Kościół wyposażony w potężne moce Ducha - w charyzmaty"Żyjemy w czasach ostatecznych, które rozciągają się między pierwszym a drugim przyjściem Chrystusa. I jest czymś znamiennym, że od chwili Pięćdziesiątnicy ani razu w Nowym Testamencie nie pojawia się wezwanie, by oczekiwać Ducha Świętego. Nic dziwnego, On od poranka Zielonych Świąt mieszka wśród ludzi i jest dostępny każdemu człowiekowi, który pragnie zbawienia. Tu, na ziemi, pozostaje na zawsze, zgodnie ze słowami Jezusa, który zapewnił apostołów: Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze - Ducha Prawdy (J 14,16). Oznacza to, że Jego działanie i łaski opisane w Nowym Testamencie są i pozostaną tak samo aktualne w życiu Kościoła wszystkich wieków jak w Kościele pierwotnym opisanym przez Dzieje Apostolskie. Duch Święty działa zarówno na sposób sakramentalny, zwłaszcza przez bierzmowanie, jak i za pośrednictwem licznych charyzmatów, zadań i posług przez Niego wzbudzonych dla dobra Kościoła" (Jan Paweł II).Kościół nie jest więc bezsilny. Jest on wyposażony w potężne moce Ducha, które wymykają się ludzkiemu planowaniu i są rozdzielane według suwerennej woli Dawcy. Duch bowiem wieje tam, gdzie chce (J 3, 8). Stąd Kościoła i jego odnowy nie można zaprogramować i zorganizować za pomocą ludzkich środków. To, co w nim jest decydujące, nie podlega ludzkiej woli. Wszystko zależy od Ducha Świętego, który ten Kościół ożywia, odnawia i sprawia, że przynosi owoce. Dlatego też Kościół - wspólnota wierzących - jeśli chce dobrze spełnić swoją misję, musi ciągle błagać o dar Ducha i ustawicznie otwierać się na Jego działanie. Wśród darów, które Duch Święty rozdziela, ważne miejsce zajmują tzw. charyzmaty. Warto zastanowić się nad ich naturą, bo w tym względzie istnieje wiele fałszywych wyobrażeń. Musimy pamiętać, że nie każda łaska otrzymana przez chrześcijanina jest charyzmatem. W potocznym języku często spotykamy się ze słowem "charyzmat". Określa się nim jakieś szczególne uzdolnienie czy talent. Człowieka, który posiada taki przymiot, że zdolny jest pociągnąć za sobą tłumy i zapalić je do pewnej idei, niekiedy nazywa się "przywódcą charyzmatycznymi W języku wiary ten termin ma jednak inne znaczenie. Sobór Watykański II wyjaśnia, żę charyzmaty to szczególne łaski, przez które Duch Święty czyni wiernych zdatnymi i gotowymi do podejmowania rozmaitych dzieł lub funkcji mających na celu odnowę i dalszą pożyteczną rozbudowę Kościoła. Nie idzie tu, jak może sądzą niektórzy, przede wszystkim o zjawiska nadzwyczajne - ekstazy, wizje, cuda, proroctwa, mówienie nieznanymi językami. Owszem, te dary miały miejsce w początkach chrześcijaństwa. Byli obdarzeni nimi różni święci wszystkich epok, którzy na sposób znaku dawali świadectwo życia i mocy Ducha Świętego w Kościele. Wchodzą tu jednak w grę również sprawy bardzo zwyczajne. Św. Paweł zalicza do chaiyzmatow także dar wyrażania się słowem mądrości i wiedzy (por. 1 Kor 12,8), działalność apostolską, prorocką i nauczycielską, umiejętność niesienia pomocy innym i rządzenia (1 Kor 12, 28), ufania Bogu w szczególny sposób (1 Kor 12, 9). Do tego rodzaju darów Apostoł zalicza także dziewictwo i małżeństwo (por. 1 Kor 7, 7). Ważne jest, by wszystkie dary Ducha Świętego były użyte dla dobra i budowania wspólnoty (por. 1 Kor 12, 7; 14, 5.12. 26). Stąd - czytamy w nowym Katechizmie - charyzmaty, zarówno nadzwyczajne jak również proste i zwyczajne, są łaskami Ducha Świętego, bezpośrednio lub pośrednio służącymi Kościołowi; zostają udzielone w celu budowania Kościoła, dla dobra ludzi oraz ze względu na potrzeby świata (nr 799). Jak przypomina Sobór Watykański II, na wszystkich wiernych zostaje nałożony wspaniały obowiązek przyczyniania się do tego, by wszyscy ludzie na całym świecie poznali i przyjęli Boskie orędzie zbawienia. Do wypełnienia tego zadania Duch Święty udziela im poprzez posługę słowa i sakramenty także innych szczególnych darów, czyli charyzmatów, które stanowią normalne wyposażenie wszystkich chrześcijan, w tym również świeckich, w ich apostolstwie. Różne sytuacje, w których mają oni dawać świadectwo, wskazują na różnorodność charyzmatów niezbędnych do wypełnienia tej misji. Ich lista nie jest zamknięta. Gdy w Kościele powstają nowe potrzeby i problemy, wraz z nimi pojawiają się nowe dary. Charyzmaty są więc zjawiskiem wciąż aktualnym i odnawiającym się. Charyzmaty powinny być przyjmowane z wdzięcznością. Są one bowiem wspaniałym bogactwem łaski służącym dla świętości Kościoła i jego żywotności apostolskiej. By jednak uniknąć subiektywnych złudzeń, które zawsze są możliwe, konieczne jest rozeznawanie charyzmatów, ich weryfikowanie, upewnianie się, czy rzeczywiście pochodzą od Ducha Świętego. Trzeba też mieć na uwadze przestrogę św. Pawła (1 Kor 12,7), by były one wykorzystywane w sposób zgodny z autentycznymi poruszeniami Ducha, tzn. w miłości, która jest prawdziwą miarą wszelkich charyzmatów. Stąd też żaden charyzmat nie zwalnia z obowiązku zachowania łączności posłuszeństwa wobec pasterzy Kościoła (Jan Paweł II), do których należy osąd odnośnie do autentyczności charyzmatów i ich właściwego wprowadzania w życie. Musimy być bowiem świadomi ciążącej na nas mocy grzechu, który często wprowadza niepokój i zamieszanie zarówno w życie poszczególnych ludzi, jak i całych wspólnot. Idzie więc o to, by wszystkie charyzmaty w swojej różnorodności i komplementarności współdziałały na rzecz wspólnego dobra. O. Maurycy Wszołek
|
[ Strona główna ] |
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |