Jednak już w 1603 roku lody Wisły zniszczyły go. Na postawienie nowej stałej przeprawy przez rzekę Warszawa musiała czekać aż do połowy XIX wieku. Sporadycznie na czas każdej elekcji montowano most na płaskodennych łodziach zwanych łyżwami. Dopiero jednak w 1776 roku został zbudowany most ma łodziach, który połączył ulicę Bednarską i Szeroką (dziś Kłopotowskiego). Przeprawa ta była czynna przez większą część roku. Za przejazd na drugą stronę Wisły pobierano opłatę.

Widok na most łyżwowy i komorę wodną

Most rozbierano z nadejściem zimy i na nowo montowano po spłynięciu kry wiosną. Monopol na pobieranie opłat za przejazd wywalczył dla siebie podskarbi wielki koronny Adam Poniński, który zresztą bardzo źle zapisał się w naszej historii, gdyż jako płatny agent carycy walnie przyczynił się do upadku Rzeczypospolitej. W latach 1822-25 w sąsiedztwie przyczółka mostu łyżwowego wzniesiono budynek komory celnej według projektu Antoniego Corazziego. W budynku tym urzędnicy mostowi pobierali opłaty za przejazd mostem. Klasycystyczna budowla wsparta na filarach składała się z wyższego środkowego członu zwieńczonego ryzalitem i symetrycznych bocznych skrzydeł. Środkową część budynku wieńczyła płaskorzeźba dłuta Tomasza Accardiego, przedstawiająca Neptuna na rydwanie zaprzężonym w cztery konie o rybich ogonach, którym towarzyszyły delfiny.

Po tym jak w 1864 roku inżynier Kierbedź zbudował stały most, przestano budować mosty łyżwowe. Budynek komory celnej popadł w ruinę, mimo że liczył sobie niecałe pół wieku. W 1869 roku należący do magistratu budynek poddano przebudowie. Rozebrano, zachodnie skrzydło, a wschodnie podwyższono i dodano jedną kondygnację. Zmodernizowany gmach służył jako mieszkanie dla pracowników wodociągu praskiego. W okresie międzywojennym dawna Komora Wodna ponownie popadła w ruinę. Dopiero w drugiej połowie lat siedemdziesiątych XX wieku odrestaurowano ją. Zrekonstruowane zostało brakujące skrzydło, a zachodniemu przywrócono stan pierwotny.

Warte uwagi są dwie żeliwne tabliczki umocowane na elewacji budowli tuż nad powierzchnią gruntu, informujące o rekordowo wysokim stanie Wisły: 29 sierpnia 1813 roku (21 stóp i 6 cali) oraz 26 lipca 1844 roku (22 stopy i 9 cali).

Dziś stan budynku nie jest najlepszy, choć mieści się w nim urząd stanu cywilnego. Zawilgocony miejscami tynk elewacji, pokryty malunkami grafficiarzy, domaga się odnowienia. Mimo to budowla zachwyca nas swoją nietypową architekturą na tle otaczających ją peerelowskich bloków.