Rodzina wobec cywilizacji

Życie, które Bóg daje człowiekowi, jest inne i odrębne od życia wszystkich stworzeń żyjących: jako jedyne jest stworzone na obraz i podobieństwo Trójcy Świętej. W człowieku "jaśnieje odblask rzeczywistości samego Boga" (EV, n.34). Człowiek z zamysłu Bożego został przeznaczony do życia wiecznego, znacznie przekraczającego doczesność. Gdy pierwsi rodzice sprzeniewierzyli się zamysłowi Boga, ten nie pozostawił nas samym sobie, ale dokonał dzieła odkupienia. W ten sposób ..zamysł życia, powierzony pierwszemu człowiekowi - Adamowi, ostatecznie znajduje wypełnienie w Chrystusie" (EV, n.36). Jest to prawdziwa Dobra Nowina o życiu ludzkim, "Ewangelia życia".

Rzeczywistości świętej, a jest nią także życie ludzkie, towarzyszyć winna atmosfera sacrum, czci poszanowania, budowania nowego stylu życia (por. EV, n.95,98), "cywilizacji życia i miłości". Domaga się to zdecydowanego programu działań dla obrony i promocji życia, a zwłaszcza rodziny. Jej to bowiem w sposób wyjątkowy został powierzony dar życia. "W łonie «ludu życia i dla życia» najważniejsza odpowiedzialność spoczywa na rodzinie: odpowiedzialność ta wypływa z samej natury rodziny - i z jej misji «strzeżenia, objawiania i przekazywania miłości»" (EV, n.92). Dostrzegają to już nie tylko kręgi katolickie.

Przychodzące od Boga życie ludzkie, jako rzeczywistość święta, domaga się stworzenia takiego środowiska moralnego i religijnego, w którym byłoby witane z miłością i czcią. Za to są odpowiedzialni przede wszystkim małżonkowie. Wiele jest wymiarów i zadań szczegółowych składających się na rodzinną misję głoszenia prawdy o życiu. Jednakże najpierw muszą małżonkowie odkryć "wrodzoną godność stanu małżeńskiego i niezwykłą jego wartość sakralną" (Sobór Watykański II, Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym, n.47). Chodzi o zrozumienie, iż małżeństwo jest nie tyle sposobem oswojenia przykrej pustki samotności czy łączenia sił w walce o przetrwanie, ale stanowi wspólną, a zarazem indywidualną, osobistą drogę zbawienia i świętości. Bowiem chrześcijanin związany węzłem małżeńskim jest także zaślubiony z Panem Bogiem.

Dlatego wspólnota rodzinna winna być budowana na podstawach sakramentalnych. Zamierzone przez Boga w akcie stwórczym małżeństwo i rodzina są wewnętrznie skierowane do urzeczywistnienia się w Chrystusie i potrzebują Jego łaski dla uzdrowienia z ran grzechu. W sakramencie małżeństwa rodzina zostaje wszczepiona w Paschalne Misterium Zbawienia i zyskuje dostęp do źródeł łaski, płynącej z dzieła Odkupienia, uczestniczy w Przymierzu Chrystusa z Kościołem, włączając tym samym ludzką miłość w Bożą Tajemnicę Miłości. Dziś, niestety, obserwujemy nowe pogaństwo, przejawiające się w koncentracji na wielkości i świetności zewnętrznej oprawy ceremonialnej, zachowania aktualnych trendów mody, kalkulacji finansowej. Zapomina się, iż jest zawierany sakrament, którego łaska prowadzi do uświęcenia (konsekracji) nie tylko samych małżonków, ale i ich rodziny. A przecież to każda rodzina, która rozszerza się przy każdych zaślubinach, będąc powołaną do tego, by być «sanktuarium życia» (por. EV, n.88,92,94) jest obdarzona szczególną odpowiedzialnością, ale i mocą dla przywracanie światu stworzonemu jego autentycznie ludzkiego oblicza.

Dla realizacji misji budowania prawdziwej i trwałej "cywilizacji życia i miłości" nie wystarczy opierać się na czynnikach i motywach "czysto" ludzkich. Potrzeba odwołania się do Źródła, jakim jest Bóg i Jego Dobra Nowina o życiu; potrzeba oparcia się o najgłębsze źródła świętości ofiarowane człowiekowi w Chrystusie i Jego Kościele, w Darze Ducha Świętego, potrzeba dojrzałego przyjmowania łaski sakramentu małżeństwa, potrzeba wierzących rodzin chrześcijańskich.