Perpetua i Felicyta

Później przekonała do Chrystusa swego brata Saturusa oraz kilku służących jej niewolników. W czasie aresztowania ona i Felicyta były jeszcze katechumenkami i chrzest przyjęły dopiero w więzieniu. Do dzisiaj zachowały się akta z ich procesu. Perpetua bezskutecznie nakłaniana była przez ojca do wyrzeczenia się wiary.

W swoim pamiętniku zanotowała: "Z miasta przybył mój ojciec. Starał się ponownie skłonić mnie do zmiany postanowienia, mówiąc: «Ulituj się nade mną starym ojcem. Umiłowałem cię więcej niż twoich braci. Poniechaj swego zamiaru». Tak mówił, całując mnie po rękach i rzucając mi się do nóg. Ja zaś bardzo bolałam i pocieszałam go: «Będzie, co Bóg zechce, wszak przyszłość nie w naszej jest mocy, lecz Boga». Miała malutkiego synka, którego przynoszono jej do karmienia w więzieniu. Z kolei Felicyta w areszcie po ciężkim porodzie powiła dziewczynkę, którą - według niektórych przekazów - zaadoptował jeden z chrześcijan.

Perpetua i Felicyta rzucone na arenę na pożarcie przez dzikie zwierzęta wspierały się wzajemnie, wielbiły Boga i dodawały sobie wsparcia. Ciężko zranione przez leopardy, dobite zostały sztyletem - lub według innych źródeł - mieczami. Ich imiona wpisane zostały do I Modlitwy Eucharystycznej. W ikonografii chrześcijańskiej św. Perpetua przedstawiana jest w bogatym stroju patrycjuszki, zaś św. Felicyta w skromnej sukni bez ozdób.

Modlitwa

Modlitwa za wstawiennictwem św. Perpetuy i Felicyty