Widok na most łyżwowy i komorę wodną

     Most rozbierano z nadejściem zimy i na nowo montowano po spłynięciu kry wiosną. Monopol na pobieranie opłat za przejazd wywalczył dla siebie podskarbi wielki koronny Adam Poniński, który zresztą bardzo źle zapisał się w naszej historii, gdyż jako płatny agent carycy walnie przyczynił się do upadku Rzeczypospolitej. W latach 1822-25 w sąsiedztwie przyczółka mostu łyżwowego wzniesiono budynek komory celnej według projektu Antoniego Corazziego. W budynku tym urzędnicy mostowi pobierali opłaty za przejazd mostem. Klasycystyczna budowla wsparta na filarach składała się z wyższego środkowego członu zwieńczonego ryzalitem i symetrycznych bocznych skrzydeł. Środkową część budynku wieńczyła płaskorzeźba dłuta Tomasza Accardiego, przedstawiająca Neptuna na rydwanie zaprzężonym w cztery konie o rybich ogonach, którym towarzyszyły delfiny.

     Po tym jak w 1864 roku inżynier Kierbedź zbudował stały most, przestano budować mosty łyżwowe. Budynek komory celnej popadł w ruinę, mimo że liczył sobie niecałe pół wieku. W 1869 roku należący do magistratu budynek poddano przebudowie. Rozebrano, zachodnie skrzydło, a wschodnie podwyższono i dodano jedną kondygnację. Zmodernizowany gmach służył jako mieszkanie dla pracowników wodociągu praskiego. W okresie międzywojennym dawna Komora Wodna ponownie popadła w ruinę. Dopiero w drugiej połowie lat siedemdziesiątych XX wieku odrestaurowano ją. Zrekonstruowane zostało brakujące skrzydło, a zachodniemu przywrócono stan pierwotny.

     Warte uwagi są dwie żeliwne tabliczki umocowane na elewacji budowli tuż nad powierzchnią gruntu, informujące o rekordowo wysokim stanie Wisły: 29 sierpnia 1813 roku (21 stóp i 6 cali) oraz 26 lipca 1844 roku (22 stopy i 9 cali).

     Dziś stan budynku nie jest najlepszy, choć mieści się w nim urząd stanu cywilnego. Zawilgocony miejscami tynk elewacji, pokryty malunkami grafficiarzy, domaga się odnowienia. Mimo to budowla zachwyca nas swoją nietypową architekturą na tle otaczających ją peerelowskich bloków.