Nasza rodzinna choroba została zdiagnozowana dopiero 5 lat temu. Pomimo słabego zdrowia, wielu dolegliwości i wczesnej śmierci członków rodziny ze strony taty, lekarze wmawiali mi, że jestem zdrowa. Obecnie znam wiele osób, na które mogę liczyć, również koleżanki i kolegów lekarzy i to dopiero oni mnie zdiagnozowali. Występuje u mnie cały szereg jednostek chorobowych: duże zmiany w układzie kostnym, liczne guzy niezłośliwe na skórze i w głowie, przez co tracę wzrok. Mam wadę wymowy, kłopoty z nerkami, zaburzenia hormonalne, częste infekcje górnych dróg oddechowych, kłopoty z ciśnieniem oraz inne. Moja choroba postępuje, ale nie jest to dla mnie przeszkodą do radości życia. Osoby, które mnie znają bliżej mówią, że jestem duszą towarzystwa i że tam, gdzie ja jestem, nie może być smutno. Nazywają mnie "gwiazdą", pomimo, że moje ciało przypomina raczej rysunek przedszkolaka.

     Skąd płynie moje szczęście? Z codziennej Eucharystii - o ile mi czas pozwala i nie jestem np. w szpitalu lub gdzieś daleko od kościoła, gdyż chodzę raczej na krótkich dystansach. Z modlitwy i trwania przed TYM, który nie stwarza bubli, tylko arcydzieła.

     Wierzę, że jestem odpowiedzią dla wielu, gdzie tkwi źródło szczęścia, i że wystarczy być, a nie trzeba koniecznie mieć. Ciało jest stworzone na obraz i podobieństwo Boga. To w tym chorym i słabym człowieku widać bardziej działanie Boga. Właśnie dlatego, że jestem taka, jaka jestem, ludzie pytają mnie o źródło mojego szczęścia i radości. Dzięki temu mogę bardziej wiarygodnie mówić O TYM, który nadał sens mojemu życiu i może nadać właściwy kierunek - ku szczęściu - każdej ludzkiej istocie.

     Gdy spotkałam Jezusa w wieku 17 lat odkryłam, że On kocha mnie osobiście, taką jaka jestem. Łatwiej mi było wówczas przyjmować postępy choroby i zarazem wmawianie mi przez lekarzy hipochondrii, przez to tylko, że byli niedouczeni.

     Choroba Recklinghausena występuje raz na trzy tysiące osób, jednak lekarze nie potrafią jej zdiagnozować. Na jej siedem punktów diagnostycznych ja mam wszystkie. Nie zazdroszczę jednak osobom zdrowym na ciele, które mają chorą duszę. Ja swój czyściec przechodzę tu, oni przejdą go po drugiej stronie. Wierzę, i mam taką nadzieję, że dzięki mojej modlitwie wielu mi podobnych dostanie się do Nieba i nie przepadną na wieki.

     Są chwile, kiedy chciałabym mieć zdrowe ciało, móc być matką. Ale jednocześnie dziękuję Bogu za to, że nie mając dzieci fizycznie, mogę mieć te duchowe i rodzić dla Jego Królestwa. Moim ciałem nikt się nie zachwyci na wyborach "Miss Polonia", ale jaki to sukces, gdy coś "otrzymuje się z góry"? Chcąc utrzymać w miarę dobrą kondycję, muszę w to włożyć wiele wysiłku, często więcej niż sportowcy. Cieszę się zwykłymi sprawami, których się nie ceni mając zdrowe ciało: tym, że chodzę, czytam gruby druk i żyję jako czwarta osoba ze strony taty (właśnie przekroczyłam 36 rok życia).

     Są ludzie, którzy mnie nie akceptują. Nawet od kapłana usłyszałam, bym nie śpiewała w kościele, bo gdy mnie słyszy, "szlag go trafia" (mam wadę wymowy) . Współczuję takim ludziom i wiem, że są biedniejsi ode mnie. Mając wiele, odrzucają tych, którzy w ich oczach uchodzą za mniej wartych szacunku. Dla mnie jest to dowód, że nie akceptują samych siebie. I na to, że to nie ciało, a dusza człowieka stanowi o jego wartości. Brzydula dla oka może być balsamem dla duszy, a okaz urody i zdolności, małą osóbką okazującą innym swoją wyższość. Dlatego też, szczerze dziękuję Bogu i rodzicom (tato już nie żyje) za łaskę życia. Dodam, że nigdy nie miałam żalu do taty, ani dalszych przodków, że przekazali mi chorobę genetyczną.

Wasze komentarze:

agnieszka: 06.10.2008, 21:37  Ja właśnie jestem chora na duszy. Prosze o modlitwę za mnie.  Ania: 07.01.2008, 05:10  Też jestem poważnie chora, byłam bliska amputacji lewej nogi i wiem, że nie będę długo żyła. Mimo to też czuję się szczęśliwa, bo wiem, że to, co Pan Bóg dla mnie wybrał , jest najlepszą opcją z możliwych, że lepszej nie ma i po prostu nie może być. Moja choroba nauczyła mnie rozkoszować się każdą chwilą życia, nauczyła mnie zachwycać się światem - kiedy byłam zdrowa, nie czułam się nawet w części tak szczęśliwa, jak teraz (choruję od 7 lat). Kocham życie i nie obawiam się śmierci - wiem, że Jezus z Krzyża i Oblubieniec z "Pieśni nad Pieśniami" to ta sama Osoba :). Pozdrawiam serdecznie. Miło jest trafić na kogoś, kto w podobnym doświadczeniu jest zdolny do takiej postawy, kto nie popada w rozpacz. Z Panem Bogiem!  madzia: 15.09.2007, 12:52  weszlam zdeka przez przypadek ale bardzo podobaaja mi sie te slowa mam szacunek do ludzi takich ja Ty busiaki

(1)

Autor Treść

Nowości Nowenna przed uroczystością Niepokalanego Poczęcia NMP - dzień 7 św. Saba Jerozolimski Modlitwa do św. Saby św. Gerald z Bragi Modlitwa do św. Geralda z Bragi Miasto Szwajcarią zwane

Najbardziej popularne Godzina Łaski 2023 Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Modlitwa o Cud

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna