Nie potrafię się modlić, myśli mi uciekają, nie mogę się skupić. Co mam robić?

"Chociażbym chodził ciemną doliną"

Co robić? Upaść na kolana i serdecznie, gorąco i długo dziękować Bogu! Nie, nie żartuję, na głowę też nie upadłem. To nie szyderstwo z Twojego stanu, w którym wyczuwam desperację i zagubienie. Rozumiem to, czuję, że cały dotychczasowy świat wali Ci się na głowę. Ale uwierz mi, że jest to błogosławiona przemiana. Konieczna wręcz, byś naprawdę przeżyła nawrócenie, by Twoja przyjaźń z Jezusem stała się pełniejsza, trwalsza, prawdziwsza.

Zwykle tak bywa, iż doświadczenie nawrócenia, pierwsze, takie mocne zetknięcie z miłością Jezusa, wprowadza człowieka w niesamowitą euforię. To stan bardzo podobny do zakochania się. Jest cudownie! Świat jest kolorowy, nawet najdłuższa modlitwa nie nudzi, chciałoby się krzyczeć z radości. Świetnie! Doskonale! Ale jak długo? Jak długo człowiek jest w stanie wytrzymać stan takiego emocjonalnego pobudzenia? A wreszcie - czy na tym właśnie ma polegać wiara?

Otóż na pewno, zdecydowanie nie! Pomyśl, czy dotychczas nie myliłaś radości z przyjemnością. Są one może podobne, ale to nie to samo. Pan Bóg na początku drogi ku Niemu zwykle daje człowiekowi dużo takich duchowych cukierków, atrakcji. A potem powoli, a nieustępliwie je odbiera. Okrutne, prawda? Nie - niezwykle mądre! Spróbuj przenieść to na relacje międzyludzkie. Czy będziesz z kimś tylko dlatego, że sprawiać Ci to będzie przyjemność? Czy o to chodzi w prawdziwej miłości? Wszak jest ona ofiarą, darem, w którym trzeba o sobie zapomnieć. Jeśli modlę się, bo jest mi wtedy przyjemnie, to nie kocham Boga, nie szukam Jego samego, lecz przyjemnych doznań i wrażeń. Szukam siebie, jestem skoncentrowanym na sobie egoistą.

Sięgnijmy zresztą po niewątpliwy autorytet w dziedzinie modlitwy - św. Jana od Krzyża. "Mucha, która dotyka miodu, nie może użyć swoich skrzydeł, tak też dusza lgnąca do duchowej słodyczy rujnuje własną wolność i utrudnia kontemplację".

Wierzę, że Twój obecny stan jest dla Ciebie niezwykle trudny do zniesienia. Obrazowo mówiąc - idziesz ciemną doliną. "Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną" (Ps 23). I to jest właśnie najważniejsza pociecha i najlepsze słowa otuchy. Subiektywnie masz wrażenie, że Pan Bóg Cię opuścił. A On tymczasem ciągle jest z Tobą - bliżej nawet, niż się tego spodziewasz. Sprowadził na Ciebie noc ciemną, byś nauczyła się odróżniać prawdziwe bogactwo od tanich błyskotek. Jeśli więc Twoja wiara i nawrócenie są autentyczne, pomogą Ci przetrwać trudne chwile i cieszyć się w przyszłości słońcem prawdziwej przyjaźni z Jezusem.

Bo przecież żadne próby i doświadczenia nie trwają wiecznie! Izraelici spędzili na pustyni 40 lat, lecz potem weszli do Ziemi Obiecanej! Cierpienie Hioba też miało swój kres! Oczywiście człowiek doświadczany przejawia naturalną skłonność, by o tym zapominać. "Pan Bóg stworzył pustynię, by hartować wiernych". W takich chwilach trzeba być wiernym i iść naprzód. Pomimo wszystko! Bądź wierna! Idź!