Jak Bóg kieruje losami Abrahama?

Dzieje jego rodziny powiązane zostały z historią ludów semickich, z którymi stykać się będzie późniejszy naród żydowski. Jego krewni dają początek sąsiednim Moabitom, Ammoni- tom, Izmaelitom i Edomitom. W opowiadaniach o Patriarchach występuje las imion. Niektóre oznaczają równocześnie osobę, naród i miasto. Niektóre pojawiają się raz, inne powracają. Gubimy się wśród tych imion przy pierwszym czytaniu. Z czasem niektóre nazwy pozostają w pamięci, stają się trwałą częścią późniejszej historii. Takie genealogie, czyli zestawienia potomków jakiejś znanej postaci, były najstarszym sposobem porządkowania historii, która od dziejów osób przechodziła do historii ludów, miast i ziem.

Raz Abraham prowadzi wojnę, a właściwie jedną bitwę, w której odzyskuje uprowadzonego do niewoli bratanka - Lota. Zwycięża aż czterech królów. Możemy sobie wyobrazić ich potęgę. Ale taka właśnie była prawda. Przewodzili oni najczęściej jednemu tylko miastu. Opowieść o tej wojnie jest dla historyków jednym z najciekawszych fragmentów Księgi Rodzaju. Nawiązuje ona do wspomnień, że w miejscu dzisiejszego Morza Martwego kwitło życie. Dla nas opis ten jest ciekawy z powodu tajemniczej postaci Melchizedeka, króla-kaplana Szalemu (miasta pokoju), późniejszego Jeruzalem. Wita on uroczyście Abrahama powracającego po wygranej bitwie, a przez zwycięzcę zostaje obdarowany łupem wojennym. Składa ofiarę z chleba i wina.

Dwa razy opowiada Księga o niezbyt pięknym zachowaniu się Abrahama. Raz w Egipcie, gdzie okłamuje Faraona, że Sara nie jest jego żoną (Rdz 12, 14-20). Podobnie postępuje wobec króla Abimeleka w Gerarze (Rdz 20). Te dwa opowiadania, bardzo podobne w treści, są dobrym przykładem powszechnej dziś teorii, że Księga Rodzaju, a także inne początkowe księgi Starego Testamentu, są zredagowane z kilku źródeł albo tradycji, które w ciągu wieków powstawały niezależnie od siebie. Tę samą przygodę Abrahama jedna tradycja umieszcza w Egipcie, a druga w Gerarze. W jednej Bóg nazwany jest imieniem Jahwe, w drugiej - imieniem Elohim. Drobiazgowe analizy pozwoliły uczonym rozróżnić w Księdze Rodzaju trzy główne źródła albo tradycje, które najczęściej nazywa się: Jahwistą, Elohistą i źródłem kapłańskim.

Mój drogi, mówię Ci o tych sprawach, aby Cię przestrzec, że jeśli weźmiesz do ręki jakąkolwiek uczoną książkę o Patriarchach, możesz przerazić się szczegółami historycznymi i literackimi. Chrześcijanin czytający Pismo święte nie musi zapoznawać się dokładnie z tymi wszystkimi szczegółami i nie musi wcale znać najnowszych teorii egzegetycznych. Najważniejsze bowiem jest, by zrozumieć, co Bóg chce w Piśmie świętym objawić nam o Sobie i o człowieku.

Na przykład przygoda Abrahama w Egipcie czy w Gerarze nie jest ważnym wydarzeniem, ale podkreśla ona główną myśl historii Patriarchów. Abraham kłamie - Pismo święte nigdy nie ukrywa tego, że ludzie są tylko ludźmi, pokazuje jednak, że człowiekowi udaje się doskonalić swoje człowieczeństwo. Abraham kłamie w określonym celu. Obawia się, że władca zechce włączyć piękną Sarę do haremu pozbywając się jej małżonka, twierdzi więc, że jest ona jego siostrą. Niewątpliwie, jeszcze większym grzechem niż kłamstwo jest poświęcenie kochanej żony dla ratowania własnej skóry. Może myśli, że ratuje nie tylko siebie, może chce swoim ludzkim sprytem dopomóc Bogu, aby w jego osobie mogły się spełnić Boże zamiary. Bóg jednak całą przygodą kieruje inaczej. Władca rozpoznaje kłamstwo, Sara zostaje uratowana, król wybacza Abrahamowi podstęp i wszystko kończy się szczęśliwie. Bóg kieruje losami. Zapobiegliwość człowieka nie jest w stanie zmienić przekraczających ludzką wyobraźnię Bożych planów. W całych dziejach Patriarchów powtarza się ta myśl: Bóg w sposób całkowicie wolny kieruje ludzkimi losami, prowadzi do powstania narodu wybranego, niezależnie od zapobiegliwości ludzi, niezależnie od obowiązujących praw i zwyczajów. Zobaczymy to jeszcze na innych przykładach.

Od człowieka zaś Bóg oczekuje wiary pełnej ufności. Im większe przewiduje dla niego zadania, tym większej wiary od niego wymaga. Czeka, by człowiek w najtrudniejszej nawet sytuacji powiedział: niech się dzieje Wola Twoja, Ty kierujesz. Zanim Abraham osiągnie taki stopień wiary, że stanie się jej wzorem po wszystkie czasy, jego wierność poddawana jest niezwykłej próbie.

Kiedy dotarł do ziemi Kanaan, słyszy obietnicę: "Twojemu potomstwu oddaję tę ziemię", a potem znowu: "Twoje potomstwo uczynię liczne jak ziarnka pyłu ziemi" (r. 12 i 13).

Po pewnym czasie Bóg zapewnia go o swojej bliskości, a on skarży się, że nie ma dziecka. Znów otrzymuje obietnicę: "Jak gwiazdy na niebie... tak liczne będzie twoje potomstwo". "Abraham uwierzył (na słowo) i Pan poczytał mu to za sprawiedliwość", czyli uznał, że Abraham jest godny wypełnić zadania, dla których został wybrany (r. 15). Upragniony syn wciąż jednak nie przychodzi na świat. Bohaterowie próbują po swojemu dopomóc wypełnieniu obietnicy. Bezdzietna Sara, zgodnie z panującym obyczajem, oddaje mężowi swoją niewolnicę za żonę. Rodzi się syn - Izma- el. Nie o to jednak chodziło. Wprawdzie Izmael stanie się także ojcem licznego ludu Izmaelitów- -beduinów, ale nie przez niego spełnią się główne plany Boże.

Po upływie wielu lat obietnica powraca: "Staniesz się ojcem narodów i pochodzić będą od ciebie królowie". Tym razem Bóg zmienia mu nawet imię z Abram (Ojciec wzniosły, godny) na Abraham (Ojciec wielu narodów - przekład oparty raczej na brzmieniu niż pisowni). Stuletni starzec jest bliski znużenia słuchaniem obietnic i z lekkim niedowierzeniem już prosi: "Oby przynajmniej Izmael żył pod Twoją opieką". Bóg uściśla przyrzeczenie. Za rok urodzi mu się syn, który będzie dziedzicem obietnicy. Wtedy też Bóg "zawiera Przymierze" z Abrahamem. Każe mu przyjąć obrzezanie. Abraham na znak wierności i poddania się, niezwłocznie dokonuje obrzezania siebie i całego klanu (r. 17).

Kolejną zapowiedź narodzin syna słyszy także dziewięćdziesięcioletnia Sara, która - podobnie jak Abraham przy poprzednim objawieniu - zareagowała uśmiechem. Ten uśmiech stał się imieniem dziecka. Izaak znaczy dosłownie - zaśmieje się (r. 18).

Urodził się upragniony syn - dziedzic obietnic Bożych. Abrahama czekała jednak jeszcze jedna próba, najcięższa. Bóg zażądał ofiary z Izaaka, to znaczy tego, by Abraham spalił na stosie ofiarnym długo oczekiwanego syna, całą nadzieję swego życia, zadając mu własnoręcznie śmierć. Straszna próba. Jeszcze dziś musimy się hamować, by nie protestować wobec Boga. Abraham jednak poddaje się. Wierzy, że Bóg zadba o to, by spełniły się wszystkie jego obietnice i zamiary. Wierzy do końca, aż do ciosu nożem, który ma zadać śmierć dziecku. Dopiero wtedy Bóg zatrzymuje jego rękę.

Na górze Moria, gdzie rozegrał się ten dramat usłyszy jeszcze raz obietnicę: "Będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza... Wszystkie ludy będą sobie życzyć szczęścia takiego, jakie jest udziałem twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu* (r. 22). Wiara Abrahama-człowieka to jeden z głównych nurtów tego opowiadania. U jej podstaw leży myśl zasadnicza: Bóg kieruje losem człowieka i losem swojego ludu, którego dzieje ukryte są jeszcze w osobie Abrahama. Sens wszystkich wydarzeń stanie się zrozumiały dopiero wtedy, gdy w to uwierzymy.

W historii Abrahama zawarte są także inne ważne tematy, które będą jeszcze powracać: Ziemia Obiecana, Przymierze, obrzezanie, dialog z Bogiem. Musimy odłożyć je na później, abyś się nie znużył. Poprzestajemy na najważniejszym: Bóg i Abraham. Bóg prowadzi człowieka poprzez świat, ponieważ wybrał go do określonego zadania. Człowiek z ufną wiarą podporządkowuje się Bożemu kierownictwu. To współdziałanie doprowadza do spełnienia się planów Bożych, do powstania narodu, który ma .specjalne zadania. W historii Abrahama rozpoczyna się historia narodu wybranego, rozpoczyna się historia nowej religii. Wydarzenia te stanowią początek nowej, najważniejszej próby naprawy człowieka.

Czytając opowiadanie o Abrahamie trzeba pamiętać, jak na jego losy patrzy Nowy Testament. W jego zapowiadanym potomku widzi on także Jezusa Chrystusa (por. Gal 3, 16), do dzieci Abrahama zalicza wszystkich wierzących w Chrystusa (por. Rz 4, 11), przez ziemię zaś, do której zdążał Patriarcha i jego potomkowie, rozumie "ojczyznę niebieską" (Hebr U, 13-16).

Ojciec Paulin Wasze komentarze: marzena aneta: 06.02.2023, 15:31 Jak Bóg kieruje losami ,,Abrahama,, dziękuję Boże kocham Cię proszę o dobre katechetki mające wiare i ich mężów i dobrych katechetów mających wiare i ich żony dziękuję Boże kocham Cię proszę o miłość uczciwość sprawiedliwość na świecie dziękuję Boże kocham Cię proszę dla mnie o domu kupno dobrą mieszkania sprzedaż urode zdrowie pieniądze dobrego kawalera męża młodego niepalącego pobożnego religijnego uczciwego z którym będę żyć w cielesnej czystości dziękuję modlitwa ma moc nie ma modlitw nie wysłuchanych modlitwa ma moc modlitwa cuda czyni miłość cuda czyni nadzieja cuda czyni pokora cuda czyni sprawiedliwość cuda czyni uczciwość cuda czyni ufność cuda czyni wiara cuda czyni wiara to jest pewność bez dowodu wiara to jest droga którą docieramy do marzeń dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję (1) Autor Treść Nowości św. Beniamin Modlitwa do św. Beniamina Krótka historia Drogi Krzyżowej Droga Krzyżowa dla młodzieży Czy można Bogu dziękować dosłownie za wszystko, także za swój grzech? Do czego potrzebne jest Panu Bogu nasze uwielbienie? Najbardziej popularne Tajemnica Szczęścia Godzina Łaski Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Modlitwa o Cud Poprzednia [ Powrót ] Następna