Pustynia serca homoseksualisty

Zwykli, heteroseksualni ludzie mieszkają w pięknych przestrzeniach swoich serc, które bogate są w wiele unikalnych bogactw. Starają się o swoje umiejscowienie, pozycje, uczucia, potomstwo. Chcą być szczęśliwi, tolerowani i wspaniali. Są więc piękni, jak ptaki, które wybudowawszy swoje gniazda w niezwykłych, nadjeziornych miejscach, zaczynają poczuwać swoją wolność i swobodę. Cała gama szlachetnych walorów tych miejsc czeka na ich mieszkańców.

Homoseksualista zaś żyje na pustyni. Pozostawiony jest sam sobie. Wie, że gdzieś jest ogród tęsknoty, w którym będzie mógł być szczęśliwy. Nie wie, jednak, w którym kierunku ma się udać, aby dojść do swojego upragnionego celu? Skąd ten bezbronny człowiek ma wiedzieć, który szlak jest właściwy? Przecież nie ma nikogo, kto mógłby mu wskazać dobrą drogę. Nie ma nawet szklanki wody, która mogłaby mu dodać ochłody. Kiedy jednak homoseksualista wybierze intuicyjnie drogę może dojdzie do celu, albo nie. Nie ma pewności. Będzie mieć szczęście? Dojdzie do swojej przystani? A może będzie błąkać się do ostatnich swoich minut życia- umrze z wycieczenia, albo pożrą go niebezpieczne zwierzęta.

Kiedy spotyka drugiego takiego samego jak on, czy razem wtedy nie będą siebie zwodzić i błądzić?

Homoseksualistom mogą pomagać heteroseksualni ludzie, ale czy ci znają pustynię na tyle dobrze, aby doradzać pustelnikom gdzie mają się udać? Przecież heteroseksualni mieszkają w całkiem innym świecie. Tam wszystko jest inne, często takie proste, oczywiste, bez wątpliwości...

Homoseksualista może wołać o pomoc na pustyni, ale kto go usłyszy? Może lamentować, płakać, żałować. Homoseksualista staje się samotnym pustelnikiem. On pragnie żyć w normalnym, heteroseksualnym sercu. On chce cieszyć się wolnością i swobodą. Ale walczy każdego dnia, żeby przetrwać. Aby zaznać choć trochę radości i nie tracić nadziei na dojście do upragnionego raju.

Czasami wątpi w to, że może wyjść z tej tułaczki zwycięsko. Wtedy siada na rozgrzanym piasku i zaczyna otaczać go mgła zwątpienia. Nie ma wtedy dużego pola widzenia. Czasami też nadchodzą niebezpieczne piaskowe burze, ale gdzie ten biedny człowiek ma się schować? Burzą jest zauroczenie, zakochanie, fascynacja drugim mężczyzną- kwestia nazewnictwa jest tutaj dowolna. Po takiej burzy może wstać i iść dalej, albo zostać w miejscu i się poddać… kiedy przeżyje takich burz kilka, lub kilkanaście zaczyna zdobywać doświadczenia, jak radzić sobie z nimi. Ale każda burza jest nieobliczalna. Nie wiadomo z jaką mocą zaatakuje i kiedy...?

Są homoseksualiści, którzy pokonali pustynię. Wysyłają oni mapy, poszlaki, wskazówki. Ale powtarzają niejednokrotnie: każda wyprawa na pustyni jest inna. Nie ma recepty na jej przejście. Trzeba walczyć samemu. Trzeba zetrzeć się w sobie i mieć nadzieję.

Bóg. Czy Bóg pomaga na pustyni? Nie wszyscy w niego wierzą, bo uważają, że dał im zbyt trudną przestrzeń serca. Inni Mu ufają i oczekują na mannę z Nieba, leżąc bez sił i szepcząc: "Pomóż..." <><