|
|
Pielgrzymka wiary
Jezus powiedział do swoich uczniów: Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo. Sprzedajcie wasze mienie i dajcie jałmużnę! Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej się nie dostaje ani mól nie niszczy. Bo gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze. Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie! A wy [bądźcie] podobni do ludzi, oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjd ie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie. A to rozumiejcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie złodziej ma przyjść, nie pozwoliłby włamać się do swego domu. Wy też bądźcie gotowi, gdyż o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie. Wtedy Piotr zapytał: Panie, czy do nas mówisz tę przypowieść, czy też do wszystkich? Pan odpowiedział: Któż jest owym rządcą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowi nad swoją służbą, żeby na czas wydzielił jej żywność? Szczęśliwy ten sługa, którego pan powróciwszy zastanie przy tej czynności. Prawdziwie powiadam wam: Postawi go nad całym swoim mieniem. Lecz jeśli sługa ów powie sobie w duszy: Mój pan ociąga się z powrotem, i zacznie bić sługi i służące, a przy tym jeść, pić i upijać się, to nadejdzie pan tego sługi w dniu, kiedy się nie spodziewa, i o godzinie, której nie zna; każe go ćwiartować i z niewiernymi wyznaczy mu miejsce. Sługa, który zna wolę swego pana, a nic nie przygotował i nie uczynił zgodnie z jego wolą, otrzyma wielką chłostę. Ten zaś, który nie zna jego woli i uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą. (Łk 12,32-48)
Z różnych stron naszej ojczyzny idą pielgrzymi na Jasną Górę. Pielgrzymka pokazuje nasz status: homo viator - człowiek wędrowiec - pielgrzym. Człowiek, który zmierza do określonego punktu życia, jakim jest jego kres. Śmierć. Kres życia jest pytaniem o sens.
Jean Paul Sartre wypowiedział się o człowieku, o jego kondycji, że jest bytem ku śmierci. Przyjmując absurdalność naszego życia, Sartre położył podwaliny pod współczesną kulturę. Absurdalność życia w połączeniu z nihilizmem i przekonaniem, że nie ma żadnych trwałych wartości stanowią kanwę życia współczesnego człowieka. Człowiek chce decydować o samym sobie, chce używać wolności, samego siebie czyniąc miarą swoich wyborów, nie uznając żadnych trwałych kryteriów swojego postępowania.
List do Hebrajczyków zwraca naszą uwagę na wiarę: "Wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy". Przez wiarę Abraham, ojciec naszej wiary, "usłuchał wezwania Bożego, by wyruszyć do ziemi, którą miał objąć w posiadanie. Wyszedł, nie wiedząc dokąd idzie".
Jaki jest punkt wyjścia Abrahama? Pozostawia rodzinę, plemię, religię. Idzie w nieznane. Pozostawia wszystkie swoje zabezpieczenia. Wiara jest jego jedynym oparciem. Głos Boga w duszy i dane obietnice są jedynym dowodem, że Bóg działa w życiu Abrahama. Pierwszym znakiem jego wiary było to, że poszedł w nieznane. Wiara ma ogromną moc kształtowania naszego życia i nadawania sensu naszym wyborom. My, wszyscy wierzący i próbujący uwierzyć, jesteśmy obiecanym Abrahamowi potomstwem, tak licznym jak piasek nad brzegiem morza.
Ojciec Święty Benedykt XVI powiedział, że u źródeł współczesnego ateizmu często kryje się nieświadome poszukiwanie prawdziwego oblicza Boga. Często infantylny, naturalistyczny obraz Boga prowadzi do odrzucenia Jego fałszywego obrazu. Brak wpływu wiary na nasze życie nie pozwala poszukującym pójść za głosem Boga, aby szukać Jego oblicza.
Ostatecznie wszelki kryzys ludzkich wartości można przezwyciężyć mocą wiary w Boga. Odpowiedzią Boga na grzech i śmierć są krzyż i zmartwychwstanie Chrystusa. Wszyscy jesteśmy zaproszeni, by pójść za Jezusem i szukać Bożego oblicza.
ks. Robert Furman
Tekst pochodzi z Tygodnika
7 sierpnia 2010
[ Powrót ]
|
|
