moje kapłańskie powołanie. Jeździłem z wolnej woli. Nadal jeżdżę - na tyle, na ile mogę - i bardzo sobie te obozy cenię.

Tak więc zapominałem wskazówki i gubiłem kartki, a Duch Święty tchnął, kędy chciał. Rekolekcje prowadził sam, poprzez grupę prowadzącą - która codziennie, przyzywając Go, rozeznawała plan na najbliższe dni. Członków grupy prowadzącej powoływał osobiście. Kiedy po piątym roku, po święceniach diakonatu, powołał moich dwóch kolegów kursowych, a mnie nie - poczułem się głupio. Jeszcze głupiej się poczułem podczas specjalnego wieczornego nabożeństwa z włożeniem rąk. Były śpiewy, modlitwy, omdlenia. Było uwielbienie, błaganie. Sześćdziesiąt osób jak w transie. Jezioro, las, świece, bębny, gitary, skrzypce. Gdyby ktoś patrzył na to z zewnątrz, pomyślałby, że to jakaś sekta. Tak sobie pomyślałem. Byłem na zewnątrz. Siedziałem nieruchomo na ławce i odmawiałem różaniec. Umysłowo byłem przekonany o ortodoksji tego wydarzenia, lecz sercem nie mogłem go przyjąć. Nie chciałem się otworzyć na Ducha Świętego.

- Wiesz, że ja to czułem? - powiedział mi potem jeden z kolegów kursowych, diakonów.

Dnia 3 czerwca 2006 r. ksiądz abp Sławoj Leszek Głodź udzielił święceń kapłańskich w stopniu prezbitera dwunastu diakonom diecezji warszawsko-praskiej. Wśród nich również mnie.

Nazajutrz, w dzień Zesłania Ducha Świętego, odprawiłem pierwszą Mszę Świętą.

- Znacie moją powściągliwość wobec tych spraw - odpowiedziałem kilka dni później na propozycję dołączenia do modlitwy wstawienniczej

- Nie szkodzi. Potrzebujemy kapłana. Duch Święty może zadziałać nawet przez ciebie.

W oczekiwaniu na skompletowanie zespołu, rozmawiałem z Zainteresowaną. Pierwszy raz przyjechała do Mikaszówki, zaproponowano jej modlitwę wstawienniczą. Opowiedziała mi trochę o sobie. Wiedziałem już, za kogo będę się modlił.

Otoczyliśmy ją, położyliśmy ręce na głowie. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen! - zacząłem. Każdy modlił się i mówił coś. Śpiewaliśmy. W pewnym momencie wpadłem - czy raczej Duch Święty mnie wepchnął - na oczywiste rozwiązanie problemów Zainteresowanej. Zacząłem mówić, cytując powszechnie znane fragmenty Pisma Świętego. Ktoś to zapisał, ktoś podał jej kartkę. Chwała Ojcu, i Synowi, i Duchowi Świętemu. Zakończyliśmy spotkanie. Nowy - nawracający się - człowiek, z zapuchniętymi oczami i uśmiechem na twarzy oddalił się w kierunku obozu.

ks. Konrad Hasior Tekst pochodzi z Tygodnika Idziemy, 23 maja 2010 Wasze komentarze: Dorcia: 15.01.2015, 12:12 Bardzo często uczestniczę w modlitwach o uzdrowienie ciała i duszy i tak bardzo pragnę otrzymać łaski Ducha Swiętego ,ale mam jakąś wewnętrzną blokadę,boję się ,wstydzę się podejść nawet do kapłana i wyznać Jemu co leży mi na sercu jak cierpi moja dusza.,może dlatego że żyję w grzechu i nie byłam u spowiedzi bardzo długo.Czuję się niegodna, grzeszna i wyobcowana... aga: 16.05.2012, 19:59 wzruszające i pełne nadziei... n n: 26.05.2010, 20:36 tak bardzo BÓG CHCE NAS RATOWAć a my nie słuchamy JEGO NATCHNIEŃ pychą zaślepieni. matka: 24.05.2010, 07:40 Taką modlitwę powinnaom podjąć wobec mojej Synowej i Syna, ale Ich tu nie ma:( Będę się modliła za nich. Boże, dopomóż. (1) Autor Treść Nowości Tajemnice Bolesne Różańca Świętego 7 października - Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Różańcowej Modlitwa na wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Różańcowej Modlitwa do Matki Bożej Różańcowej Litania do Matki Bozej Rozancowej Święto Matki Boskiej Różańcowej Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna

Ducha Świętego zmagania ze mną

Nowości

Najbardziej popularne