Razem do kościoła - Sakramenty

Wielu z nas buntuje się na Kościół, bo rodzice zmuszali nas do religijności. Praktyka pokazuje, że rodzice mogą dać świadectwo wiary i wymodlić wiarę dzieciom. Wymodlić, ale nie wymusić. Bo Bóg chce mieć nas chętnych, a nie przymuszonych. Zazwyczaj już przy chrzcie nie mamy wyboru. Decydują za nas rodzice. Czy to dobrze? Jeśli małżeństwo wierzy Bogu, to tak. Dziecko nie jest czymś dodanym z zewnątrz. Rodzi się w środku życia, miłości oraz łask, którymi Bóg obdarza małżeństwa. Dajemy dziecku dostęp do wszelkich przeżyć rodziny; dlaczego i jak mielibyśmy wykluczyć je akurat z życia religijnego? Dziecko ma swoiste prawo do udziału w sakramentalnym i nadprzyrodzonym życiu rodziców.

Nie piętnuję rodziców, którzy przy chrzcie czy Pierwszej Komunii Świętej uczciwie próbowali zmobilizować się do wiary, ale zabrakło im wytrwałości. Jednak nie lubię chrztów czy Komunii Świętych w rodzinach, które praktycznie nie wierzą. Przygotowuje się dzieci do sakramentu, a potem pokazuje, że to nie było ważne, że to była tylko zabawa lub przyjemna tradycja. Że chodziło tylko o to, by dziecko nie czuło się gorsze od reszty klasy, żeby otrzymało prezenty. To jest wg mnie "branie imienia Boga nadaremno". Niejedni rodzice zniszczyli w ten sposób wiarę małych dzieci. Lepsza byłaby wtedy uczciwość: My nie odczuwamy potrzeby Komunii Świętej, Bóg nie jest dla nas ważny, więc nie robimy dziecko z Tobą żadnych udawanych imprez.

Kłopot jest, jeśli jedno z rodziców wierzy, a drugie nie. Widzę z praktyki, że na przekaz wiary decydujący wpływ ma ojciec. To od niego, przede wszystkim od jego przykładu zależy, czy w okresie dorastania dzieci odejdą od Boga czy zostaną. Kiedy ojca nie ma w domu, przekazicielem wiary staje się mama. Uważam, że jeśli niewierzący małżonek zdecydował się już, że jego dziecko otrzyma sakramenty, powinien przez uczciwość troszczyć się, aby jednocześnie nie niszczyć wiary dziecka. Powinien - moim zdaniem -w jakimś sensownym wymiarze praktykować wiarę razem z dziećmi. Uczestnictwo z dziećmi w głównych świętach kościelnych, w modlitwie rodzinnej i tradycjach będzie dowodem, że np. tatuś nie potępia, nie lekceważy, nie odrzuca religijności mamy i swoich dzieci. Stawiam tu prawa dzieci przed przywilejami niewierzącego rodzica.

ks. Marek Kruszewski Tekst pochodzi z Tygodnika Idziemy, 14 grudnia 2008 Wasze komentarze: Znany PANU BOGU: 22.02.2009, 23:15 Witam. Ja na ślubie przyrzekłem memu PANU wychować swoje dzieci po chrześcijańsku, to traktuję jako moje najświętsze prawo, które stawiam ponad wszystkimi prawami. I nawet anioł z nieba mnie nie przekona. Bo złamałbym daną przysięgę. Wiem że nie mam żadnego prawa krytykować żniwiarzy mego PANA. Ale nie umiem przełknąć zdania z artykułu "Jednak nie lubię chrztów czy Komunii Świętych w rodzinach..." i podpisywać literkami ks. PANIE wybacz mi mój świadomy grzech. (1) Autor Treść Nowości Nowenna przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego - dzień 2 św. Mamert Modlitwa do św. Mamerta św. Franciszek de Hieronimo Modlitwa do św. Franciszka de Hieronimo Pierwsza bestia w natarciu (Ap 13,5-10) Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 [ Powrót ]