Pycha to kłamstwo - zafałszowanie prawdy o sobie

Odwraca w ten sposób zasadniczy porządek życia duchowego. Podkreśla wagę swoich działań, swojego zaangażowania w życie Kościoła lub czuje się niedoceniony, gdy inni nie dostrzegają jego osiągnięć i trudów. Czyni co prawda rzeczy pobożne, lecz sam wcale nie jest przez to pobożny. Ginie w nim postawa pokory wobec Boga, postawa pozwalająca zobaczyć swoją małość wobec Jego wielkości, postawa absolutnego poddania się Jemu.

"Kto bowiem poznał myśl Pana, albo kto był Jego
doradcą? Lub kto Go pierwszy obdarował, aby nawzajem
otrzymać odpłatę?"

"Kto zmierzył wody morskie swą garścią i piędzią
wymierzył niebiosa? Kto zawarł ziemię w miarce? Kto zważył góry na
wadze i pagórki na szalach?
Kto zdołał zbadać ducha Pana? Kto w roli doradcy dawał Mu wskazania?
Do kogo się On zwracał po radę i światło, żeby Go pouczył o ścieżkach prawa,
żeby Go nauczył wiedzy i wskazał Mu drogę roztropności?
Oto narody sq jak kropla wody u wiadra, uważa się je za pyłek na szali
Oto wyspy ważą tyle co ziarnko prochu"

Pokora to odkrycie prawdy o sobie Doświadczył tego św. Piotr nad Jeziorem Galilejskim po cudownym połowie ryb, który wprawił go w zdumienie: "Widząc to Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny" (Lk 5,5-10).

PYCHA TO KŁAMSTWO - ZAFAŁSZOWANIE PRAWDY O SOBIE. Pokora odsłania prawdę, że wszystko oprócz grzechu otrzymaliśmy od Boga.

Bardzo subtelny rodzaj pychy to próba spoufalenia z Panem Bogiem, gdy człowiek próbuje uczynić się Jego równorzędnym partnerem. Czuje się samowystarczalny i zbyt pewny siebie, zbyt zajęty sobą lub innym człowiekiem, by z wdzięcznością myśleć o Bogu i przeżyć swoje życie jako dar z ręki Boga. Przypowieść o modlących się w świątyni celniku i faryzeuszu ostrzega, że nawet dobry uczynek zostaje pozbawiony swej wartości, jeśli wśliźnie się do niego choć trochę pychy. Cóż zatem powiedzieć o szatańskim "non serviam", gdy zbuntowany człowiek wprost szuka zła, by potwierdzić własną samowolę.

Św. Antoni pustelnik, gdy dostrzegł wszystkie pułapki zastawione na ziemi przez szatana - ojca pychy, mówił bolejąc: "Kto nie da się w nie pochwycić?" Usłyszał jakiś głos który mu odpowiedział: "Pokora" . To ona czyni człowieka bezpiecznym mimo upadków. Uczy uderzać się w piersi i pokutować.

Pokora nie przekreśla osobistej godności człowieka, ani jego dążenia do wielkości, TYLKO ODNOSI JE DO BOGA. Pozwala wśród sukcesów i osiągnięć dojrzeć własną ograniczoność i zależność. Jest więc pierwszym warunkiem doskonałości człowieka, jego wielkości i świętości... "Któż będzie cię wyróżniał? Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał" (1 Kor 4,7). Człowiek pokorny nie widzi szczęścia w tym, że mógłby być czymś z uiłmnrj mocy i nie czuć nad sobą żadnego Pana. Przeciwnie, z radością modli się słowami psalmu: "Zaiste jeden dzień w przybytkach Twoich lepszy jest niż innych tysiące, wolę stać w progu domu mojego Boga, niż mieszkać w namiotach grzeszników" (Ps 84,11).

Zostaliśmy zaproszeni na wielką ucztę a Pan Jezus nie tylko tłumaczy nam w przypowieści jaką postawę mamy przyjąć na sali , ale sam daje przykład:

"On, istniejąc w postaci Bożej,
nie skorzystał ze sposobności,
aby na równi być z Bogiem,
lecz ogołocił samego siebie,
przyjąwszy postać sługi,
stawszy się podobnym do ludzi.
A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka,
uniżył samego siebie,
stawszy się posłusznym aż do śmierci
- i to śmierci krzyżowej.
Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył
i darował Mu imię ponad wszelkie imię"

Św. Teresa z Lisieux nie wyliczała Bogu swoich zasług i dobrych uczynków. Kierowało nią nieustanne pragnienie, by pójść do Boga z pustymi rękami; uznanie, że jest zupełnie zależna od Boga, zarówno pod względem materialnym, jak i pod względem duchowym. Jej "puste ręce" i jej "ubóstwo" to zgoda na poczucie swojej niedoskonałości i przyjęcie sytuacji biedaka, który czeka na napełnienie przez Boga. To nieustanne oddawanie siebie i wszystkiego Panu Bogu, podcina korzenie samolubstwa i pychy. "Mała droga dziecięctwa duchowego" to jednocześnie silna, pełna ufności wiara w wielką dobroć i miłość Bożą.. Zgoda, że odtąd On, po swojemu, będzie kierował naszym życiem i naszymi sprawami.

"Pozostawanie małym dzieckiem przed Bogiem polega na tym, żeby uznać swoją nicość, wszystkiego oczekiwać od niego, tak jak małe dziecko oczekuje wszystkiego od swego ojca; żeby o nic się nie troszczyć, nie zdobywać żadnego bogactwa Również ubodzy dają dziecku to, co ono potrzebuje, ale gdy dorośnie, ojciec już nie chce dbać o jego utrzymanie. Mówi do niego: Teraz musisz pracować, możesz teraz sam się utrzymać Ponieważ nie chciałam tego usłyszeć, nie chciałam dorosnąć, gdyż czułam się niezdolna zarobić na swoje życie, a mianowicie na życie wieczne w niebie. Tak więc zawsze pozostałam mała" . "Dzieci często upadają, lecz są za małe, aby zrobić sobie krzywdę" . To tajemnica bezpieczeństwa człowieka pokornego w obliczu zasadzek nieprzyjaciół zbawienia.

"Panie, moje serce się nie pyszni i oczy moje nie są wyniosłe. Nie gonię za tym, co wielkie, albo co przerasta moje siły. Przeciwnie: wprowadziłem ład i spokój do mojej duszy. Jak niemowlę u swej matki, jak niemowlę - tak we mnie jest moja dusza. Izraelu, złóż w Panu nadzieję odtąd i aż na wieki!" (Ps 131,1-3)

Ks. Marek SzukalskiWieczenik, styczeń 2002 r. Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Agnieszka z Montepulciano Modlitwa do św. Agnieszki z Montepulciano Litania do św. Agnieszki z Montepulciano Do La Salette przybywają pielgrzymi z całego świata Drugi znak - wielki smok (Ap 12,3-6) Czy apostolskie zalecenie powstrzymywania się od krwi dziś już nie obowiązuje? Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna