JudaszJudasz jest również imieniem teoforycznym, jak imiona wielu Apostołów i znaczy "niech będzie uwielbiony Bóg". Judasz pochodził z Kariothu w płd. Judei, choć są również i inne próby wyjaśnienia tego imienia. Jego ojciec nazywał się Szymon. Został powołany wraz z innymi Dwunastoma, a jego imię figuruje niezmiennie we wszystkich katalogach na dwunastym miejscu. Był skarbnikiem grupy Dwunastu i swoje obowiązki spełniał nieuczciwie. Był człowiekiem interesu i nie rozumiał czynności symbolicznych: kiedy więc Maria wylała Jezusowi na głowę cenny nard, Judasz stwierdził, że należało go raczej sprzedać a pieniądze rozdać ubogim. Wydał Jezusa za trzydzieści srebrników. Był obecny na Ostatniej Wieczerzy, na której Jezus delikatnie acz stanowczo pokazał mu, że wie o jego zdradzie. Judasz wyszedł z niej wcześniej. Jest przedmiotem sporu, czy przyjął komunię, czy też nie. Jako zdrajca stał na czele oddziału, który aresztował Jezusa w Ogrodzie Oliwnym i pocałunkiem swoim zdradził Jezusa. Po wydaniu Jezusa ogarnęły go wyrzuty sumienia i zwrócił arcykapłanom srebrniki, oni jednak stwierdzili, że to jest jego sprawa; porzucił je więc i powiesił się; spadł głową na dół i rozpękł się. Istniała inna wersja śmierci Judasza, rozpowszechniona już w II w., że mianowicie spuchł tak strasznie, że umarł. Miejsce śmierci Judasza nazwano Hakeldama - "pole krwi". Za srebrniki porzucone przez Judasza zakupiono pole garncarzowe, na którym chowano ubogich pielgrzymów. Apostołowie podawali Judasza jako przykład niewierności swojemu powołaniu. Jezus nazywa go "synem zatracenia" i wypowiada straszne słowa, że lepiej by mu było, gdyby się nie narodził. Nie ma szczególnej legendy Judasza, choć próbowano wielokrotnie wyjaśnić tajemnicę jego zdrady. Ułomki legendy opowiadają o jego złośliwościach już w dzieciństwie, kiedy to dokuczał Jezusowi. Inna natomiast legenda, podejmuje historię króla Edypa: miał on zabić swego ojca i ożenić się z matką. Inaczej było w kręgach pozachrześcijańskich. Żydzi uważali go za zwycięskiego rywala Jezusa, ofici zaś, gnostycka sekta oddająca cześć wężowi i kainici, czczący z kolei Kaina, wychwalali Judasza, ponieważ on swoją zdradą przyczynił się do odkupienia i mówili nawet o "tajemnicy zdrady". W tych właśnie kręgach powstała, prawdopodobnie w połowie II wieku, Ewangelia Judasza, z której zachowało się zaledwie kilka fragmentów. Na tej ewangelii opiera Panas swoją dość dziwaczną powieść "Wedle Judasza". Problem Judasza wielokrotnie podejmowali wielcy pisarze: K. H. Rostworowski napisał piękny dramat "Judasz z Kariotu", gdzie przedstawia Judasza jako małego człowieka, który w Kariocie miał sklepik i którego przerosło to, z czym się spotkał. Pisali o Judaszu Paul Claudel, Marcel Pagnol i inni. Judasz jest często przedstawiany w sztuce, szczególnie w scenie Ostatniej Wieczerzy czy Pojmania Jezusa. Imię Judasza weszło do przysłów. Mówi się więc o Judaszowych srebrnikach, o pocałunku Judasza Sebastian Klonowie napisał utwór "Worek Judaszów", a postać Judasza funkcjonuje jako przykład najbardziej odrażającej zdrady. Ks. MAREK STAROWIEYSKI, Pielgrzym nr 137
|
[ Strona główna ] |
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |