Człowiek czynu i modlitwy24 października 1870 - U cystersów w Fontfroide k. Narbonne, w Pirenejach francuskich, zmarł Antoni Maria Claret y Clara, rekolekcjonista, misjonarz ludowy, założyciel klaretynów (Synów Niepokalanego Serca Maryi), misjonarek klaretynek (Sióstr Maryi Niepokalanej Misjonarek Klaretynek) biskup Santiago na Kubie, spowiednik królowej, prorok i cudotwórca, kaznodzieja, pisarz religijny, propagator kultu Najświętszego Sakramentu i Maryi Niepokalanej, święty.Urodził się 23 grudnia 1807 w Sallent w pobliżu Barcelony jako piąty z jedenaściorga dzieci pewnego tkacza. Jako 18-latek poznał arkana tkactwa, a przy tym nauczył się języka francuskiego i łacińskiego oraz zapoznał się ze sztuką drukarską. W 1829 wstąpił do seminarium w Vich, w 1835 przyjął święcenia kapłańskie. W 1838 udał się do Rzymu, do Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, aby poświęcić się misjom. Został przyjęty do nowicjatu jezuitów, ale zachorował i musiał powrócić do Hiszpanii. W 1840 poświęcił się pracy rekolekcyjnej i misjonarskiej na terenie Katalonii i na Wyspach Kanaryjskich. Szczególnie propagował kult Niepokalanego Serca Matki Bożej, zakładając Arcybractwo Niepokalanego Serca Maryi (1847). Powołał do życia wydawnictwo Libreria Religiosa (1848) i skupił kobiety w apostolskiej misji dobrych książek (nowość w owych czasach). W 1849 założył Synów Misjonarzy Niepokalanego Serca Matki Bożej (klaretynów, dla prowadzenia pracy misyjnej). Claret patronował też powstaniu Instytutu Apostolskiego Maryi Niepokalanej do edukacji dziewcząt (1855; wraz z matką Antonią Paris). W 1849 został arcybiskupem Santiago na Kubie (wyspa należała wówczas do Hiszpanii). Wtedy też dodał "Maria" do swego imienia. Po ustanowieniu nad swą diecezją patronatu Virgen del Cobre, przepowiedział klęski żywiołowe i epidemie, które miały miejsce w 1852. Dzięki Claretowi ludzie byli na nie przygotowani, co znacznie ograniczyło straty. Święty każdego dnia odwiedzał szpitale i organizował pomoc okolicznym wieśniakom. Zorganizował 53 parafie oraz ośrodki szkolno-wychowawcze dla młodzieży. W 1854 założył dla biednych kasy oszczędnościowe. Założył w Camagüey dom dobroczynności dla ubogich dzieci i starców (1853-54). Wszystkie te przedsięwzięcia z jednej strony zyskiwały mu szacunek i wdzięczność wielu osób, z drugiej natomiast budziły zazdrość, a nawet wrogość. Święty był kilkakrotnie ranny, czterokrotnie dokonywano zamachu na jego życie (w ostatnim w 1856 doznał poważnych obrażeń), spalono mu także dom. Na skutek opozycji części niechętnego mu kleru został w 1857 odwołany z urzędu i powrócił do Hiszpanii. Królowa Izabella II powołała go na swego spowiednika i wychowawcę dzieci królewskich. Święty miał za zadanie towarzyszyć rodzinie królewskiej w różnych miastach, z czego też skorzystał, wygłaszając kazania i zakładając nowe placówki. Założył Akademię Św. Michała zrzeszającą pisarzy i artystów, kultywujących ginący język kataloński (1858), laboratorium naukowe w Escorialu, muzeum historii naturalnej, szkołę muzyki i języków obcych, bibliotekę ludową w Barcelonie (1864), a także Stowarzyszenie Matek Katolickich (1862), został przełożonym klasztoru hieronimitów w Escorialu. W 1868, po wybuchu rewolucji w Hiszpanii, towarzyszył królowej na wygnaniu w Pau i Paryżu. Królowa została obalona w następstwie rewolty, w której połączyli się wojskowi, partie polityczne i ludność cywilna. Od 1869 przebywał w Rzymie, gdzie na Soborze Watykańskim I bronił dogmatu o nieomylności papieża. Tam zachorował i wrócił do swych misjonarzy (Prades Pireneje) do Francji. Kiedy hiszpański ambasador Olozaga chciał go aresztować, wyjechał do Rzymu. Zmuszony do ucieczki przed prześladowaniami, osiadł we francuskim klasztorze cystersów w Fontfroide w Pirenejach, gdzie zmarł po kilku miesiącach rażony apopleksją. W 1897 jego relikwie zostały przeniesione do Vich. Według podań religijnych Claret w ciągu swego życia miał doznać kilkakrotnie wizji Matki Bożej, udzielić bierzmowania ok. 100 tys. ludzi, połączyć ok. 10 tys. małżeństw i wygłosić 25 tys. kazań. Jest autorem licznych broszur religijnych i książek, m.in. "Autobiografii" (1959, wydanie polskie 1987), pozostawił też ok. 1200 listów ("Escritos autobiograficos y espirituales" 1959). Został beatyfikowany 25 lutego 1934 i kanonizowanym 7 maja 1950. Jest patronem instytutów religijnych, ośrodków działalności katolickiej, wydawców, księgarzy, propagandystów katolickich, fabryk tekstylnych i kas oszczędnościowych. Oprac. ks. Stanisław Tylus SAC
|
[ Strona główna ] |
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |