Konstantyn Dominik urodził się 7 listopada 1870 r. w pobożnej rodzinie rolniczej we wsi Gnieżdżewo, położonej na terenie parafii Swarzewo, gdzie znajduje się znane sanktuarium Królowej Polskiego Morza. Dzięki finansowej pomocy wujka, ks. Jakuba Derta, mógł ukończyć Collegium Marianum w Pelplinie oraz słynne na Pomorzu gimnazjum klasyczne "w Chełmnie, gdzie w 1893 r. zdał maturę. Jako gimnazjalista należał do tajnego Towarzystwa Filaretów. Po maturze wstąpił*do Seminarium Duchownego w Pelplinie, 25 marca 1897 r. z rąk bp. Leona Rednera przyjął święcenia kapłańskie i przez dwa lata był wikariuszem parafii św. Ignacego w Starych Szkotach (dziś Gdańsk-Orunia). Następnie przez dwanaście lat pełnił posługę duszpasterską w Chełmnie, gdzie był kapelanem sióstr miłosierdzia i prefektem swojego dawnego gimnazjum. Tu udało mu się pociągnąć do kapłaństwa kilkudziesięciu młodzieńców.

     W 1911 r."rozpoczął pracę w seminarium duchownym w Pelplinie. Był kolejno ojcem duchownym, wicerektorem i rektorem. Wykładał liturgię, homiletykę i teologię pastoralną. Potajemnie nauczał literatury polskiej i historii Polski. W głośnym procesie "filomatów" w Toruniu bronił przed władzami pruskimi kleryków oskarżonych o urządzanie obchodów rocznic narodowych. Szerzył wśród kleryków kult Matki Bożej Swarzewskiej.

     W styczniu 1928 r. papież Pius XI mianował go biskupem tytularnym Athribis i pomocniczym diecezji chełmińskiej. Wywołało to wielką radość wśród Kaszubów, spośród których się wywodził. Mimo nowych obowiązków, do 1932 r. nadal był związany z seminarium duchownym. Aktywnie działał na rzecz misji, a. także zaangażowany był w działalność dobroczynną i trzeźwościową. Za działalność społeczną w II Rzeczypospolitej otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.

     Po wybuchu II wojny światowej, po opuszczeniu diecezji chełmińskiej przez jej ordynariusza bp. Stanisława Wojciecha Okoniewskiego, krótko sprawował rządy w diecezji. Kiedy 20 października 1939 r. hitlerowcy aresztowali niemal wszystkich księży diecezji chełmińskiej, on - z powodu złośliwej anemii - uniknął wywózki do obozu koncentracyjnego. Kiedy jego stan zdrowia nieco się poprawił, w styczniu 1940 r. został wywieziony do Gdańska i umieszczony w szpitalu elżbietanek. Kiedy wyzdrowiał, nie pozwolono mu powrócić do Pelplina. Nie mógł też kontaktować się ze swoją diecezją. Nieustannie inwigilowany przez gestapo pozostał w Gdańsku jako kapelan sióstr. Zmarł w opinii świętości 7 marca 1942 r. w Gdańsku. Miał 71 lat. Zapisał się w pamięci diecezjan jako człowiek wielkiej dobroci i pokory.

     Jego grób znajduje się na cmentarzu w Pelplinie. Proces beatyfikacyjny biskupa Konstantyna Dominika toczy się od ponad czterdziestu lat.