Samoakceptacja - Rozważania

Zapewne znajdą się tam takie rzeczy jak nadwaga, albo zbyt długi nos, albo jakiś zły nawyk, od którego nie możesz się uwolnić, albo twoja narodowość czy płeć. Wróć jeszcze raz do swojej listy. Czy są na tej liście rzeczy, których nie da się zmienić? Czy umiesz rozróżnić między tym co można a tym czego nie można zmienić?

Cechy charakteru: obojętność na innych ludzi, krytykanctwo, zarozumialstwo, wrogie nastawienie, bałaganiarstwo itd.

Dobrze jest dostrzec, że wiele rzeczy, których nie akceptujemy w naszym, życiu można zmienić i możemy się zmobilizować do pracy nad ich zmianą.

A rzeczy niezmienne, są, co tu dużo gadać, po prostu niezmienne. Na przykład: urodziłam się Polką i umrę Polką bez względu na to jak bardzo mi się to nie podoba. Nic nie zmieni mojej narodowości. Nawet jeśli zmienię obywatelstwo.

Jeśli jest w twoim życiu dużo rzeczy niezmiennych, które zawarłeś na swojej liście i z których nie jesteś zadowolony, które trudno ci zaakceptować, które chciałbyś ukryć lub zmienić, to znaczy, że cierpisz w mniejszym lub większym stopniu na problemy z samoakceptacją.

Brak samoakceptacji inaczej nazywa się samoodrzuceniem. z samoodrzuceniem mamy do czynienia, kiedy jesteśmy w dużym stopniu niezadowoleni z tych rzeczy w naszym życiu, których nic nie zmieni. Bóg nie chce, aby taka sytuacja miała miejsce. Takie odczucie z naszej strony może nawet przerodzić się w postawę grzeszną.

Przypomnijmy sobie pewne podstawowe założenia, na których opiera się wiara chrześcijańska:

4. Ja jestem w stanie czynić rzeczy, o których Bóg mówi, że mogę je czynić.

Kto wierzy w te stwierdzenia? Kto wierzy w nie i żyje zgodnie z tymi zasadami? Są to potężne prawdy i musimy na nich budować nasze chrześcijańskie życie. Jeśli nie będziemy opierać na nich naszego życia, nasza relacja z Bogiem ucierpi, ucierpią nasze stosunki z innymi ludźmi, naszymi rodzicami, rodzinami, znajomymi. Grzech pierworodny wprowadził między nami rozłam i rozłam ten nawet dotarł do naszych serc - bo nie akceptujemy siebie i jesteśmy oddzieleni od osób, którymi w rzeczywistości jesteśmy.

Samoodrzucenie to brak wiary w to, że to co Bóg mówi o mnie jest prawdą. Samoodrzucenie to brak wiary w głębi mojego serca w to, że jestem ukochany przez Boga i przez innych ludzi. Samoodrzucenie to jest postrzeganie siebie jako kogoś gorszego.

Wielu z nas słyszało wcześniej nauczanie o Obrazie Ojca, o tym kim On jest naprawdę. Wówczas koncentrowaliśmy się na tych prawdach, że Bóg rzeczywiście jest tym, za kogo się podaje i może czynić te rzeczy, o których mówi, że są one w Jego mocy. Sprawdzaliśmy czy nie ma w nas fałszywych obrazów, wyobrażeń o Bogu.

Dziś koncentrujemy się na dwóch kolejnych prawdach. Jesteśmy tymi, o których Bóg mówi: "Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył; stworzył mężczyznę i niewiastę. A Bóg widział, że wszystko co uczynił, było bardzo dobre." Rdz 1,27.31:

Jesteśmy stworzeni na obraz Boży. Jesteśmy koroną Jego stworzenia. Możesz powiedzieć, że to było przed grzechem pierworodnym. Ale jednak kazał On napisać psalmiście, już po grzechu, że wielbi Boga w tym jak cudownie nas stworzył. Jesteśmy Bożym arcydziełem.

Bóg stworzył nas i bierze On na siebie odpowiedzialność za to jak nas stworzył. On nas utkał w łonie matki. Nikt z nas nie przyszedł na świat w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Bóg zna każdego z nas od samego początku, jest naszym Stwórcą. Czy mamy prawo odrzucać to co uczynił nasz Stwórca? Czy mamy prawo mówić - a jednak zdarzyło Ci się popełnić błąd. Panie Boże. Chyba nie patrzyłeś co robisz, jak mnie stwarzałeś. Panie Boże.

"Człowiecze! Kimże ty jesteś, byś mógł spierać się z Bogiem? Czyż może naczynie gliniane zapytać tego, który je ulepił (Dlaczego mnie takim uczyniłeś?). Czy garncarz nie ma mocy nad gliną i nie może z tej samej zaprawy zrobić jednego naczynia ozdobnego, drugiego zaś na użytek niezaszozytny? Rz , 20-21

Jeśli odrzucam siebie takiego lub taką jaką stworzył mnie Bóg, błądzę. Obrażam Boga, mówiąc ma że jest absolutnym bezguściem. Nie ma to nic wspólnego ze świętością ani pokorą.

"Nie będziesz się wstydził siebie samego. Jest bowiem wstyd, co grzech sprowadza, i wstyd, który jest łaską i chwałą." Syr 4, 20-21

"Synu, ze skromnością dbaj o cześć dla swej osoby i oceniaj siebie w sposób należyty. Tego, kto wykracza przeciwko samemu sobie, któż usprawiedliwi, i któż będzie poważał tego, kto hańbi swe życie?" Syr 10, 28-29

Samoodrzucenie jest nie tylko brakiem samoakceptacji, jest również znakiem braku miłości do siebie samego. Bóg mówi nam, abyśmy nie byli egoistyczni ani samolubni. Ale jednocześnie wzywa nas do tego, abyśmy miłowali siebie samych i szanowali siebie, ponieważ to sam Bóg nas stworzył.

Istnieje fałszywe pojęcie pokory jako samoponiżania, myślenia o sobie jako o kimś gorszym niż w rzeczywistości. Czy czujesz się trochę jak obywatel drugiej kategorii? Czy masz dla siebie zdrowy szacunek? Czy potrafisz cieszyć się ze swojego towarzystwa, czy musisz mieć ciągle wokół siebie innych ludzi? Czy kochasz siebie? Jak wyrażasz swoją zdrową miłość do siebie samego? Czy potrafisz przebaczyć sobie kiedy zgrzeszysz lub coś ci się nie uda? Czy potrafisz wybaczyć sobie te rzeczy, których w sobie nie lubisz? Czy jesteś dla siebie zbyt surowy? Czy potrafisz znaleźć w sobie więcej współczucia i troski dla innych niż dla siebie samego?

Aby pokochać siebie musisz zaakceptować swoje ograniczenia. Do zdrowej miłości siebie samego dochodzi się przez samopoznanie, poznanie swoich potrzeb, swoich prawdziwych upodobań i niechęci (niezależnych od panującej obecnie mody). Jest to też wprowadzanie równowagi między pracą i odpoczynkiem. Nie możemy cały czas pracować - potrzebujemy też czasu radości i odprężenie. Możemy się całkiem wypalić próbując służyć Bogu i innym, a zapominając przy tym o niezbędnej równowadze w naszym życiu. Kochać siebie to znaczy też czuć się naturalnie, kiedy jesteśmy sam na sam z Bogiem.

Jeśli nie umiem okazać sobie samemu troski, nie będę umiał również okazać jej innym, jeśli nie zaakceptuję i nie pokocham siebie takiego, jakim jestem, nie będę potrafił kochać i akceptować innych takimi, jakimi są.

1. Wygląd zewnętrzny. To może być poważną przyczyną samoodrzucenia dla wielu osób. Można nie akceptować swojego wzrostu, kształtu nosa, swoich włosów. Oceniamy siebie według kryteriów środowiska, które nas otacza. Powinniśmy oceniać siebie według kryteriów Boga, który widzi nas całych, na zewnątrz i w sercu. Często słyszałam o naprawdę pięknych kobietach, które miały problemy z zaakceptowaniem siebie i nie umiały ocenić siebie jako ładne. Z drugiej strony spotkałam wielu pięknych ludzi, których wygląd zewnętrzny nie zdobyłby im nigdy najmniejszej nagrody w konkursie piękności, jaśnieli oni jednak pięknem wewnętrznym. Są oni lubiani, ponieważ akceptują i kochają siebie, a miłość przyciąga innych ludzi. Np. Matka Teresa.

2. Inteligencja. Nieraz naszą wartość we własnych oczach określa inteligencja, bądź wykształcenie. Współczesny świat kładzie ogromny nacisk na to by być bystrym i inteligentnym, od naszych, stopni w szkole często zależy powodzenie w całym naszym życiu. Ale moja ocena siebie nie powinna opierać się na moim ilorazie inteligencji ani na tym co wiem, tylko powinna zależeć od tego kim jestem.

3. Narodowość/Rasa. Niektórzy z nas odrzucają z różnych przyczyn naszą narodowość i żałuje, że nie urodziło się w innym kraju lub z innym kolorem skóry i cechami etnicznymi. Często nie akceptujemy fragmentów historii narodowej, lub ulegamy psychicznie temu jak inni patrzą na nas z góry z powodu naszego pochodzenia. Czy ty jesteś zadowolony z tego, że jesteś Polakiem? Czy masz kompleks niższości wobec innych narodów?

4. Płeć. Zranienia z przeszłości lub wychowanie mogły sprawić, że niektórzy z nas nie akceptują swojej przynależności płciowej. Mamy zły obraz tego czego Bóg od nas oczekuje i do czego nas powołał jako kobietę, jako mężczyznę. W wyniku tego stwierdzamy, że jeśli taka ma wyglądać rola kobiety/mężczyzny, t ja nie chcę mieć z tym nic wspólnego.

5. Korzenie. Środowisko, z którego wyrastaliśmy. Odrzucenie rodziców, rodziny, etc.

Co za tym idzie rani całą moją relację z Bogiem.. Np. jeśli nie akceptuję moich rodziców, to mam do Boga, żal, że narzucił mi takich rodziców. Uważam, że popełnił błąd, albo zrobił mi na złość, albo jeśli nie kocham siebie, nie jestem w stanie uwierzyć, że Bóg mnie kocha i nie jestem w stanie -przyjąć Jego miłości.

Jeśli nie kochani siebie, nie mogę kochać i akceptować innych (Mt 19, 19: "Kochaj bliźniego jak siebie samego")

Sarnoodrzucenie może stanowić przeszkodę do tego, abym wziął odpowiedzialność za mój grzech i nawrócił się prawdziwie przed Bogiem. Próbuję ciągle przekonywać siebie, że jestem lepszy niż jestem, gdy potrzeba mi przyznania się do winy, zaakceptowania faktu swojej grzeszności, zwrócenia się ku Bogu i nawrócenia. Jako, że nie umiem sobie przebaczać, bronię się desperacko przed swoją niedoskonałością. Gdzieś głęboko we mnie utożsamiam siebie samego z tym co zrobiłem. Kiedy więc grzeszę lub doznaję porażki, będę szukał usprawiedliwień, ponieważ odczuwam to jako atak na mnie samego. Muszę odkryć swoją tożsamość w Bogu, aby uwolnić się od tej postawy.

W zasadzie wynika to z punktu poprzedniego, widzimy tu trzy czynniki: Brak zdolności przebaczenia ludziom. Brak zdolności przebaczenia sobie. Brak zdolności pokochania i zaakceptowania siebie. Samoodrzucenie może prowadzić do zbytniego skupiania się na swoim wnętrzu, nadmiernej samoanalizie, ciągłą niezdrową samokontrolą. Nie potrafię poznać prawdziwego siebie jeśli ciągle stoję jakby obok siebie i patrzę na siebie jak postronny obserwator. Na początku mówiłam, że grzech pierworodny spowodował w nas rozłam. Rozłam ten jest równie widoczny w nas samych, jak i w całym świecie. Powinniśmy stać się pełnymi, wewnętrznie zjednoczonymi osobami, zdolnymi dostrzec swoją prawdziwą tożsamość zgodną z pierwotnym planem Boga . Zamiast tego stajemy przeciwko sobie i niszczymy siebie nadmiernym krytycyzmem.

Tak naprawdę mogę odkryć prawdziwego siebie jedynie patrząc na Boga. Jestem stworzony na Jego obraz i muszę szukać Jego oblicza, aby odkryć prawdę o sobie. Skoro to co Bóg mówi o mnie jest prawdą, to w Nim powinienem szukać swojej tożsamości. Nadmierne zagłębianie się w sobie jest czymś innym niż szukanie prawdy o sobie w świetle Ducha Świętego. W pierwszym przypadku dominuje nasza własna obecność, w drugim - obecność Boga.

Jeśli zrozumiemy skąd pochodzi nasze samoodrzucenie będzie nam łatwiej z niego wyjść. Na pewno nie uporamy się z tym z dnia na dzień. Tak jak budowanie miłości i wzajemnej akceptacji w małżeństwie wymaga czasu, tak samo potrzebujemy czasu, aby pokochać i zaakceptować siebie.

Każdy rok naszego dzieciństwa ma ogromne znaczenie dla naszego rozwoju w dojrzałych ludzi, posiadających poczucie własnej odrębności, tożsamości, niepowtarzalności. Rozwój ten musi następować na płaszczyźnie fizycznej, duchowej i emocjonalnej. Nasz charakter jest kształtowany od momentu gdy jesteśmy jeszcze w łonie matki, aż po wiek nastoletni. W tym czasie formuje się nasza osobowość i stajemy się niezależnymi osobami. Każdy z nas potrzebuje być kochanym, potrzebujemy, aby ktoś się o nas troszczył i akceptował nas w czasie naszego wzrastania. Potrzebujemy wszyscy poczucia bezpieczeństwa i domu. Kiedy któraś z tych potrzeb jest niezaspokojona, ma to wpływ nas nasze życie i nasze postrzeganie siebie.

- obwinianie siebie za złą sytuację w domu; często jesteśmy niekochani, bo rodzice byli zbyt zranieni by kochać, ale w nas wywołuje to poczucie, że nie zasługujemy na miłość, jesteśmy źli.

Każdy ma swoją własną historię. Prawda, którą Bóg mówi do każdego z nas, bez względu na to jakie ma doświadczenie jest taka, że:

"Nie jesteś już niewolnikiem, ale synem. Jeżeli zaś synem to i dziedzicem z woli Bożej." Ga 4, 7

Moja tożsamość jest w Bogu. Moja wartość polega na tym kim jestem, kim stworzył mnie Bóg, a nie od tego co robię. Dla Boga mamy tak ogromną wartość, że zostaliśmy nabyci drogocenną krwią Jezusa, Jego Syna. (1 P 1, 18-19)

Pycha nie pozwala nam być tym, kim naprawdę jesteśmy w obliczu innych ludzi i nakazuje tworzyć dla ludzi fałszywy obraz siebie. To jeszcze umacnia samoodrzuoenie, jako że wstydzę się swojego prawdziwego ja, do którego nikogo nie dopuszczam. A co się dzieje kiedy nie dorastam do swoich własnych oczekiwań. Znów potęguje to samoodrzucenie, gdyż nie mogę zaakceptować faktu, że nie jestem osobą, którą chciałbym być.

Jesteśmy pod ciągłym naciskiem ze strony świata, aby dorastać do wymagań stawianych nam przez telewizję, kino, magazyny ilustrowane, reklamy, etc. Np. zgodnie z wykładnią mediów, nie wyobrażamy sobie, że można być szczęśliwym jak się nie jest cienką jak makaron, jak się nie ma idealnej rodziny, dużego domu, drogich ciuchów, najlepszego samochodu, jak się nie współżyje ze swoim chłopakiem/dziewczyną, etc. Lista jest długo i wiele punktów przeczy sobie wzajemnie. Choć być może nie przyjmujemy bezpośrednio tego przesłania, możemy podświadomie przyswajać sobie przekazywane nam standardy. Oczywiście nigdy do nich tak do końca nie dorośniemy i będziemy wciąż poszukiwać zaspokojenia, które nie przestanie przed nami uciekać. Pozostaje tylko poczucie, że jesteśmy nieudacznikami i do niczego się nie nadajemy.

Sposoby na szczęście i poczucie zaspokojenia, jakie dyktuje świat są fałszywe i nie mają nic wspólnego z Bożą prawdą. Szczęście możemy osiągnąć tylko idąc za Bogiem i Jego planem dla naszego życia, świadomi tego kim jesteśmy w Jego oczach. Ew. świadectwo o .mojej pracy i odpowiedź, że człowiek na końcu nie ma wewnętrznego pokoju ze względu na to co zdobył, ale ze względu na to co rozdał. Może trudne, ale osiągalne. W zdobywaniu jesteśmy sami, w rozdawaniu jest z nami Bóg.

Już z poprzedniego punktu wynika, że porównywanie się z innymi nikomu na zdrowie nie wychodzi. Jeśli szukam swojej tożsamości przez sprawdzanie jak wyglądam na tle innych ludzi, to ni mniej ni więcej odkładam na bok moją unikalną, nie porównywalną z niczym, jedyną w swoim rodzaju wartość. Każdy z nas ma jedyne w swoim rodzaju dary i talenty. Nikt z nas nie jest dobry we wszystkim. A przy niewielkim wysiłku w każdym człowieku potrafimy znaleźć coś w czym jest on lepszy od nas. Jedyna rzecz, w której jestem rzeczywiście najlepszy to bycie mną. Nikt inny tego nie potrafi. A ja się tego tak często dobrowolnie zrzekam. Lepiej postarajmy się jak najlepiej wypełniać to niepowtarzalne powołanie Boże.

3. Niemożność zaufania Bogu. (Bóg na pewno nie kocha mnie ani się o mnie nie troszczy. Ma ważniejsze sprawy na głowie.)

4. Nieumiejętność przyjmowania odmiennych zdań. Jeśli ktoś się ze mną nie zgadza, zawsze przyjmuję to osobiście. Strach przed przyjmowaniem pouczeń, bycia poprawianym.

6. Trudność w chwaleniu innych, mówieniu komplementów, wyrażaniu uznania. Jeśli powiedziałbym komuś komplement, postawiłbym go automatycznie wyżej ode mnie, a to boli. Boli również kiedy słyszą jak inni kogoś chwalą.

7. Trudno mi przyjmować pochwały (nie dowierzam) Boję się wyrażać miłość (boję się odrzucenia i zranienia) Brak umiejętności wychodzenia naprzeciw innym ludziom i budowania bliskich relacji) Trudność bycia twórczym i podejmowania inicjatywy - boję się porażki.

8. Lęk przed liderami i innymi ludźmi posiadającymi jakąś władzę - odczuwanie ich obecności jako zagrożenia.

9. Ciągła potrzeba potwierdzania się, aprobaty ze strony innych. Jeśli coś robię i nie zostanę natychmiast pochwalany, czuję się zraniony.

10. Agresja, wybuchy wrogości wobec tych, których odczuwam jako zagrożenie dla mojej osoby.

11. Apatia - skoro nie postrzegam swojej wartości, nie będę miał motywacji do troski o siebie i innych.

1. Rozpoznać i przyznać się do tego, że to jest mój problem.. Prosić Boga o to, aby pokazywał mi obszary samoodrzucenia w moim życiu. Kiedy je rozpoznasz, proś Pana o przebaczenie.

2. Poproś Boga, aby wskazał ci korzeń twojego samoodrzucenia. Przebacz tym, którzy w jakiś sposób się do niego przyczynili. Delikatność!!! Przed Bogiem i braćmi, niekoniecznie wobec nieświadomych winowajców.

3. Odrzuć te obrazy Boga, które były skutkiem samoodrzucenia. Czytaj Pismo, aby poznać jaki jest naprawdę i naprawić ten obraz. Spytaj się kogoś doświadczonego o wskazanie fragmentów, które mogłyby być szczególnie pomocne, ale daj się też po prostu prowadzić bezpośrednio Duchowi Świętemu. Poproś Boga, abyś poznał Go osobiście.

4. Poświęcaj czas na spotkania z Panem i pytaj Go o to jak On ciebie widzi. Bóg mieszka w nas przez swojego Ducha, zawsze jest przy każdym z nas. Naucz się skupiać na Nim, na tej prawdzie, że On jest zawsze z Tobą. Takie coś nazywamy praktyką Bożej obecności.

5. Wyjaw komuś prawdę o swoim samoodrzuceniu. Nie ukrywaj go. Podziel się z siostrą lub bratem. Tak jak złe relacje są często powodem samoodrzucenia, tak dobre relacje mogą pomóc w jego uzdrowieniu. Nieraz boimy się, że kiedy ludzie odkryją jacy jesteśmy naprawdę, odrzucą nas. Przekonanie się, że tak nie jest już samo w sobie jest Bożym narzędziem uzdrowienia. Jednak nie przesadzaj. Zwierz się komuś, o kim w jakimś stopniu wiesz, że możesz mu zaufać, a nie pierwszej napotkanej osobie.

6. Naucz się przyjmować komplementy i pochwały ze strony innych ludzi i dziękować za nie.

7. Rozważaj często Słowo Boże i poznawaj Jego prawdę, abyś miał broń przeciwko kłamstwom Szatana. To będzie wymagało trochę czasu. Np. Ps 27, Ps 91, Ps 103, Ps 139, Iz 62, Iz 49, Łk 15, J 3, Ef 2, 1Kor 13

9. Porozmawiaj z Panem o swojej liście rzeczy zmienialnych. Powiedz mu o tym jak się czujesz na ich temat. Przyjmij to, że On kocha cię już teraz, razem z całym tym bagażem. Przed Jego obliczem zaakceptuj siebie i wyznaj tę prawdę, że jesteś słaby i potrzebujesz Jego łaski. Następnie porozmawiaj z Nim o tym co powinieneś zrobić i kiedy. Nie próbuj robić wszystkiego naraz. Pracuj z Panem i według jego planu. On kocha cię takiego jakim jesteś i pragnie działać w Tobie i przez ciebie. On jest po to by ci pomóc.

10. Naucz się chwalić innych i pozwól im być tym, kim są. Zacznij postrzegać siebie i innych jako Ciało Chrystusa, w którym wszyscy wzajemnie się uzupełniają, a nie rywalizują ze sobą.

11. Odkryj uzdrawiającą moc daną nam w Sakramentach, szczególnie w Eucharystii. Pojednanie zaraz potem. Nie mówiąc o Bierzmowaniu.

Red. Wasze komentarze: Dorota : 08.04.2009, 15:44 Bardzo pomocny i wartosciowy artykul , dziekuje :) [1] (2) Autor Treść Nowości św. Robert z Molesme Modlitwa do bł. Klary Gambacorta Modlitwa do św. Katarzyny Tekakwitha Czy można śpiewać z radością Alleluja, jeśli odtrąciło się rękę wyciągniętą do pojednania? Za wiarę trzeba cierpieć Nowa Bazylika Świętego Apolinarego w Rawennie Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna