Dar licznego rodzicielstwa - Rodzina

Nie wiem, co przeżywała moja mama, natomiast jak dziś pamiętam, że sąsiedzi nie oszczędzali dziesięcioletniemu dzieciakowi sygnałów, że to śmiesznie i nieodpowiedzialnie, żeby w rodzinie było tak dużo dzieci.

Proszę sobie wyobrazić dorosłą kobietę, do której domu przychodzi rówieśnik jej dziesięcioletniej córki lub syna i która zaczyna wypytywać, czy to go nie wkurza, że jego mama ciągle rodzi i rodzi. Spróbujcie się, Czytelnicy, domyślić, co czuje dziesięciolatek, kiedy na przystanku autobusowym docierają do niego nieżyczliwe komentarze na temat rzekomej nędzy w jego rodzinie. Jakby za mało było tej nietolerancji, jaka spotyka małżonków, którzy ośmielili się mieć więcej niż troje dzieci! Nawet ich dzieciom trzeba uświadomić, jaką mają głupią matkę i nieodpowiedzialnego ojca!

Nietolerancja społeczna wobec rodziny wielodzietnej to również docinki i szyderstwa, jakie muszą znosić dzieci, zwłaszcza najstarsze. Jako duszpasterz spotykałem się z wieloma przypadkami, kiedy najstarsze dziecko rodziny wielodzietnej było zbuntowane przeciwko temu, że ma tyle rodzeństwa. Zazwyczaj bunt ten jest nieporadną formą obrony przed różnorodną agresją, jaka spotyka je z powodu pochodzenia z wielodzietnej rodziny.

Mnie osobiście przed takim buntem uchroniło to, że jako czterolatek strasznie przeżyłem śmierć mojej najstarszej, prawie siedmioletniej siostrzyczki. Po jej śmierci narodziny kolejnych braci i sióstr przyjmowałem z entuzjazmem, a zarazem nosiłem w sobie dziwny strach, żeby któregoś z nich nie utracić. Myślę zresztą, że podobnie (choć na pewno o wiele głębiej) doświadczali tego moi rodzice. Śmierć córki uprzytomniła im, jak bardzo każde z dzieci jest dla nich bezcennym skarbem.

0 tym, że nieraz było im bardzo trudno i że byli bardzo dzielni, nie muszę nikogo przekonywać. Bogu dziękować, wszyscy jesteśmy praktykującymi katolikami, wszyscy pokończyli studia i dobrze sobie w życiu radzą. Chociaż rozsypaliśmy się po Polsce i każde z nas mieszka w innej miejscowości, spotykamy się często - nieraz nawet kilkanaście razy w ciągu roku. O tym, że na tej ziemi jesteśmy tylko pielgrzymami, przypomniała nam dotkliwie - przed dwoma laty - niespodziewana śmierć naszego średniego brata Czesława.

Nasza śp. mama też pochodziła z wielodzietnej rodziny, była najmłodszym dzieckiem. Kiedyś wyrwałp jej się: "Kiedy pojawiłam się na świecie, moją mamę musiało to strasznie ucieszyć". Rzecz jasna, powiedziała to z dobrotliwą ironią. Myślę, że mówiła wtedy bardziej o sobie, niż o swojej mamie. Nie sądzę, żeby nas wszystkich rodzice sobie zaplanowali. Zapewne niejedno z nas samo wprosiło się na świat, nie zważając na to, że swoim przyjściem przymusza rodziców do trudu ponad siłę. Niezwykłe u naszych rodziców było to, że kolejne dzieci przyjmowali nie z obowiązku, ale z radością. Każde dziecko było dla nich prawdziwym i bezcennym darem Bożym.

Jacek Salij OP Tekst pochodzi z Tygodnika Idziemy, 26 grudnia 2010 Wasze komentarze: Ewa: 10.01.2011, 04:15 To cudowne swiadectwo. Aby wiecej takich rodzicow traktujacych kazde dziecko jako dar(nie tylko to planowane) i jak najwiecej wielodzietnych rodzin. (1) Autor Treść Nowości św. Ekspedyt Modlitwa do św. Ekspedyta Litania do św. Ekspedyta św. Elfeg św. Leon IX Urodziny jeżyka Jasia Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna