Pielgrzymka nie jest zwykłą wędrówką czy podróżą

Bywa, że człowiek chodzi bez celu, kręcąc się to tu, to tam. Często oznacza to coś innego niż tylko brak obowiązków i dużą ilość czasu. Jest to objaw wewnętrznego bezładu, rozchwiania i zagubienia, może nawet rozpaczliwej udręki. Poczucie, że ,,nie ma dokąd pójść" i wynikająca stąd nuda, są przede wszystkim chorobą duszy, w której z jakichś powodów zabrakło wrażliwości na dziesiątki ważnych spraw dookoła nas.

Nie jest zatem dobrze chodzić bez celu. Ale o jaki cel chodzi? Na pewno nie jakikolwiek! Pewien wybitny wychowawca dbał, by podróże jego uczniów kończyły się wizytą u zaprzyjaźnionych osób. Chciał, żeby te odwiedziny stawały się celem wyjazdu. Uczył, że nie warto podejmować trudu tylko po to, żeby coś obejrzeć i przeżyć, nacieszyć się widokami i doznać różnych wrażeń, coś sobie załatwić. To za mało! Wszystko to jest dobre, ale jako dodatek do czegoś większego - odwiedzin u krewnych, przyjaciół, znajomych. Wymaga to innej kultury, w której czymś najważniejszym są osoby i łącząca je miłość.

Taką kulturę wytworzyło chrześcijaństwo. Popatrzmy więc na jeden aspekt tej kultury - na pielgrzymki. Każda pielgrzymka jest wędrówką, w której człowiek wychodzi niejako ze swojego życia codziennego, aby w trudzie marszu, z modlitwą i skruszonym sercem dojść do miejsca świętego, które w szczególny sposób jest naznaczone obecnością i działanier: najukochańszych Osób: Pana Boga, Marle Bożej i świętych Pańskich. Pierwsze znam nam pielgrzymki powstały właśnie z miłości do Chrystusa, gdy poszczególni ludzre pragnęli odwiedzić Ziemię Świętą z jej pamiątkami po Zbawicielu. Pielgrzymować także do Rzymu, by uprosić św. Piotra o łaski oraz uzyskać błogosławieństwo jego następcy, papieża Długi szlak pątniczy wiódł do św. Jakuba w Compostelli w Hiszpanii. Cały kontynent pokrył się licznymi sanktuariami, z których wiele dedykowano Matce Bożej działającej przez obrazy i figury. Historycy mówią, że w średniowieczu drogi pełne były wędrowców. Ale byli to w przeważającej większości pątnicy. Potężny ruch pielgrzymkowy decydował o życiu gospodarczym, handlu, usytuowaniu osiedli i miast. Uważano go za zjawisko należące do dobra wspólnego ludzkiej społeczności. Gdy zatem islamscy okupanci zablokowali pielgrzymom dostęp do Grobu Chrystusa, społeczność chrześcijańska na wezwanie papieża zorganizowała wyprawy krzyżowe.

Ruch pielgrzymkowy powstał spontanicznie i szybko został objęty opieką Kościoła. Wprowadzono specjalne sakramen- talia przeznaczone dla pątników: modlitwy, obrzędy, nadawano odpusty, tworzono swoiste reguły pielgrzymowania chrześcijańskiego. Uświadamiano sobie przecież, że Pielgrzymka nie jest zwykłą wędrówka czy podróżą.

Jej święty cel wymaga zastosowania bogactwa proporcjonalnych środków, których dostatek odnajdywano w Kościele świętym Niezależnie od tego, czy pielgrzymowano tłumnie, czy pojedynczo, musiała być zachowana postawa pokuty, duch wiary i modlitewne skupienie.

W Polsce nie brak miejsc pielgrzymkowych i każdy z nas "ma dokąd pójść". Są miejsca święte w górach i nad morzem, w lasach i w centrum miast, przy ruchliwych trasach i daleko od szosy. Podróżując, nigdy nie musimy być tylko turystami. Możemy być również pielgrzymami.

Ale pielgrzymka to nie forma wypoczynku To raczej duchowe zadanie. Jest przecież ćwiczeniem, które ma nam pomóc w nawróceniu Nie wystarczy zatem iść. Trzeba przez całą drogę przygotowywać się duchowo, współpracować z Dawcą łask. Oczywiście nie można sobie wyobrazić pielgrzymki bez spowiedzi, Mszy świętej, regularnej modlitwy, rozmyślania. Skoro jednak cala pielgrzymka jest czynnością świętą, nie powinno być w niej dosłownie niczego, co by ją trywializowało, upodabniało do obozu wędrownego. Czasem rzeczy drobne stają się powodem zgorszenia i upadku Wystrzegajmy się tego, co mogłoby naruszyć tę przestrzeń wrażliwości tak potrzebnej w naszym duchowym wzrastaniu w miłości. Dotyczy to podróżnego ubiom pątników, które nie powinno być zaniedbane i wyzywające. W zachowaniu obok uśmiechu powinno być więcej powagi i skupienia niż krzykliwej wesołkowatości. Ma to związek również z repertuarem pieśni, które na pielgrzymce są sposobem przedłużania modlitwy, a nie dawania upustu swej potrzebie zabawy. Idąc na pielgrzymkę, wyrażamy pragnienie pogłębienia kontaktu z Panem Bogiem, wzywamy Ducha Świętego, by w nas działał w sposób szczególny, by nas nawracał. Nie zapominajmy o tym w drodze, gdy trzeba będzie się wyrzekać własnych nawyków. Tak mało jest w naszym życiu chwil oddanych samemu tylko Bogu! Nie traćmy więc świętego czasu pielgrzymki na ludzkie gaworzeniu Idąc razem z innymi, wspierając się wzajemnie i nosząc swoje ciężary, strzeżmy tej ciszy, w której odczuwa się lekki powiew Bożego pouczenia.

Pielgrzymowanie jest najświętszym na ziemi sposobem używania zdolności chodzenia. Jest świętym chodzeniem, w którym szczególnej wartości nabiera trud, zmęczenie, wytrwałość, bo są one poświęcone Bogu. Pielgrzym ma szansę zrozumienią ile jest wart krok człowieka w drodze do Boga. Jedną z najważniejszych nauk pielgrzymkowych dla życia codziennego jest to, jak należy chodzić po tym Bożym świecie, aby nigdy nie przestawać być pielgrzymem. Pan Jezus zadziwił ludzi, przemieniając wodę w wino. Na pewno nie poskąpi nam swej łaski cudotwórczej, gdy za pośrednictwem Jego Matki będziemy Go prosili, by w naszym życiu przemienił przechadzki, wczasy, delegacje i biwaki w małe i duże pielgrzymki.

PAWEŁ MILCAREK Różaniec nr 553/554 Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości Nowenna przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego - dzień 5 św. Maciej Modlitwa do św. Macieja Apostoła Litania do św. Macieja Apostoła Pamiętaj na przykazania i nie miej w nienawiści bliźniego (Syr 28, 6 i 7) Piękna kaplica Sainte Chapelle Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna