bp. Władysław Miziołek

     Pochodził z Kompiny, wsi położonej w pobliżu Łowicza, gdzie 14 grudnia 1914 r. przyszedł na świat w rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu szkół w Łowiczu, w 1934 r. wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie. W październiku 1939 r. diakon Miziołek został aresztowany przez Niemców i 11 dni spędził w więzieniu na Pawiaku. Święcenia kapłańskie z rąk abp. Stanisława Galia przyjął 23 czerwca 1940 r. Podczas pierwszego wikariatu w Karczewie angażował się w tajne nauczanie młodzieży gimnazjalnej. Aktywnie wspierał też żołnierzy konspiracji. W 1944 r. został przeniesiony do Międzylesia, gdzie został kapelanem sióstr Rodziny Maryi i kapelanem w zakładzie wychowawczym dziewcząt.

     W 1951 r. ks. Miziołek ukończył studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego i uzyskał doktorat z teologii dogmatycznej. Zaraz też został prefektem alumnów w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Po październikowej odwilży, w 1957 r. został jego rektorem. W trudnych latach komunistycznej władzy funkcję tę pełnił dwanaście lat. Był bardzo lubiany przez kleryków i zawsze miał czas dla każdego z nich.

     W 1969 r. z woli Pawła VI został biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej. Kard. Stefan Wyszyński bardzo cenił bp. Miziołka. W 1974 r. zaproponował go na stanowisko arcybiskupa metropolity wrocławskiego. Władze PRL nie zgodziły się na tę nominację. W latach 1969-1992 bp Miziołek był proboszczem parafii św. Aleksandra w Warszawie. Codziennie od 7.30 spowiadał, a o 8.00 odprawiał Mszę św.

     Bardzo angażował się w działalność ekumeniczną. Był członkiem watykańskiego Sekretariatu ds. Jedności Chrześcijan, przez dziesięć lat stał na czele Komisji Episkopatu ds. Ekumenizmu i był redaktorem "Biuletynu Ekumenicznego". Zainicjował rozmowy między Kościołami chrześcijańskimi w Polsce, czego owocem była wspólna deklaracja o wzajemnym uznaniu chrztu. Był pierwszym biskupem katolickim, który w 1986 r. modlił się w świątyni mariawickiej. Rozpoczął w Polsce dialog katolików i muzułmanów i angażował się w pracę Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów.

     W ramach Konferencji Episkopatu Polski w latach 1974-1988 stał na czele Komisji Episkopatu ds. Duszpasterstwa Ogólnego.

     Po ogłoszeniu stanu wojennego stanął na czele Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i Ich Rodzinom. Wielokrotnie podejmował skuteczne interwencje u władz. W 1992 r. przeszedł na emeryturę. W dwa lata później został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

     Zmarł na chorobę nowotworową 12 maja 2000 r. W jego pogrzebie uczestniczyło 27 biskupów, około 400 księży - i wielu przedstawicieli innych Kościołów chrześcijańskich. Pallotyn ks. Czesław Parzyszek stojący wówczas na czele Konferencji'Wyższych Przełożonych Zakonów i Zgromadzeń Męskich nazwał go wówczas "polskim Janem XXIII".