List do rodzin: Wychowanie

Już pierwsze miesiące bytowania człowieka związane z łonem matki, "stwarzają szczególną więź, która w znacznej mierze ma już charakter wychowawczy. Matka już w prenatalnym okresie kształtuje nie tylko organizm dziecka, ale pośrednio całe jego człowieczeństwo. Chociaż proces ten przebiega nade wszystko od matki ku dziecku, to jednak odpowiada mu zarazem swoisty wpływ mającego się narodzić dziecka na matkę. Ten proces obustronny i wzajemny ujawni się z kolei na zewnątrz po przyjściu dziecka na świat".

Mężczyzna - ojciec nie bierze w tym procesie bezpośredniego udziału, gdy chodzi o pierwszy okres. "Powinien się jednak świadomie zaangażować w oczekiwanie mającego się narodzić dziecka, o ile to możliwe także w samym momencie jego przyjścia na świat. Dla ocywilizacji miłości" jest sprawą zasadniczą, ażeby mężczyzna czuł się obdarzony macierzyństwem kobiety, swojej żony. I to ma z kolei ogromny wpływ na cały proces wychowawczy".

"Rodzice obdarzają swym dojrzałym człowieczeństwem nowo narodzonego człowieka... Chodzi o to, aby podjąć całe to potencjale bogactwo, jakim jest każdy człowiek rozwi- ający się pośród rodziny; chodzi o to, aby nie pozwolić mu zginąć albo ulec degeneracji, namiast zaktualizować je w coraz dojrzałe człowieczeństwo". Rodzice ucząc człowieczeństwa swoje dziecko, sami też poznają je na nowo i uczą się go na nowo, sami w pewien sposób są wychowywani.

"O ile rodzice obdarzając życiem uczestniczą w działaniu stwórczym Boga, o tyle przez wychowanie stają się oboje uczestnikami Jego ojcowskiej, a zarazem macierzyńskiej pedagogii". Każde wychowanie "zostaje wprowadzone w zbawczy wymiar Boskiej pedagogii" przez Chrystusa, jako że w paschalnej tajemnicy Jego śmierci i zmartwychwstania "rozpoczyna się cały i każdy proces chrześcijańskiego wychowania", będącego wychowaniem do pełni człowieczeństwa. "Bezpośrednimi wychowawcami w stosunku do swoich dzieci pozostają zawsze na pierwszym miejscu rodzice". Oni mają tu "pierwsze i podstawowe uprawnienia". "Wszyscy inni uczestnicy procesu wychowawczego działają poniekąd w imieniu rodziców, w oparciu o ich zgodę, a w pewnej mierze nawet ich zlecenie" na zasadzie pomocniczości, która "wspiera miłość rodzicielską, odpowiada dobru rodziny". Dotyczy to również Kościoła i państwa.

Proces wychowawczy prowadzi do fazy, "gdy po osiągnięciu pewnego stopnia dojrzałości psychofizycznej człowiek zaczyna "wycho- wywać się sam"", a z biegiem czasu owo samowychowanie przerasta poniekąd dotychczasowy proces wychowawczy. "Nawet przeobrażając się, odchodząc we własnym kierunku, młody człowiek pozostaje nadal w orbicie swych egzystencjalnych korzeni", które tkwią w rodzinie.

Warunkiem prawdziwego procesu wychowawczego, również w okresie szkolnym, jest, ""zasada czci", czyli afirmacji człowieka jako człowieka". Dyktuje ją czwarte przykazanie Dekalogu, które "pozostaje w związku wręcz organicznym z całym tutaj zarysowanym procesem wychowania człowieka".

Co się tyczy udziału Kościoła w procesie wychowawczym, to "nie chodzi tylko o to, ażeby wychowanie religijno-moralne powierzać Kościołowi, ale żeby wspólnie z nim wychowywać", co więcej, "ażeby rodzina wychowująca czyniła to w Kościele", biorąc w ten sposób udział w jego życiu i misji: "Kościół pragnie nade wszystko wychowywać "poprzez rodzinę", w oparciu o właściwą jej "łaskę stanu" i "charyzmat" wspólnoty rodzinnej".

Niezastąpiona jest rola rodziny w wychowaniu religijnym, przez które wzrasta ona jako "Kościół domowy". "Wychowanie religijne i katechizacja dzieci ustawia rodzinę w obrębie Kościoła jako prawdziwy podmiot ewangelizacji i apostolstwa. Chodzi tu o prawo ściśle związane z zasadą wolności religijnej". Rodzice "mają prawo wybrać dla swych dzieci taki sposób wychowania religijnego oraz moralnego, który odpowiada ich własnym przekonaniom".

W kontekście wychowania nie można zapomnieć o rozpoznaniu własnego powołania życiowego, a w szczególności o przygotowaniu do życia w małżeństwie. Ważne i konieczne są inicjatywy Kościoła, np. w formie kursów dla narzeczonych, ale "przygotowanie do życia małżeńskiego jest przede wszystkim zadaniem rodziny". Zadanie to mogą spełnić należycie tylko rodziny zdrowe, dlatego trzeba zadbać o solidarność rodzin, która może przyjąć różne formy organizacyjne, jak np. "rodziny rodzin" lub "oazy rodzin". Jest to cenna forma apostolstwa rodzin pośród rodzin. Cały proces wychowawczy znajduje oparcie i ostateczny sens w miłości, czerpiącej ze źródła, z Tego, który "do końca... umiłował" (J 13,1). "Widać, jak bardzo wychowanie należy do całej cywilizacji miłości; od niej zależy i w wielkiej mierze przyczynia się do jej zbudowania".

"Nieustanna i pełna miłości modlitwa Kościoła w Roku Rodziny jest modlitwą o wychowanie człowieka", o to, ażeby zwyciężyły siły cywilizacji miłości.

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Treść

Nowości św. Agnieszka z Montepulciano Modlitwa do św. Agnieszki z Montepulciano Litania do św. Agnieszki z Montepulciano Do La Salette przybywają pielgrzymi z całego świata Drugi znak - wielki smok (Ap 12,3-6) Czy apostolskie zalecenie powstrzymywania się od krwi dziś już nie obowiązuje?

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna