Jan Paweł II o działalności publicznej w Ojczyźnie

Umiłowana Polska!

Jan Paweł II bardzo kocha swoją Ojczyznę. Wielokrotnie i wymownie dawał wyraz tym swoim przekonaniom i odczuciom. Już we Wrocławiu podczas powitania powiedział "Pozdrawiam cię, Polsko, Ojczyzno moja!". Papież skierował swoje słowa i myśli do "wszystkich bez wyjątku rodaków". Poniekąd w imieniu nas wszystkich zaprosił Jezusa Chrystusa do naszego wspólnego domu, "któremu na imię Polska". Papieski patriotyzm nie uległ osłabieniu pomimo 19-letniej posługi w Watykanie. Po Mszy św. w Krośnie wyznał wprost: "Moje lata pobytu w Rzymie nie wygasiły we mnie miłości do tej ziemi". Jan Paweł II nie krył swojego wielkiego wzruszenia w trakcie pożegnania na lotnisku w Balicach pod Krakowem. Ileż uczuć i ładunku myślowego zawarł wprostym, ajakże wielkim zdaniu "mojapiel- grzymka do umiłowanej Ojczyzny dobiega kresu". Kończąc pożegnanie z "umiłowanymi Rodakami" dał Papież wyraz przekonaniu, że "to pożegnanie nie oznacza zerwania więzi, j aka mnie z wami łączy -jaka łączy mnie z moją umiłowaną Ojczyzną". Konsekwentnie pobłogosławił swoją Ojczyznę i "wszystkich Rodaków", zapewniając przy tym, iż w Kościele powszechnym "Polska zajmuje miejsce szczególne".

Polski Papieżjest bardzo wrażliwy na urok i piękno ojczystej ziemi. W Gorzowie Wielkopolskim podkreślił, że ta ziemia była zawsze "gościnna i serdeczna". Po liturgii Słowa przypomniał, iż podziwiał piękną przyrodę tej krainy podczas swoich wędrówek, zwłaszcza spływów kajakowych. W ulubionych górach, w Zakopanem Jan Paweł II życzył turystom, aby "bliższy kontakt z tatrzańskąprzyrodą stawał się okazjądo modlitewnego obcowania z Bogiem". Z szczególnym uczuciem odniósł się do Krakowa, swojego "miasta umiłowanego". Z rozrzewnieniem wyznał "mam w pamięci wszystkie dzielnice, wszystkie parafie, które odwiedzałem jako pasterz archidiecezji". W Dukli u stóp góry Cergowej potwierdził nasz wielki Rodak "te góry i to miasto są mi dobrze znane z dawnych lat". Sakralny charakter piękna uwidocznił na przykładzie św. Jana z Dukli.

Bowiem ten święty zakonnik "pięknąbieszczadzką ziemię nie tylko rozsławił, ale przede wszystkim uświęcił". W słowie pożegnalnym w Krakowie-Balicach raz jeszcze Papież podziękował Bogu za to, iż: "Ponownie dane mi było podziwiać piękno tej ziemi, zwłaszcza piękno polskich gór, z którymi tak się zżyłem od czasów mojej młodości".

Młodzież nadzieją!

Wyjątkowe przesłanie do młodzieży zaakcentował Jan Paweł II już podczas wrocławskiego powitania. A mianowicie: "Słowa powitania kieruję zwłaszcza do polskiej młodzieży, gdyż ona jest przy- szłościątej ziemi". Główne orędzie papieskie zostało skierowane do młodzieży na spotkaniu w Poznaniu. Młodzi mieli okazję wysłuchać wspaniałego wykładu z najnowszej historii Polski. Nie było w nim żadnej wątpliwości, że na przykład zwycięska Armia Czerwona przyniosła Polsce nie tylko wyzwolenie spod okupacji hitlerowskiej, ale także nowe zniewolenie, że narzuceni władcy PRL uczynili wszystko, aby ujarzmić naród polski. "Świadomość własnej przeszłości", naucza Papież, "pomaga włączyć się w długi szereg pokoleń, by przekazać następnym wspólne dobro - Ojczyznę". Idzie tutaj naszemu wielkiemu Rodakowi o coś znacznie więcej, a mianowicie o "zadaną" młodzieży odpowiedzialność "za losy Polski w trzecie milenium".

Jan Paweł II liczy również na świadectwo wiary polskiej młodzieży, na jej właściwy wybór wolności i prawdziwego dobra. Wskazuje więc wyraźnie i mocno: "Budujcie i umacniajcie na polskiej ziemi cywilizację miłości w życiu osobistym, społecznym, politycznym". Służba Kościołowi i bliźnim przejawia się też w trosce o chorych, biednych, samotnych i niepełnosprawnych.

"Nie lękajcie się przeciwności, nie zniechęcajcie się nimi" apelował Papież do młodzieży u grobu św. Jana z Dukli. Następnie wskazał na jej misję: "Miejcie odwagę stawać się solą ziemi i światłością świata".

Wolność i aktywność publiczna!

Pielgrzymka papieska stała się okazjądo podziękowania Bogu za dar wolności dla narodów Europy środkowowschodniej. W Gnieźnie Papież wyjaśniał, że odzyskanie swobód politycznych i ekonomicznych jeszcze nie wystarcza, na co tak boleśnie wskazuj e dramat narodów b. Jugosławii czy też dramat narodu albańskiego lub ogromne ciężary ponoszone przez wszystkie społeczeństwa. Narody te z "wielkim wysiłkiem zrzucająz siebie jarzmo totalitarnego systemu komunistycznego". W Polsce Jana Pawła II napawa optymizmem postępujący, chociaż wciąż trudny, proces "uczenia się demokracji" i stopniowe utrwalanie struktur demokratycznego i praworządnego państwa.

Utalentowany naród polski, "który stać na wiele", może wśród państw euro- pejskich odegrać doniosłą rolę.

Rzeczywista wolność wymaga ładu moralnego. Chodzi o ład moralny w sferze wartości, prawdy i dobra. Bo inaczej nawet w niepodległym państwie, w sytuacji chaosu i zamętu w systemie wartości, jak przestrzega Jan Paweł, "wolność umiera", a człowiek ponownie ulega zniewoleniu. Dlatego też "prawdziwa wolność zawsze kosztuje" i człowiek musi ciągle podejmować trud jej zdobywania. Nie da się bowiem zbudować nowego porządku społecznego "bez odnowionego człowieka".

Według nauczania Kościoła każdy człowiek wierzący jest odpowiedzialny za kształt życia społecznego, więcej jest wręcz "wezwany do budowania przyszłości własnej i swego narodu". Podczas Mszy św. na Legnickim Polu nasz wielki Rodak jakby wołał: "Nie lękajcie się zatem brać odpowiedzialności za życie społeczne w naszej Ojczyźnie". W Gorzowie Wielkopolskim ponownie wzywał Polaków do podejmowania odpowiedzialności za sprawy publiczne "w duchu troski o przyszłość narodu budowanąna prawdzie Ewangelii".

W krakowskim przesłaniu do Episkopatu Polski, Jan Paweł II, ponownie zachęcał katolików świeckich do większej aktywności i odpowiedzialności w życiu publicznym. Wierni członkowie Kościoła powinni "rozwijać myśl polityczną życie gospodarcze i kulturę", ale konsekwentnie zgodnie z zasadami Ewangelii. Katolikom świeckim należy się w tej publicznej służbie pomoc ze strony biskupów i duszpasterzy, lecz nie trzeba też ich wyręczać.

W Dukli Jan Paweł II przekonywał, że życie osobiste, rodzinne i społeczne trzeba budować na wierze w Chrystusa Jezusa. To niezwykle ważne, gdyż właśnie wiara "nadaje sens wszystkim naszym wysiłkom", to ona "pomaga odkrywać prawdziwe dobro, ustala prawidłowąhierarchię wartości, przenika całe życie".

Ku przyszłości

Twórcza i budująca wolność to taką która "mierzy się stopniem gotowości do służby i do daru z siebie. Stąd wywodzi się etos chrześcijańskiej służby publicznej, w której buduje się nasze człowieczeństwo i umacniająsię więzi międzyludzkie. Wymaga ona wiary, wysiłku i codziennego trudu. Dlatego Papież woła do nas: "Wymagajcie od siebie, choćby inni nawet od was nie wymagali".

Jan Paweł II i do swoich rodaków głosi bezkompromisową prawdę, w tym i prawdę o życiu ludzkim, gdyż "naród, który zabija własne dzieci, jest narodem bez przyszłości". A tak jak dobry Ojciec pragnie dla swojego narodu "wspaniałej przyszłości". W pożegnalnym słowie pielgrzymkowym życzył, by ziemia ojczysta "stawała się coraz bardziej dostatnim i bezpiecznym domem wszystkich Polaków", lecz aby też umiała dawać swój twórczy wkład do skarbca dziedzictwa europejskiego, do którego przecież należy od przeszło tysiąca lat.

Gratulując rodakom dotychczasowych sukcesów i przedsiębiorczości, jak również autentycznej woli pracy dla dobra Ojczyzny, Jan Paweł II dał wyraz przekonaniu, iż "Polacy znajdą w sobie dość mądrości i wytrwałości w budowaniu Polski sprawiedliwej, która gwarantuje godne życie wszystkim swym obywatelom". Będzie to jednak możliwe tylko w takiej Polsce, która umie się jednoczyć wokół wspólnych celów i wartości podstawowych dla każdego człowieka. W tym właśnie zawiera się duszpasterska nadzieja i misyjne przesłanie działalności publicznej współczesnego pokolenia Polaków.