Olbrzym umysłu i serca

15 lipca 1274 - W Lyonie zmarł Bonawentura z Bagnoregio (B. Fidanza), "drugi założyciel franciszkanów", generał zakonu, kardynał biskup Albano, teolog i filozof, święty, doktor Kościoła (doctor seraficus).

Giovanni Fidanza, bo tak właściwie nazywał się św. Bonawentura, syn medyka Jana i Marii z d. Ritello, urodził się w 1221 w Bagnoregio koło Viterbo (Włochy). Legenda głosi, że jako maleńkie dziecko został cudownie uzdrowiony przez wstawiennictwo św. Franciszka. Kiedy poważnie zachorował wtedy matka zaniosła go do św. Franciszka, który miał powiedzieć: o buona ventura (o dobra, szczęśliwa przyszłości). Sam św. Bonawentura wyznaje, że za przyczyną św. Biedaczyny został uzdrowiony: "Przecież dzięki jego wstawiennictwu i zasługom zostałem wyrwany z objęć śmierci jeszcze w dziecięcym wieku, jak to świeżo zachowuję w pamięci".

W latach 1236-42 studiował filozofię na fakultecie sztuk wyzwolonych uniwersytetu paryskiego. Do franciszkanów wstąpił właśnie w Paryżu ok. 1243. Następnie, pod czujnym okiem Aleksandra z Hales, Jana z La Rochelle, Wilhelma z Melitony i Odona Rigauda podjął studia teologiczne. Już w 1248 został bakałarzem biblijnym, a w 1250 komentatorem "Sentencji" Piotra Lombarda. Trzy lata później został nominowany profesorem w szkole franciszkańskiej w Paryżu. Dopiero w 1257 został mianowany oficjalnie profesorem uniwersytetu paryskiego.

W zakonie św. Franciszka wpłynął na rozwój studiów wśród współbraci. Z głęboką i rozległą wiedzą łączył naśladowanie św. Franciszka w życiu zakonnym przez pokorę, łagodność, wzgardę dla dóbr doczesnych, gorącą miłość do Ukrzyżowanego i do Matki Bożej. Łączyła go przyjaźń ze św. Tomaszem z Akwinu, który wyrażał się o nim jako o świętym: "Pozwólmy świętemu pracować dla świętego".

2 lutego 1257 został wybrany generałem zakonu franciszkańskiego, stąd nie mógł podjąć zajęć akademickich. Ze względu na jego zaangażowanie w uporządkowanie oraz reorganizację zakonu, który po śmierci św. Franciszka ogromnie się rozrósł, Bonawenturę nazwano drugim założycielem zakonu. Posługę urzędu generała pełnił przez 17 lat z niezwykłą mądrością i roztropnością. Bronił w Paryżu na uniwersytecie zakonów żebrzących.

Był pisarzem bardzo płodnym - pozostawił po sobie liczne traktaty teologiczne, mistyczne i pisma okolicznościowe. Jego główne dzieła to: "Breviloquium", "Itinerarium mentis in Deum" - które napisał na Alwerini oraz "Hexaemeron". Św. Bonawentura został nazwany przez tradycję scholastyczną Doktorem Serafickim, ponieważ cała jego twórczość była przeniknięta ideą miłości, którą to w Średniowieczu symbolizował chór anielski zwany Serafinami. Jest biografem św. Franciszka: napisał dwa życiorysy Biedaczyny z Asyżu ("Legenda major" oraz "Legenda minor").

23 maja 1273 papież Grzegorz X mianował o. Bonawenturę kardynałem i biskupem Albano. Sakry biskupiej udzielił mu sam papież 11 listopada 1273. Był jednym z najbliższych doradców papieża i organizatorów II Soboru Lyońskiego. Zmarł w klasztorze franciszkanów w Lyonie 15 lipca 1274 podczas obrad Soboru i tegoż dnia pochowano go w zakrystii starego klasztoru franciszkańskiego.

14 kwietnia 1482 papież Sykstus IV ogłosił Bonawenturę świętym, a Sykstus V zaliczył go w 1588 w poczet Doktorów Kościoła. Papież Sykstus V porównał wtedy obu świętych i myślicieli - Tomasza i Bonawenturę - do dwóch kandelabrów, które oświecają światłem swej mądrości cały Kościół.

Bonawentura uważał, że istotą powołania franciszkańskiego jest dążenie do osiągnięcia prawdziwego pokoju, który jest niczym innym jak zjednoczeniem człowieka z Bogiem. Dlatego też zachęcał braci, aby idąc śladami św. Franciszka, dążyli do zjednoczenia z Bogiem poprzez miłość. Pierwsze miejsce w życiu franciszkanina ma zająć zatem kontemplacja, której owocem ma być ewangelizacja innych.

Tylko tacy bracia, którzy pielęgnują modlitwę wewnętrzną oraz prowadzą głębokie życie duchowe, są tak naprawdę gotowi do głoszenia pokoju innym ludziom. Tylko oni mogą być przewodnikami do zjednoczenia z Bogiem. Św. Bonawentura tak oto kończy swoje najbardziej znane dzieło pt. "Itinerarium mentis in Deum" (Wędrówka duszy do Boga): "Jeśli zatem pytasz, jak to się dzieje (tzn. jak osiąga się zjednoczenie z Bogiem przez miłość), zapytaj o to łaskę, a nie naukę; pragnienie, a nie zrozumienie; westchnienie modlitwy, a nie refleksję i lekturę; oblubieńca, a nie nauczyciela; Boga, a nie człowieka; ciemność, a nie jasność; nie pytaj światła, lecz pytaj ogień, który wszystko rozpala i przenosi w Boga za pomocą impetu skruszonego serca i rozpalonego do granic miłosnego uczucia". "Próżny nie lubi niczego, poza tym, co własne, ponieważ próżność zawsze działa na własną szkodę".

"Zwykle ten, kto nie ma innego prawa, tylko swą wolę, pragnie wszystkich ujarzmić, sam zaś nikogo nie słucha".

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Treść

Nowości 14 września - Święto Podwyższenia Krzyża Świętego Modlitwa na Święto Podwyższenia Krzyża Świętego Modlitwa do Krzyża Świętego Litania do Krzyża Świętego Litania o Krzyżu Świętym Modlitwa do św. Alberta z Jerozolimy

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna