RzekaPozwól, że opowiem Ci historie, opowieść blachą, prostą i dziecinną, tak dziecinną, że tylko mali ludzie potrafią ją zrozumieć. Żeby być małym człowiekiem, nie trzeba mieć malo lat, wystarczy, że zza Twoich oczu, wygląda mały człowiek, bo prawda moja droga, jest taka, że on siędzi głęboko w nas, trzeba umieć go tylko odnaleźć.Historia zaczyna się górach, tam gdzie wszystkiemu początek, bo tam w górze wszystko bliżej Boga, dlatego też, tam jest początek i naszej opowieści, bo gdzież znajdziesz lepszy początek, jak nie tam, gdzie jego tchnienie łaskocze nasze policzki. Kończy się, nad oceanem, nie powiem Ci jednak, dlaczego, to Ci powie mały chłopiec w Tobie. A teraz wyobraź sobie... Strumyk, ot taki, zwyczajny wydobywający się z szczeliny skalnej, gdzieś tam w górach, wartko płynie, rumieniąc się złociście do słońca. Woda jest czysta, źródlana, uosabia to co dobre. Ten flirt nie pozostaje bierny na dalszy rozwój wypadków, naturalną koleją rzeczy, jest by początkowy strumyk, zamienił się w szalony potok, dzika zabawa ze szaleńcze wiry, nikt nie myśli, co będzie za zakrętem, liczy się tu i teraz. Diabelskie młyny w górskim korycie, czasem zastąpione przez dolinę, by odsapnąć.. Minęło parę dni, i strumyk stal się rzeką, to już nie radosna przygoda z górskiej młodości, to nie już szalona zabawa w górskich perłach wodnych. To już nie strumyk, to rzeka A rzeka, jak to rzeka, czasem płynie szybciej niosąc wartki strumień, czasem w gniewie wyleje, a czasem da ukojenie plynowszy leniwie. Czasem zakręci, czasem się rozleje po okolicy obdarzając innych swym szczęściem, a czasem poprostu płynie dalej. Pamięta burzliwą młodość, choć dni i mil przybylo jej. Odkąd pierwszy raz dojżala słoneczko, zawsze się rumieni zlotem ilekroć ich spojżenia się skrzyżują. Kiedy slonce w gniewie, zasłoni się chmurami, to i rzeka szaleje w rozpaczy, widać jej wzburzone fale, słychać ich krzyk, a w nich błaganie by słońce wyjżalo zza chmur. Wszystko co ma początek, winno mieć i koniec, jak i jej przybylo mil, tak i wiatr wygładził okolice. Plynie leniwie, koryto ma szerokie, nurt wolny, każdy dzień przypomina, poprzedni, tylko słońce te samo. Nasza rzeka, dostrzega ocen, blękiną toń, w której nadejdzie jej kres, wszystko ma początek i koniec, czy nie mówiłem o tym, ale czy to jednak koniec, każdego zachodu slońce ginie pośród fal, odnajduje w nich swą rzeczkę, swój strumyk.. Bo taki był zamysl stwórcy, wszystko co z jego ręki - wieczne. I jak Ci się podobała blacha opowieść, czy pomogła Ci znalazłeś w sobie małego człowieka? Nie pozwól by, to uczucie którym jest rzeczka zniknęło gdzieś pośród lądu, jak już odnajdziesz tą rzekę w sobie, towarzysz jej w wędrówce, ja też długo nie byłem małym chłopcem, odnalazłem go, dziękuje Ci i kocham. Zakochany w Asi Ryś
|
św. Apoloniusz
Modlitwa do św. Apoloniusza
Modlitwa do św. Ryszarda Pampuri
Kto zmartwił mamę?
Wielkanocny ślub
Katedra w Chartres
Modlitwa o Cud
Tajemnica Szczęścia
Modlitwy do św. Rity
Litania do św. Józefa
Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi
Godzina Łaski 2023
Poprzedni
| [ Strona główna ] |
|
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |