Syjon to święta Góra Izraela jak mówią psalmiści i prorocy (Ps 2,6; 48,3; Iz 31,4), którą sobie wybrał sam Bóg Jahwe (Ps 78,68) na mieszkanie swoje (Ps 74,2). W przepowiadaniu swoim prorocy mówiąo Syjonie jako stolicy mesjańskiego czasu zbawienia (Iz 2,2-4; 4,5; 10,12; J1 4,16n.21). Była to góra, której wcale nie zbudował człowiek po to, by wdrapać się do nieba, jak w przypadku wieży Babel; było to wzgórze, wspaniałe wzniesienie, które sam sobie Jahwe wybrał wśród stromych gór. Podczas gdy inne mogą zapaść się w morze - Syjon jest miejscem schronienia pewnym (J 13,5) i niewzruszonym (Ps 125,1).

Człowiek nie powinien więc się przechwalać i mówić: "Wstąpię na niebiosa, powyżej gwiazd Bożych postawię mój tron. Zasiądę na Górze Obrad, na krańcach północy, Wstąpię na szczyty obłoków, podobny będę do najwyższego" (Iz 14,13n) To jest szczyt pychy, pychy, która zgubiła upadłe anioły, która zgubiła pierwszych rodziców, którzy chcieli być jak Bóg. Wtedy właśnie stworzenie spada w głębokość otchłani. Bóg sam ustanawia swego króla na Syjonie, świętej górze swojej, na górze Moriah (2 Krn 3,1 por. Rz 22,2). To właśnie na tę górę, tak bogatą w Boskie wspomnienia, powinien wstępować wyznawca Jahwe (Ps 243) śpiewając pieśni wstępowania" (Ps 120 -134); powinien też wracać tam ciągle na nowo (Ps 43,3) w nadziei pozostania z Panem na zawsze (Ps 15,1; 74,2). Góra Syjon jest miejscem, do którego Bóg odszedł, jako do swego prawdziwego sanktuarium (Ps 68,16nn).

W przeciwieństwie do Synaju, który tkwi cały w przeszłości, góra Syjon zachowuje wartość eschatologiczną. "Góra świątyni Jahwe mocno stanie na najwyższych górach i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłyną, mnogie ludy tam się udadzą i rzekną: "Dalejże, wstąpmy na Górę Jahwe" (Iz 2,2), na ową górę świętą. Jahwe Bóg będzie tam królem (Iz 24,23). On przygotuje na owej górze ucztę dla wszystkich rozproszonych i teraz ponownie zgromadzonych, a nawet dla pogan. Ostatecznie więc, gdy cały kraj zostanie przekształcony w równinę, Jerozolima zostanie wywyższona, trwając niewzruszenie na swoim miejscu. Wszyscy będą wstępować na górę, by pozostać tam na zawsze. Taka jest symbolika i teologia Góry Syjon w Starym Testamencie.

Dla autorów zaś Nowego Testamentu Góra Syjon jest symbolem nieba (Mt 21,5; J 12,15; Rz 9,33; 11,26; Hbr 12,22 1 P. 2,6 i Ap 14,1).

W Apokalipsie ukazany jest Baranek Chrystus, który przy końcu świata znajdzie się na górze Syjon, zapanuje nad niąjako Król Królów i Pan Panów (Asp 19,16). Dla autora Apokalipsy Góra Syjon już spełniła swoje zadanie, tak jak w przeszłości Góra Synaj i jest już tylko miejscem, punktem obserwacyjnym, z którego ogląda się Jerozolimę zstępującą z nieba (Ap 21,10). Podobnie jak i świątynia spełniła swoje zadanie bo, gdy nadejdzie nowa ziemia i nowe niebo, już tylko Bóg i Baranek będą Przybytkiem i świątynią, i światłem i wszystkim (Ap 21,22).

Gdy chrześcijanie po zburzeniu Jerozolimy osiedlili się na wzgórzu zachodnim, gdzie dziś znajduje się Wieczernik, który dla nas chrześcijan stanowi Kościół Matkę, wzgórze na którym znajdował się Wieczernik zaczęto utożsamiać z biblijną Górą Syjon. Nazwę tę przeniesiono na Kościół, który zaczęto nazywać Świętym Syjonem. Odtąd utrwaliło się nazewnictwo geograficzne, które sprawia, że Syjon chrześcijański nie jest tożsamy z Syjonem Starego Testamentu. Dla nas chrześcijan odwiedzających święte miasto Jeruzalem Góra Syjon wiąże się przede wszystkim z Wieczernikiem, Bazyliką Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny. Tam stał dom Kajfasza, gdzie miał miejsce proces Pana Jezusa, w podziemiach tegoż budynku pokazuje się "więzienie Chrystusa", w którym miał spędzić noc przed Męką (Mt 26,57-68) i na dziedzińcu tego domu miało miejsce zaparcie się Piotra (Mt 26,69-75). Są to miejsca prowadzące nas do Jezusa i do Boga. To kolejne przystanki na drodze naszego pielgrzymowania do wiecznego Jeruzalem, na spotkanie z Barankiem i Bogiem.