Duch Święty a Niepokalana - Maryja

Punktem wyjścia w rozważaniach o. Kolbego jest stwierdzenie, że Duch Święty jest niewidoczny, że się ukrywa nawet wtedy, gdy się objawia - przybiera postać ognia, gołębicy, poznawalny jest właściwie tylko po swych dziełach - przedziwnych owocach Ducha. Bóg Ojciec działa przez Syna -stwierdza św. Maksymilian. Syn zaś objawia ludziom Ojca: "Kto mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca" (J 14, 9). Syn Boży z kolei działa przez Ducha, działa w swoim Duchu. Duch Święty nie tylko świadczy o Chrystusie (por. J 15, 26), ale otacza Go również chwałą, czerpie bowiem z Syna i oznajmia to ludziom (por. J 16, 14). Duch Święty natomiast przez kogo będzie działał? Kto ukaże ludziom Ducha? - zapytuje św. Maksymilian i odpowiada, że nie ma przecież czwartej osoby Bożej, która by objawiała światu Ducha i otoczyła Go chwałą.

Duch Święty jako Ten, który się bardziej "wyniszcza" od Syna Bożego, nie ma żadnego obrazu, żadnej podobizny. Jedynym Jego widzialnym obrazem może być człowiek do głębi Nim przeniknięty, najściślej z Nim zespolony, tak uduchowiony i uświęcony, że promieniujący i przeświecający niejako samym Duchem Świętym. I takim właśnie obrazem - jedynym po Chrystusie - jest, zgodnie z pionierskimi sugestiami o. Kolbego, w których rozbrzmiewa echo starożytnej myśli Wschodu chrześcijańskiego, M. Scheebena i niektórych innych teologów, Niepokalana Bogarodzica. Ona jest Narzędziem, poprzez które działa Duch Boży, Ona jest Pomostem łączącym Go z ludźmi, Ona - żywym Jego odbiciem, autentycznym portretem i zwierciadłem.

Zespolenie Maryi z Duchem Świętym było tak ścisłe, że - św. Maksymilian nie waha się użyć słów bardzo dosadnych -można w Niej dostrzec niejako Wcielenie Ducha Bożego. Skoro Trzecia Osoba Trójcy Św. nie jest wcielona, Maryja zaś nosi jedyne i wyjątkowe miano "Oblubienicy Ducha Świętego", można stąd wnioskować, że jest Ona jak gdyby autentycznym Jego wcieleniem. I dlatego to w konsekwencji o. Kolbe nie waha się twierdzić, że jak w Bogu Ojcu jest jedna natura i jedna Osoba, a w Synu Bożym są dwie natury i jedna Osoba, tak w Duchu Świętym można dostrzec jak gdyby dwie osoby i dwie natury, albowiem z Nim najściślej zespolona jest Maryja.

Czy św. Maksymilian nie przesadza, czy nie wypowiada się nazbyt mocno i radykalnie? Na jakiej podstawie utrzymuje, że tylko Maryja, i nikt inny, była najściślej zespolona z Duchem Świętym? Odpowiedź na te pytania stara się podać sam Święty analizując imię własne Trzeciej Osoby Trójcy Św. Nazywa się Ona Duchem Świętym, a więc Tchnieniem wiecznym, nie stworzonym i samą Świętością. Ujmując rzecz słowami teologii wschodniej można by powiedzieć, że imię "Duch Święty" określa specyfikę osobową Trzeciej Osoby Bożej, a więc to, kim Ona jest. Jak Bóg Ojciec jest Ojcem (Syna Bożego i ludzi), a Słowo Odwieczne - Synem Bożym, tak Trzecia Osoba Trójcy Św. jest właśnie Duchem Świętym, czyli -jak mówi teologia wschodnia - duchowością i świętością Boga.

Św. Maksymilian nie znał zapewne na tyle teologii wschodniej, by przejąć stamtąd tok rozumowania. Ujmuje zatem tajemnicę Ducha Świętego na swój sposób, który dorównuje głębi refleksji wschodniej, jeśli jej nie przewyższa. Zapytuje mianowicie swych słuchaczy - braci zakonnych: dlaczego to Maryja nie nazwała siebie w Lourdes zgodnie z brzmieniem ogłoszonego niedawno, bo cztery lata wcześniej, dogmatu: jestem niepokalanie poczęta, ale powiedziała wyraźnie do Bernadetty: "Jestem Niepokalane Poczęcie"? Czyżby Bernadetta się przesłyszała, a może nie zrozumiała słów Najśw. Dziewicy? Nie! Taka ewentualność z pewnością odpada. Bernadetta, jak stwierdzają źródła historyczne, dokładnie zapamiętała to, co usłyszała od Maryi. Maryja natomiast celowo użyła takiego właśnie określenia. Dlaczego to uczyniła?

Maryja chciała, zdaniem o. Kolbego, przekazać ludziom swoje autentyczne Imię, które otrzymała od Ducha Świętego, albowiem to On podzielił się z Nią swoim własnym Imieniem na znak Jej najściślejszego z Nim zespolenia. Czym jest bowiem Poczęcie? - zapytuje św. Maksymilian i odpowiada: Bóg Ojciec rodzi w wieczności Syna, Duch Święty natomiast pochodzi, także odwiecznie, od Ojca i Syna jako owoc Ich wzajemniej miłości. Jeżeli owoc ziemskiej miłości nazywamy poczęciem stworzonym, to ten jedyny wieczny Owoc miłości odwiecznej, która jest prawzorem wszelkiej innej miłości, musi być także, siłą faktu, Poczęciem, ale Poczęciem odwiecznym, nie stworzonym, prawzorem wszelkich poczęć. Duch, Tchnienie, Poczęcie - są to właściwie synonimy. Duch Święty będąc tym jedynym wzorcowym Poczęciem dzieli się zatem swoim własnym imieniem z Najświętszą Dziewicą. Nazywa Ją Tchnieniem - Poczęciem.

Dzieli się jednak nie tylko połową, ale całym swoim Imieniem. Jeżeli bowiem termin "Duch" utożsamia się, ściśle rzecz biorąc, z nazwą "Poczęcie", to synonimem określenia "Święty" jest "Niepokalany". Świętość Ducha Świętego nie jest Mu przypisana; stanowi Jego właściwość, specyfikę osobową. Jest On "Święty" z samej swej natury. Świętość zaś, czyli Niepokalaność, wyklucza jakąkolwiek skazę możliwą i faktyczną. Jest samą istotą bieli i świętości. Odwiecznym Niepokalanym Poczęciem jest zatem tylko i wyłącznie Duch Święty. Jeżeli zaś nazywa Maryję nie: niepokalanie poczętą, ale: Niepokalanym Poczęciem, czyni tak dlatego, ponieważ Ona właśnie - najściślej z Nim zespolona - jest Jego jakby Wcieleniem, Jego najdoskonalszym spośród stworzeń widzialnym Obrazem. Czym innym przecież jest: biały, czysty, nieskalany, a czym innym: biel, białość, nieskalaność. To, co jest białe, czyste, może się zabrudzić, zostać zbrukane. Białym, czystym, świętym można być chwilowo, w określonym czasie. Gdyby Maryja była jedynie "niepokalanie poczęta", znaczyłoby to, że w momencie swego poczęcia, u samych początków życia ziemskiego była wolna od grzechu, nieskalana. Nie wynikałoby z tego natomiast, że w całym swym życiu była Przybytkiem, żywą Świątynią Ducha. Tytuł: "Niepokalane Poczęcie", nadany Jej przez Boga i oznajmiony przez Nią samą, oznacza Jej trwały stan łaski, Jej faktyczne przebóstwienie.

Maryja - żywy obraz Ducha Bożego, Jego widzialne uosobienie, jest też najdoskonalszym wzorem autentycznej czci oddawanej Trzeciej Osobie Trójcy Św. Duch Święty w swej relacji do stworzeń ukazuje się jako jedyny, najprzedniejszy, bo faktycznie Boży, Dar Ojca Przedwiecznego. Dar natomiast wymaga przyjęcia. Prawdziwy, autentyczny kult Ducha Świętego wyraża się w pierwszym rzędzie w przyjęciu Tego, który jest Darem osobowym i to przyjęciu pełnym, bez zastrzeżeń czy restrykcji, z wszystkimi wynikającymi z tego faktu konsekwencjami. A ponieważ Duch święty jest samą Duchowością i Świętością Bożą, podstawową konsekwencją wynikającą z przyjęcia Go jest konieczność większego prze-bóstwienia człowieka, a więc jego wewnętrznego uduchowienia i uświęcenia. Wzorem takiego przyjęcia Ducha Bożego jest Niepokalana Bogarodzica. Ona przyjęła Go w pełni, pozwoliła Mu w sobie działać, pozwoliła tak się przebóstwić, że stała się jedynym w swoim rodzaju Jego zwierciadłem.

Jak zauważył bp Z. Kraszewski w swym referacie wygłoszonym w Rzymie podczas Kongresu Mariologiczno-Maryjnego w maju 1975 r., Maryja, Niepokalana "Oblubienica Ducha Świętego, stoi na szczycie porządku charyzmatycznego w Kościele. Jest najbliższa Duchowi Świętemu. Jest zwierciadłem Ducha Świętego, jak mówią Ojcowie Kościoła. Patrząc na Nią - widzimy Ducha Świętego, jak mówił bł. Maksymilian Kolbe. Modląc się do Niej - modlimy się do Ducha Świętego, jak twierdzi kardynał Suenens".

Ujmując rzecz innymi słowy, można powiedzieć, że między Matką Bożą a Duchem Świętym nie tylko nie zachodzi najmniejsza antynomia, ale wprost przeciwnie: istnieje jak najściślejsza więź i wewnętrzna harmonia. Ona jedna jest niedościgłym wzorem autentycznego kultu Trzeciej Osoby Bożej -Ona, która przyjęła Ducha Świętego bez reszty, bez najmniejszych ograniczeń. Ten zaś czci naprawdę Ducha Bożego, kto Go przyjmuje i kto pozwala Mu działać w sobie, kto staje się uległy natchnieniom i wymogom Ducha włącznie z tymi dwoma podstawowymi, wynikającymi z samej Jego osobowej "natury": postulatem większego uduchowienia i uświęcenia. "Albowiem ci wszyscy, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi" (Rz 8, 14). Oni to mają prawo zwracać się do Boga w Duchu Świętym poufałymi słowami: "Abba - Ojcze". Maryja jest permanentną Czcią oddawaną Duchowi Świętemu, Jego trwałą Epifanią, Jego żywym uobecnieniem.

Autentyczny kult Najświętszej Dziewicy nie może, jak wynika to z nauczania Kościoła, nie liczyć się z tym, co jest w Niej najbardziej istotne, co wskazuje na Jej rzeczywistą wielkość, co promieniuje najwyższym blaskiem z nowego Jej imienia: Niepokalane Poczęcie. I dlatego też, w formie wniosku końcowego, należy zauważyć, że tylko ten czci prawdziwie Niepokalaną Dziewicę, kto widzi w Niej arcydzieło Ducha Świętego i stara się Ją naśladować jako Tę, z którą sam Duch Święty podzielił się swoim własnym Imieniem. Prawdziwy, autentyczny kult Maryi odnosi się zatem, w ostatecznym rozrachunku, do Tego, który sam Ją przebóstwił, uduchowił i uświęcił, i który z Niej promieniuje pełnym swoim blaskiem. Mówiąc innymi słowy, kult Matki Bożej ma z istoty swej charakter pneumahagijny. Nadchodzi zaś godzina, "owszem już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawali cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli chce mieć Ojciec" (J 4, 23).

Ks. Lucjan Balter SAC Ostatnia aktualizacja: 09.06.2021 Wasze komentarze: Huberto: 14.08.2019, 13:43 Pieknie. Kto jest obojetny, niechetny lub przeciwny Matce Bozej, musi uwazac na zbawienie swojej duszy. Robert: 13.05.2019, 17:02 Gorszej herezji nie słyszałem,ale w tym kościele jest wiele takich niebiblijnych koncepcji ,które przyjęły rangę dogmatu.Co na to Bóg? Iwona-stawska@wp.pl: 09.01.2018, 11:24 To jest to,czym zyje nie tylko w teorii i uwazam,ze ta wiedza moze pomoc wielu osobom przezyc wewnetrzna przemiane i stawiać sobie wysokich celow i wymagan.Pozdrawiam Iwona Mariusz Jankowski: 30.07.2010, 11:45 Wyklad Super. tylko prawie kazdy zadaje sobie pytanie z kad wykladowca to wszystko wie. Artur Dąbrowski: 26.02.2010, 01:19 Wspaniały wykład.Miałem to szczęście słuchać ks. prof. na żywo. Uczył myśleć i poszukiwać. Mądry i wspaniały człowiek (1) Autor Treść Nowości św. Agnieszka z Montepulciano Modlitwa do św. Agnieszki z Montepulciano Litania do św. Agnieszki z Montepulciano Do La Salette przybywają pielgrzymi z całego świata Drugi znak - wielki smok (Ap 12,3-6) Czy apostolskie zalecenie powstrzymywania się od krwi dziś już nie obowiązuje? Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna