Uczciowie i wagarowicze

     Okazuje się, że można chodzić co tydzień do kościoła, pamiętać o codziennej modlitwie i być dobrym człowiekiem - a tak naprawdę nie być uczniem Chrystusa.

     Dzisiejsza Ewangelia, a przez nią sam Bóg, pyta nas o nasz krzyż, o naszą drogę powołania. Czy nie oszukujemy samych siebie i przy okazji innych, zakładając maskę dobrego człowieka? Krzyżem są nasze codzienne zmagania z naszą słabością, bezradnością, z relacjami ludzkimi. Krzyż może być ukryty w obowiązkach wynikających z naszego powołania, w naszych kompleksach, porażkach, w naszej niewiedzy i niepewności. Krzyż paradoksalnie może tkwić również w naszych zaletach, talentach i w tym, co w nas piękne i dobre.

     Uczeń to ktoś, kto słucha, wciąż się uczy, bo wie, że wszystkiego nie wie. Uczeń to ktoś, kto pyta, kto patrzy Nauczycielowi w oczy w geście zaufania. Uczeń nie jest pewny sam siebie, bo brak mu doświadczenia i umie się do tego przyznać.

     Być uczniem to brać swój krzyż. Ksiądz Jan Twardowski napisał kiedyś o krzyżu, że "krzyż to takie szczęście, że wszystko inaczej". Być w szkole Jezusa to nie mieć oczekiwań wobec swojego "planu rozwoju". Jezus już go ma. Dziś Bóg nie powiedział nam, że mamy widzieć swój krzyż, że mamy go zrozumieć, wiedzieć ile waży, dokąd nas zaprowadzi i co z niego będziemy mieli - choć można się domyślać. Mamy go brać i nieść - a brać i nieść to znaczy być uczniem.

     Słuchając dzisiejszej Ewangelii i rozważając słowa Chrystusa skierowane do nas, prośmy o umiejętność bycia w szkole Jezusa. Prośmy o to, by się nie okazało w ostatecznym rozrachunku, że przez życiowe wybory i decyzje staliśmy się wagarowiczami nieobecnymi na lekcjach z Jezusem. Prośmy o wytrwałość i cierpliwość w dźwiganiu swojego krzyża i dar trzymania w nienawiści tego, co nas może odłączyć od naszego Nauczyciela.

     Okazuje się, że można chodzić co tydzień do kościoła, pamiętać o codziennej modlitwie i być dobrym człowiekiem - a tak naprawdę nie być uczniem Chrystusa.