Wiara nie jest krzykiemTak Henri Dumery zatytułował przed laty swoją książkę. Autor chciał przez to przypomnieć, że wiara, jeśli ma być wspólną religią jakiejś grupy ludzi, musi posługiwać się jasnymi sformułowaniami, prawdami, które zawierałyby jej treść. Inaczej będzie krzykiem, czymś co nie da się określić, przekazać drugiemu.W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy, że "od początku Kościół apostolski wyrażał i przekazywał swoją wiarę w krótkich i normatywnych dla wszystkich formułach" (KKK 186). Dość szybko poszczególne formuły układano w streszczenia, "z całego Pisma Świętego wybrano to, co najważniejsze, aby podać w całości jedną naukę wiary". Streszczenia te, syntezy wiary nazywano "wyznaniami wiary", "credo" (bo zaczynały się od łac. słowa "wierzę") lub "symbolami wiary". Pierwsze wyznanie wiary każdy wierzący składał przy chrzcie świętym, wyznawał komu i w co wierzy. Ponieważ chrzest jest udzielany w imię Trójcy Świętej, stąd i prawdy wyznawane w chrzcielnym credo podzielone były na trzy części, według ich odniesienia do Ojca, Syna i Ducha Świętego. Ponieważ wyznania te miały wypowiadać wiarę zgodnie z duchem danej epoki, nic dziwnego że na przestrzeni dziejów Kościoła, zwłaszcza w starożytności chrześcijańskiej, powstało ich wiele. Wśród wyznań tych dwa ciesząsię do dzisiaj szczególnym autorytetem. Jedno zwiemy Składem Apostolskim, ponieważ "słusznie jest uważany za wierne streszczenie wiary Apostołów". Był on wyznawany i strzeżony przez uczniów Chrystusa zgromadzonych wokół św. Piotra w Rzymie, przez gminę chrześcijańską zwaną Kościołem rzyrmN skim. Drugie nasze credo nosi miano Symbolu Nicejsko-Konstantynopolitańskiego i jest owocem dwóch pierwszych soborów (Nicejskiego z 325 r. i Konstantynopolitańskiego z 381 r.). Potocznie nazywamy je "credem mszalnym", ponieważ odmawiane jest podczas niedzielnej i świątecznej Eucharystii. Jak widać z przyjęciem wiary wiąże się potrzeba przyjęcia również "wyznania" wiary. Bez niego sama wiara skazana byłaby na milczenie. Nikt z nas nie mógłby odpowiedzieć na pytanie, w co wierzy, jaki jest Bóg, którego chce przyjąć. Przyswajając wyznanie wiary, nie potrzebujemy snuć skomplikowanych, niejasnych domysłów na temat Pana Boga, polegać na jakichś nieokreślonych przeczuciach. Wyznanie wiary "kompetentnie" odpowiada, jakiemu Bogu zaufaliśmy. Dzięki niemu wiemy, że pokładamy ufność w Bogu Ojcu, Synu i Duchu Świętym. Bywa, że ktoś przeprowadza osobistą korektę wyznania wiary, przyznając, że wprawdzie wierzy w Boga, ale już prawda o życiu wiecznym, czy o sądzie Bożym nie jest mu potrzebna albo jakoś nie pasuje do ogólnej koncepcji życia. Z przykrością trzeba mu wówczas przypominać, że wiara chrześcijańska nie jest luźnym zbiorem poszczególnych prawd zwanych dogmatami, ale jest całością, którą poszczególne dogmaty wypowiadają. LIDIA CIECIERSKA Pismo Katolickie Pielgrzym nr 182
|
[ Strona główna ] |
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |