Pierwsze Przykazanie jest fundamentem całej konstrukcji etycznego i religijnego życia

Wydaje się, że tekst pierwszego Przykazania nie pozostawia wątpliwości:"nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!" /Wj 20,3/. Ale czy bóg przestaje być "cudzy", gdy zostanie oswojony? "Mieć boga", oznacza mieć coś, czemu człowiek całkowicie ufa: władza, zysk, siła i przyjemność fizyczna, uroda, bezpieczeństwo, kariera. "Wokół tych bożków tańczy współczesny człowiek nie mniej gorliwie, niż ówcześni wokół figurek z drewna czy metalu" - komentuje niemiecki teolog J. Grundel. Któż, jak Bóg? I Przykazanie jest fundamentem całej konstrukcji etycznego i religijnego życia. To przypomnienie priorytetu i hierarchii wartości. Chodzi o ochronę człowieka przed zniewoleniem bliźnim, ideą albo jakąś rzeczą materialną. Dopiero wtedy może odnaleźć zdradzone tęsknoty i głębszy wymiar własnego istnienia. Religia konsumpcji obiecuje przyjemność w zasięgu ręki. Pytania o ostateczny sens gaszone są krótkotrwałymi ofertami zaspokojenia. Kult ekranu uczy konsumenckich nawyków: "nie ma dni świętych, są jedynie okresy bardziej lub mniej sprzyjające konsumpcji". Nie ma rzeczy świętych, są jedynie rzeczy świetne albo niemodne. Odrzucenie I Przykazania powoduje ubóstwianie osób, warunków lub rzeczy: komfortu czy nowości, uzależnienie od sympatii ludzi. Pojawia się patologia sacrum: okultyzm, magia, wróżby, pasjans, tarot. Wtedy nie ma czasu dla Boga. Bo po co Go poznawać, jeżeli ulegam pokusie zamiany miejsc ze Stwórcą? I emocjom "poznania przyszłości" bliźniego. Ostatecznie narasta obojętność wobec wiary. I Przykazanie wkracza w środek transakcji dokonywanych w sumieniu, aby przywrócić zgubiony, boski wymiar człowieczeństwa. Gdzie skarb twój, gdzie serce twoje? Człowiek, który źle wierzy idzie za nadzieją, która nie da ocalenia i nie wskrzesi z martwych. W sakramencie Chrztu został położony kamień węgielny pod świątynię ciała i duszy - pod konstrukcję zbawienia. Jesteśmy chrześcijanami. Powinniśmy pogłębiać zjednoczenie z Bogiem. Powołaniem nie jest obsługiwanie potrzeb, namiętności i pożądań swoich lub cudzych, ale świętość. Dążenie do niej jest czymś zasadniczym w życiu. Bo nie należymy do nas samych, ale do Chrystusa, którego Duch zagarnął nas podczas Chrztu. Zostaliśmy "wtopieni w Boga" - jesteśmy Boskim stopem! Ale jeśli nie przezwyciężamy własnej celebracji, zdradzamy Bożą tożsamość. Kult siebie jest odmową bycia dzieckiem Boga. A przecież ochrzczeni w Chrystusie przyoblekli się w Niego! To zobowiązuje do takiego życia, aby sanktuarium sumienia nie było targowiskiem. Bo wtedy z chrześcijaństwa robi się towarzyska landrynka: słodka, bezmyślna, bez konkretów, bez pasji, bez mocy. ks. Jan Sawicki Tekst pochodzi z Tygodnika Idziemy Wasze komentarze: Przemek: 16.07.2011, 01:22 Ks. Jan to człowiek Boży, rzekł bym, że swą postawą i świadectwem życia pokazuje jaki powinien być ksiądz(skromny, żyjący w bojaźni bożej). Szczęść Boże! Ewa: 27.04.2009, 16:46 Ks. Janie dziękuję za te słowa . Szczęść Boże ! (1) Autor Treść Nowości św. Apoloniusz Modlitwa do św. Apoloniusza Modlitwa do św. Ryszarda Pampuri Kto zmartwił mamę? Wielkanocny ślub Katedra w Chartres Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna

[ Strona główna ]

Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt