144 000 wybranych (Ap 7,1-8)

Rozdział siódmy Apokalipsy składa się z dwóch wizji. Pierwsza z nich (7,1-8) ukazuje sposób, w jaki Bóg zabezpiecza swoich wiernych na tragiczne chwile czasów ostatecznych, a druga (7,9-17) opisuje szczęście męczenników w niebie. Obie wizje łącznie mówią o zwycięstwie Kościoła, gromadzącego ludzi ze wszystkich narodów, pokoleń i ludów (7,9).

Żydzi sądzili, że aniołowie są podzieleni hierarchicznie na dwa chóry. Chór wyższy trwał nieustannie przed Bogiem na adoracji, natomiast zadaniem niższego chóru było zarządzać siłami natury. Izraelici byli powszechnie przekonani, że wszystkie siły przyrody, takie jak wiatr, woda czy ogień podlegają aniołom niższego rzędu, tak zwanym aniołom służby. Aniołowie ci z racji pracy "w ruchu ciągłym" byli zwolnieni z zachowywania spoczynku świątecznego w szabat. W naszej wizji występują aniołowie z obu gremiów.

Stali oni na czterech krańcach ziemi i powstrzymywali wiatry z czterech [kierunków] , aby wiatr nie wiał ani na ląd, ani na morze, ani na żadne drzewo.

Czytelnika Apokalipsy może dziwić wyobrażenie ziemi, przekazane na kartach Księgi. Wiemy przecież, że nasza planeta jest kulą, unoszącą się w kosmosie. Apokalipsa natomiast przekazuje inne wyobrażenie ziemi, takie jakie panowało w czasach, gdy św. Jan spisywał Księgę. Według tamtych wyobrażeń ziemia była płaską, kwadratową tarczą (por. Ez 7,2), pływającą na powierzchni ogromnego praoceanu (por. Ps 24,2). W narożnikach ziemskiej tarczy znajdowali się aniołowie służby, gotowi w każdej chwili uwolnić niszczące wiatry, symbol złowrogich sił, które na końcu czasów zniszczą i zdewastują ziemię. Kataklizm może rozpocząć się w każdej chwili...

Nagle od wschodu pojawia się Boży posłaniec. To anioł z "pierwszego chóru". Wschodni kierunek ma tu niesłychanie ważne znaczenie symboliczne. Na wschodzie pojawia się słońce, dawca światła i życia na ziemi. Na wschodzie znajdował się biblijny raj, miejsce szczęścia pierwszych ludzi (Rdz 2,8). Także mędrcy, poszukując Mesjasza, mówili: Widzieliśmy Jego gwiazdę na Wschodzie (Mt 2,2). Anioł przybywający z ratunkiem dla ziemi pojawia się więc na niebie dokładnie tam, gdzie pojawiła się gwiazda zwiastująca narodzenie Zbawiciela. Wschód jest w Biblii zapowiedzią ratunku i zbawienia: nawet w chwilach grozy i zniszczenia Bóg nie opuszcza swojego ludu.

Pieczęć (sphragis) w ręku anioła nawiązuje do starożytnych zwyczajów. Wschodni władcy nosili na ręce sygnet, którym pieczętowali dokumenty, aby potwierdzić ich autentyczność. Kiedy faraon ustanowił Józefa zarządcą Egiptu, zdjął swój pierścień z palca i włożył go na palec Józefa (Rdz 41,42). Podobnie uczynił ojciec w przypowieści o synu marnotrawnym (Łk 15,22). Cokolwiek nosiło na sobie pieczęć, należało do właściciela pieczęci. Piłat opieczętował grób Chrystusa w przekonaniu, że Umarły należy do niego (Mt 27,66). Starożytni kupcy pieczętowali swoje towary, a właściciele winnic gwarantowali pieczęcią jakość swojego wina.

Pieczęć Boga żywego w wizji ma zatem kształt sygnetu z wyrytym imieniem Boga, a może i Baranka. Bóg nazwany jest tutaj Bogiem żywym, żyjącym, bo w przeciwieństwie do bożków pogańskich, które są iluzją i ludzkim wymysłem (1 Kor 8,4), On jest.

Zakrzyknął on donośnym głosem do czterech aniołów, którzy mieli dokonać spustoszenia ziemi i nieba: "Nie czyńcie krzywdy ziemi, morzu ani drzewom, aż odciśniemy pieczęć na czołach sług Boga".

Anioł ze Wschodu ma rozkaz opóźnić wykonanie wyroków Bożych na ziemi do momentu, aż na czołach sług Boga odciśnięta zostanie pieczęć. Starożytny świat znał zwyczaj wypalania piętna i tatuażu na czołach niewolników i przestępców, a także żołnierzy i służby świątynnej. Wizja Apokalipsy nawiązuje też wyraźnie do proroctwa o mieszkańcach Jerozolimy z Księgi Ezechiela. Część mieszkańców otrzymała na czole znamię taw (ostatnia litera alfabetu hebrajskiego, wtedy w kształcie krzyża). Znak ten uchronił ich przed zagładą, podczas gdy pozostali zginęli (Ez 9,4.6). Czynność pieczętowania ludzi w Apokalipsie ma charakter symboliczny, a samo znamię jest duchowe. Jest ono znakiem przynależności do Boga, który osłania opieczętowanego swoją mocą i autorytetem. Znamię nie zabezpiecza jednak przed samymi pokusami i kataklizmami, ale udziela nadzwyczajnej pomocy do przetrzymania ich. Wrogowie Boga prób nie wytrzymają.

Ojcowie Kościoła nazywali pieczęcią sakrament chrztu i bierzmowania, ponieważ wyciskają one na duszy człowieka niezatarty rys przynależności do Boga i przeznaczenia do życia wiecznego. Dlatego ten fragment Apokalipsy interpretowali w duchu sakramentalnym.

I usłyszałem, że liczba naznaczonych pieczęcią ze wszystkich pokoleń izraelskich wynosi sto czterdzieści cztery tysiące...

Nie wolno brać stu czterdzieści czterech tysięcy dosłownie, ponieważ jest to liczba symboliczna (12 x 12 x 1000), wyrażająca pełnię (mówi o tym liczba pokoleń Izraela podniesiona do kwadratu) i ogrom (wskazuje na to mnożnik 1000). A zatem liczba osób, które dostąpią zbawienia, będzie ogromna.

Apokalipsa odnosi tę liczbę bezpośrednio do Izraelitów, nawróconych spośród dwunastu pokoleń izraelskich. Musimy jednak pamiętać, że w optyce Nowego Testamentu Izrael zostaje "przeniesiony" na Kościół i że to Kościół staje się prawdziwym Izraelem (por. Rz 2,28-29; 9,6-7; Ga 3,29; 6,16). Zatem zwrot: naznaczeni pieczęcią ze wszystkich pokoleń izraelskich znaczy tyle co: z całego Kościoła Bożego.

Są też bibliści, którzy trzymają się bardziej dosłownej interpretacji i widzą w opieczętowanych tych Izraelitów, którzy nawrócili się na chrześcijaństwo i zostali naznaczeni pieczęcią chrztu. Zdaniem tych uczonych stanowią oni wierną Bogu Resztę Izraela, o której mówił Stary Testament (por. Iz 4,2-4; Ez 9).

Taka interpretacja jest możliwa, ponieważ w kolejnej wizji (7,9-17) sto czterdzieści cztery tysiące opieczętowanych stanowi część wielkiego tłumu zbawionych, ze wszystkich narodów, pokoleń i ludów (7,9). Sens byłby więc następujący: Kościół składa się zarówno z nawróconych Żydów, jak i z nawróconych pogan.

...z pokolenia Judy dwanaście tysięcy naznaczonych pieczęcią, z pokolenia Rubena..., Gada..., Asera..., Neftalego..., Manassesa..., Symeona..., Lewiego..., Issachara..., Zabulona..., Józefa..., Beniamina dwanaście tysięcy naznaczonych pieczęcią.

Lista dwunastu pokoleń izraelskich różni się nieco od spisu dzieci Jakuba, podanego w Księdze Rodzaju 29,31-30,24. I tak Apokalipsa na pierwszym miejscu wymienia pokolenie Judy, chociaż faktycznie najstarszym synem patriarchy był Ruben. Wyjaśnić można to faktem, że z pokolenia Judy wyszedł Mesjasz. Lista Apokalipsy pomija zupełnie pokolenie Dana, zapewne z powodu kultu bożków pogańskich (Sdz 17-18), a także z powodu przekonania, że jak Chrystus narodził się z pokolenia Judy, tak Antychryst narodzi się z pokolenia Dana (Hipolit, O Antychryście 14).

Aby zachować liczbę "dwanaście", Apokalipsa dwukrotnie wymienia pokolenie Józefa: w osobie Józefa i w osobie Manassesa, pierworodnego syna Józefa.

Ks. PIOTR OSTAŃSKI Wasze komentarze: marzena aneta: 23.11.2022, 21:40 144000 wybranych ( Ap 7,1-8) dziękuję proszę o miłość uczciwość sprawiedliwość na świecie dziękuję proszę o domu kupno dobrą mieszkania sprzedaż urode zdrowie pieniądze dobrego kawalera męża młodego niepalącego pobożnego religijnego uczciwego dziękuję modlitwa ma moc modlitwa cuda czyni miłość cuda czyni nadzieja cuda czyni pokora cuda czyni sprawiedliwość cuda czyni uczciwość cuda czyni wiara cuda czyni wiara to jest pewność bez dowodu wiara to droga którą docieramy do marzeń dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję (1) Autor Treść Nowości św. Bernadetta Soubirous Modlitwa św. Bernadetty Soubirous Testament Bernadety Soubirou Ciało nie tknięte rozkładem śmierci św. Benedykt Józef Labre Bergen i Stavanger Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna

144 000 wybranych (Ap 7,1-8)

Czytamy wspólnie Księgę Apokalipsy

Nowości

Najbardziej popularne