Czy można przywoływać dusze z czyśćca i z nimi rozmawiać?

Czytać czy nie czytać?

Dziękuję za list i spieszę z odpowiedzią. Pokornie jednak proszę o wybaczenie, że nie na wszystkim się znam, albo że moje odpowiedzi niekiedy drażnią. Jestem przecież tylko księdzem. Nieomylność w sprawach wiary i moralności zarezerwowana jest dla Papieża.

Powiedzmy najpierw czym jest "Imprimatur"? Jest to pozwolenie władzy kościelnej (biskupa, przełożonego zakonnego) na druk i rozpowszechnianie jakiegoś dzieła.

Obok "Imprimatur" (łac. "jest drukowane") w książkach religijnych zamieszcza się "Nihil obstat" (łac. "nie ma przeszkód"). "Nihil obstat" wystawia cenzor kościelny, czyli osoba upoważniona przez biskupa do oceny konkretnych książek lub artykułów. Zazwyczaj na podstawie "Nihil obstat" biskup udziela "Imprimatur".

Można czytać książki bez "Imprimatur" - np. z literatury pięknej. Wiele arcydzieł naszej literatury czy światowej nigdy nie ubiegało się o zdobycie uznania Kościoła, a przeczytać je należy, na przykład "Pan Tadeusz", który kościelnego zezwolenia na pewno nie ma, a jest wart przeczytania. Nawiasem mówiąc (i z przekorą), obawiam się czy nie zrobiono temu dziełu krzywdy ekranizacją - ładną i wierną (te dwie cechy rzadko idą w parze), lecz wielu zadowoli się filmem, a z książki nawet kurzu nie strzepnie.

Dla książek traktujących o Bogu, religii, wierze i modlitwie "Imprimatur" jest swoistą gwarancją jakości. Jeśli znajdę je w książce religijnej, mam pewność, że nie zagrozi ona mojej wierze. Dlatego Kościół wypracował taką metodę zapewnienia czytelników o wartości danego dzieła. Książka z aprobatą biskupa jest zgodna z wiarą Kościoła. Natomiast książki tejże aprobaty niegodne mogą być czasem bardzo ciekawe, lecz zarazem niebezpieczne. Czytać je można, ale jest to niekiedy wystawianie siebie na próbę. Dlatego trzeba ostrożności i odrobiny pobożnego rozsądku. Przecież nie będę krzywdził siebie i narażał na szwank mojej przyjaźni z Bogiem.

Nie znam książld, której tytuł Pani wymieniła. Zbyt mało też Pani napisała, bym mógł zorientować się dokładniej co do jej treści. Lecz sama informacja o takim swobodnym traktowaniu dusz czyśćcowych budzi moje obawy co do jakości tego dzieła.

Ludzi zawsze bardzo interesowało to, co jest za bramami śmierci. Na rozmaite sposoby próbowali tego się dowiedzieć, jak choćby Saul, który nakazał wywołać ducha Samuela, i został za to ukarany (lSm 28, 3-25). Bo takie kombinowanie nie jest miłe Bogu. To wdzieranie się przemocą na Jego teren, którego zazdrośnie strzeże. Kolejne nieposłuszeństwo, a więc grzech człowieka, który w swej pysze chce być równy Bogu.

A przecież, jeśli Pan Bóg zakazuje nam takich podejrzanych kontaktów z duchami, czyni to w trosce o nasze bezpieczeństwo. Zabawa w spirytyzm naraża człowieka na opętanie, na działanie szatana. Jest zwykłą głupotą i wystawianiem się na olbrzymie niebezpieczeństwo.

Często książki traktujące o spotkaniach z duszami czyśćcowymi są po prostu sposobem żerowania na ludzkiej ciekawości i naiwności. Lubimy sensacje, tajemnice, niezwykłości, teatralne cuda. Gromady cwaniaków potrafią to wykorzystać i czasem nieźle na tym zarobić.

Piszę te słowa krótko po uroczystości Wszystkich Świętych i po Dniu Zadusznym. Przypomniały nam one o wspaniałej prawdzie naszej wiary, jaką jest tajemnica świętych obcowania. Nie jestem medium, nie potrafię wywoływać duchów. Czuję jednak, a poprzez wiarę wiem, że moi bliscy zmarli są ze mną, że nadal mnie kochają i modlą się za mnie. Ja za nich też. Nie musimy rozmawiać, miłość usuwa niezdrową ciekawość. Żyję nadzieją, że spotkamy się kiedyś w Domu Ojca.