"Powiedziano im, że Żydów wzywasz do odstępstwa od Mojżesza" (Dz 21,21)

Właściwe zrozumienie arcytrudnej sytuacji Pawia po jego kolejnym powrocie do Jerozolimy zależy od poprawnego spojrzenia na zarzut, jaki został mu postawiony. Zwierzchnicy Kościoła jerozolimskiego, przejęci wieściami, jakie do nich napływały, bardzo chcieli poprawić reputację Pawła. Jakub podkreśla, że opinie krążące na jego temat są wynikiem plotek, których żywotność jest wielka: "Powiedziano im, że wszystkich Żydów rozproszonych wśród pogan wzywasz w swoim nauczaniu do odstępstwa od Mojżesza, gdyż mówisz, by nie poddawali synów obrzezaniu i by postępowali niezgodnie z obyczajami" (Dz 21, 21). Sedno plotki rozpowszechnianej w Mieście Świętym stanowiło oskarżenie, że Paweł niszczy samą istotę więzi między Żydami palestyńskimi a Żydami z diaspory, którą stanowiło wierne przestrzeganie Tory. Na pierwszy plan wysuwają się dwa aspekty: sprawa obrzezania oraz zachowywanie przepisów obrzędowych zawartych w księgach świętych i tradycji ustnej. Oznaczałoby to, że Paweł zdradził swój naród, nawołując Żydów mieszkających w diasporze, aby przestali żyć jak Żydzi. Ale prawda była inna. Po latach wytężonej refleksji nad relacją między Prawem Mojżeszowym a Ewangelią Paweł nauczał, iż Tora nie ma wartości zbawczych, jakie płyną z męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. W tym znaczeniu utraciła swą moc, pełniła bowiem rolę wychowawcy prowadzącego ku Chrystusowi. Temu właśnie został poświęcony List do Galatów, ewangelizowanych podczas pierwszej i drugiej podróży misyjnej, w którym czytamy: "Przeświadczeni, że człowiek osiąga usprawiedliwienie nie przez wypełnianie Prawa za pomocną uczynków, lecz jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa, my właśnie uwierzyliśmy w Chrystusa Jezusa, by osiągnąć usprawiedliwienie z wiary w Chrystusa, a nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, jako że przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków nikt nie osiągnie usprawiedliwienia" (2, 16). Apostoł nie zabraniał chrześcijanom pochodzenia żydowskiego zachowywania przepisów Tory, które i sam respektował jako ważne spoiwo swej żydowskiej tożsamości. Systematycznie uczęszczał do synagogi, wykorzystując obecność w niej do zgłębiania i objaśniania Biblii hebrajskiej w perspektywie chrystologicznej (Dz 13,14; 14, 2; 17, 2 i in.). Rozpoczynając drugą wyprawę misyjną, poddał obrzezaniu Tymoteusza, który odtąd wiernie mu towarzyszył (16, 3). W Kenchrach złożył ślub nazireatu (18, 18), zachowywał też ważne święta żydowskie, wśród nich Pięć-dziesiątnicę, śpiesząc się, by ją obchodzić w Jerozolimie (20,16). Wobec narastających oskarżeń przedstawiał siebie jako faryzeusza (23, 6), który w niczym nie wykroczył przeciw Torze (25, 8; 28,17). Mimo to Paweł uczył, że poganie przyjmujący Ewangelię nie muszą być poddawani obrzezaniu (1 Kor 7, 18; Ga 5, 2-6; 6, 12-15) ani przestrzegać obyczajów żydowskich (Ga 4, 8-11; Koi 2,16-23), czyli cofać się na pozycje przed-Chrystusowe, gdyż utrudniłoby to skuteczność ewangelizacji i podważało zasadniczą nowość Chrystusa, która nie mieści się w obrębie Starego Przymierza. Wyznając Jezusa jako Mesjasza i Pana, dawni poganie zostają wszczepieni w lud Boży nie na skutek podporządkowania się religijnej rzeczywistości Starego Testamentu, który Go przeczuwał i zapowiadał, ale dzięki wierze, której praojcem jest Abraham. Teraz, gdy przyszło pełnienie wielowiekowych obietnic i zapowiedzi mesjańskich, nie ma potrzeby przechodzenia na judaizm ani poddawania się praktykom żydowskim. Wprawdzie nadal stanowią one spoiwo świata żydowskiego, lecz trzeba je umieścić i postrzegać w radykalnie nowym kontekście, który stanowi Jezus Chrystus i dokonane przez Niego dzieło zbawienia. Nauczanie, że przepisów Prawa Mojżeszowego nie należy rozciągać na wiernych pochodzenia pogańskiego, nie negowało więc ich znaczenia i wartości wobec wiernych pochodzenia żydowskiego. Z początkiem ery chrześcijańskiej diaspora żydowska była bardzo liczna i miała wykrystalizowaną tożsamość. Lokalne wspólnoty żydowskie w każdym rejonie Morza Śródziemnego miały swoich nauczycieli i przewodników duchowych skupionych wokół synagog, które już w okresie istnienia świątyni jerozolimskiej były integralnym składnikiem wielopostaciowego życia żydowskiego. Paweł nie zamierzał zastępować rabinów w ich funkcji nauczania wierności Torze, bo gdyby to czynił, poprzestałby na gruncie judaizmu w jego dotychczasowym kształcie. Skoro za swoje najważniejsze powołanie uznał ewangelizację, prowadzoną najpierw wśród Żydów, musiał skoncentrować się na tym, co stanowiło jej trzon, czyli na głoszeniu Jezusa Chrystusa, a nie na zachętach do przestrzegania Prawa Mojżeszowego. ks. Waldemar Chrostowski Tekst pochodzi z Tygodnika Idziemy, 19 września 2010 Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości Tajemnice Światła Różańca Świętego św. Gerard z Brogne Modlitwa do św. Gerarda z Brogne Modlitwa do św. Franciszka Borgiasza Z różańcem - w drogę każdego dnia ks. Wendelin Maciej Ryś Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 [ Powrót ]

[ Strona główna ]

Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt