Rozważania Miłość Modlitwy Czytelnia Źródełko Pomoc Duchowa Relaks Download Cuda Opowiadania Perełki

Śluby zakonne obroną świata przed zakusami szatana

Osoby konsekrowane i ich styl życia nie pozwalają się podporządkować zasadom poprawności forsowanej przez świat. Nie ma w tym nic dziwnego, bo swoją obecnością i działalnością przypominają, że istnieje zasadnicza różnica między wolnością a swobodą i swawolą. Realizują postulat wolności chrześcijańskiej, której zasady wyznacza Osiem Błogosławieństw. Jej fundamentem jest świadomość, że aby iść drogą dobra, trzeba odwracać się od zła i zwycięsko pokonywać pokusy, które Jezus odrzucił na początku swej działalności (zob. Mt 4,1-11).

"Powiedz, żeby te kamienie stały się chlebem"

Po 40 dniach postu, gdy Jezus odczuł silny głód, szatan wystawił Go na pierwszą pokusę: "Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz, żeby te kamienie stały się chlebem" (Mt 4,3). Podstęp polega na tym, że pokusa miesza się z szyderstwem i drwiną, zapowiadając drwiny podczas ukrzyżowania: "Jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża" (Mt 27,40). Jej sedno polega na tym, że Jezus ma się uwiarygodnić tak, jak chcą jego wrogowie i na ich oczach udowodnić, kim jest. To żądanie wielokrotnie pojawiało się za Jego życia, powtarzane po kolejnych znakach, tak jakby żaden nie był wystarczającym świadectwem Jego tożsamości i mocy. Ta sama pokusa pojawia się nieustannie w dziejach świata i w historii Kościoła. Paradoks polega na tym, że to nie człowiek ma się uwiarygodniać wobec Boga, ale Bóg wobec człowieka. Przeniesienie punktu ciężkości z Boga na człowieka stanowi szczególne znamię naszych czasów. Mnożą się oskarżenia przeciwko Bogu, iż wystarczająco nie potwierdza swej obecności i mocy. Obracają się one przeciw wierze w dobroć, miłosierdzie i opatrzność Boga. Ich ostrze uderza również w Kościół: ponieważ w świecie istnieje bieda, a miliony ludzi odczuwają głód, najważniejszym zadaniem Kościoła ma być zaspokajanie głodu i troska o dostarczanie chleba, a odłożenie na bok głoszenia Ewangelii.

Osoby życia konsekrowanego wskazują to, co najważniejsze: "Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz tym, co pochodzi z ust Bożych" (Mt 4,4). Skuteczna odpowiedź na wołanie głodnych, której nigdy nie wolno zaniedbywać ani odkładać, wpisuje się w troskę o zaprowadzanie sprawiedliwości i miłosierdzia motywowaną wiernością Bogu w naszych życiowych wyborach. Gdy Bóg jest na pierwszym miejscu, wtedy wszystko jest na swoim miejscu. Śluby zakonne potwierdzają absolutny prymat Boga i życiodajne owoce życia w przyjaźni z Nim. To zobowiązuje do czynnej miłości bliźniego, która znajduje wyraz zarówno w pomocy materialnej, jak też – w wielu przypadkach znacznie bardziej potrzebnym – wsparciu duchowym. Modlitwa i poświęcenie osób konsekrowanych zabezpieczają świat przed stoczeniem się w przepaść życia bez Boga.

"Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się w dół"

Podstęp widoczny w drugiej pokusie polega na tym, że szatan cytuje biblijny Psalm: "Aniołom twoim [Bóg] rozkaże o tobie, a na rękach nosić cię będą" (Ps 91[90],11). Jest to pułapka tym groźniejsza, że zastawiona w bliskim sąsiedztwie świątyni jerozolimskiej, będącej mieszkaniem Boga pośród Izraela. Diabeł – na co zwrócił uwagę Władimir Sołowjow, a przypomniał Benedykt XVI – występuje tutaj jako teolog. Jego pokusa chce się wedrzeć do samego środka zawierzenia Bogu i w gruncie rzeczy dotyczy poprawnej interpretacji woli Bożej wyrażonej na kartach Pisma świętego.

Odpowiedź Jezusa jest zdecydowana: "Ale jest napisane także: «Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga twego»" (Mt 4,7). Pokusy, którym podlegają wyznawcy Chrystusa, nie pochodzą wyłącznie z zewnątrz, lecz istnieją także wewnątrz Kościoła. Wciąż odnawiają się spory o właściwy obraz Boga i wymagania Jego świętej woli, w których nie brakuje odwoływania się do Pisma świętego. Lecz jego najlepszymi i najbardziej przekonującymi komentatorami są święci i błogosławieni, którzy własnym życiem ukazują, kim jest Bóg oraz czego oczekuje On od człowieka. Na początku publicznej działalności Jezus odrzucił pokusę cudowności polegającej na widowiskowym rzuceniu się w dół z narożnika świątyni. Natomiast pod koniec życia bezgranicznie zaufał Ojcu, schodząc na Kalwarii, też w pobliżu świątyni, w otchłań męki i śmierci. W tle drugiej pokusy rysuje się perspektywa Krzyża. Osoby życia konsekrowanego ukazują, co w wierze w Boga jest najbardziej istotne. Religia i pobożność bywają bliskie magii, która usiłuje wymusić na Bogu określone zachowanie, czyniąc Go niejako niewolnikiem człowieka. Wiara w Boga nie polega na takim wyznawaniu, które wystawia Go na próbę w każdej sytuacji, ale na zaufaniu Mu w największych przeciwnościach. Życie osób konsekrowanych nie jest wolne od trudności; co więcej, bywają one znacznie większe i dotkliwsze niż w życiu ludzi świeckich. Jednak śluby zakonne i dochowywanie im wierności potwierdzają prawdę, że kto jest prawdziwie oddany Bogu, ten nigdy nie jest sam.

"Dam ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon"

Trzecia pokusa najwyraźniej odsłania zamysł szatana, który, chociaż ukrywany, istniał od początku. Jego zasadniczy cel to odwrócenie od Boga i doprowadzenie do zerwania z Nim. Wysoka góra, wszystkie królestwa świata oraz ich przepych stanowią symbole panowania nad światem, które ma usunąć obecność i władzę Boga. Religia ma być zastąpiona przez ideologię. Uznanie Boga i Jego władzy nad światem ma ustąpić miejsca niczym nieograniczonej hegemonii tych, którzy bezwzględnie dążą do przejęcia władzy, obiecując ludzkości nowy, lepszy świat. Ta śmiertelna pułapka dała o sobie znać ze szczególną siłą w XX w., pochłaniając życie dziesiątków milionów istnień ludzkich. "Idź przecz, szatanie! Jest bowiem napisane: «Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz»" (Mt 4,10) – brzmi stanowcza odpowiedź Jezusa. Pokusa władzy bez Boga zawsze obraca się przeciw człowiekowi. Zaprowadzanie bezbożnego porządku w świecie zawsze ma tragiczne konsekwencje. Jezus przypomina jedną z najważniejszych powinności Izraela, a także Kościoła jako nowego ludu Bożego, którą stanowi uznanie pierwszeństwa Boga i sprzeciw wobec wszelkich odmian bałwochwalstwa. Pojawiają się one i nasilają tam, gdzie towarzyszą im złudne obietnice panowania nad światem. Stanowią parodię obietnic mesjańskich oraz oznaczają parodiowanie religii i pobożności, które odbywa się w rozmaitych formach świeckich kultów. Osoby życia konsekrowanego, podejmując ślub ubóstwa, posłuszeństwa i czystości, potwierdzają i uobecniają rzeczywistą obecność Boga w świecie. Są nie tylko drogowskazem wskazującym innym właściwą drogę, podczas gdy sam stoi w miejscu, lecz tą częścią ludu Bożego, którzy mu przewodzi w drodze do wiecznej ojczyzny. Potwierdzają swoim życiem, co znaczy królowanie Boga i z Bogiem. Świat bardzo potrzebuje ich świadectwa, chroniącego przed mesjanizmem wrogim Bogu i człowiekowi.

 
[ Strona główna ]

Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty |

Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt

© 2001-2024 Pomoc Duchowa
Portal tworzony w Diecezji Warszawsko-Praskiej