Św. Maksymilian w oczach weterena niepokalanowskiego

"I nie będę ustawał codziennie, po przebudzeniu się ze snu i z czołem do ziemi, uwielbiać Cię, Boże Trójco, mówiąc trzykrotnie: Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu, jak była na początku i teraz, i zawsze, i na wieki wieków. Amen".

Jako wypływ żywej wiary było u o. Maksymiliana to częste powtarzanie Imienia Maryi; jego żywa wiara bowiem mówiła mu, że Bóg przez Maryję jest z nami, że On nam towarzyszy w każdej chwili, pomaga w każdej pracy i że ogniem swej gorącej miłości rozpala nasze serca ludzkie. Przez swego ducha żywej wiary o. Kolbe tak bardzo przybliżył ideał Niepokalanej na ciche zagony Niepokalanowa i stąd na całą Ziemię Polską i dalej... O żywej wierze o. Kolbego wdzięcznie mówią te przyjacielskie jego odwiedziny Przenajświętszego Sakramentu. Tutaj, przed Boskim Więźniem Miłości, z bezgraniczną ufnością otwierał swą duszę i umacniał ją w wierze Jego siłą. Nieraz byłem świadkiem tej jego adoracyjnej modlitwy. I myślałem sobie wówczas o nim, że to prawdziwy rycerz MI, że to jest klasyk Milicji Niepokalanej. Wpatrzony w jego postać rozpłomienioną, myślałem sobie wtedy i coś więcej.

Myślałem, że gdyby w tej chwili przyszło o. Maksymilianowi oddać swoje życie za wiarę świętą, uczyniłby to niezwłocznie. Tak, bo nadprzyrodzona jego wiara, rozkorzeniona silnie w jego duszy, była wprost bezgraniczna. A co powiedzą o duchu żywej wiary o.Maksymiliana te gorące jego pragnienia, aby jak najprędzej pozyskać wszystkich innowierców i pogan dla prawdy Chrystusa?... Te pragnienia ciche, choć alpinistyczne, zdobycia wszystkich dusz nieśmiertelnych dla Bożego Serca Jezusowego przez Niepokalaną, były jakby pozycją kluczową, według której regulowało się wszystkie posunięcia w apostolskiej działalności Niepokalanowa. Nawet proste, leszowe budynki w Niepokalanowie też coś mówią z cicha o żywej wierze swego dobrego fundatora. Istotnie tak! Kalkulacją, bowiem o. Maksymiliana było, aby ów zaoszczędzony na budowie fundusz obrócić na aktualną akcję zdobycia dusz dla Niepokalanej.

Bodaj największym marzeniem o. Kolbego na ziemi było poświęcić swoje życie za wiarę świętą. Często mówił niepokalanowianom o przypieczętowaniu własną krwią tego, co sam głosił słowem i czego nauczał piórem. A ten jego klasyczny zwrot: "Ale to już rzecz Niepokalanej" - był zwykłym rozradowanym epilogiem jego niezapomnianych pogawędek o pragnieniu męczeństwa z miłości dla Chrystusa.

Nic więc dziwnego, że ten mąż Boży oceniał ludzi zawsze z punktu nadprzyrodzonego. Czy to był ów szklarz, stary Żyd, z którym o. Kolbe na linii Białystok-Warszawa nawiązuje zajmującą dyskusję o szczęściu człowieka na ziemi i o jego życiu wiecznym po śmierci; czy to kapłani buddyjscy, bonzowie, którym o. Kolbe filozoficznie rozjaśnia w Japonii ciemne zagadki bytu; czy to nawet ów poczciwy chłopczyna, Hindus, z którym na okręcie, pod tropikalnym słońcem, prowadzi taką przyjacielską rozmowę o duszy ludzkiej!... Każdą z tych kategorii dusz brał o. Kolbe pod specyficznym kątem wiary i uświęcenia. Słowem, ten nadprzyrodzony powiew wiary odgrywał w życiu o. Maksymiliana Marii Kolbego pierwszorzędną i zasadniczą rolę. Chciał wszystkich pozyskać dla Wiary Chrystusowej, bo sam miał wiarę mocną i nieustraszoną.

Toteż nie mówiąc już nawet o warszawskim "Pawiaku", gdzie bity i maltretowany przez gestapowca, bohatersko wyznaje swoje rycerskie "credo!" - "wierzę!", nie biorąc również pod uwagę gehenny Oświęcimia, gdzie, z miłości dla Niepokalanej, oddaje dobrowolnie życie swoje dla ocalenia ojca rodziny; bez tego nadprzyrodzonego czynnika, to jest bez tego życia z wiary, niezawodnie by się załamał o. Kolbe pod naporem samych już trudności w Niepokalanowie polskim czy też w Niepokalanowie na terenach misyjnych. Jedynie heroiczny duch wiary pozwolił mu wytrwać do końca i kazał wznieść się zwycięsko ponad śmierć głodową w podziemnym bunkrze.

Rycerz i apostoł Niepokalanej

Dlaczego o. Maksymilian miał zawsze w swej duszy tyle werwy młodzieńczej i tyle apostolskiego zapału? Dlaczego był on ciągle taki rozradowany i rycerski? Bo głęboko rozważał owe dwa święte zdania... One wzbudzały u niego wysoki zachwyt i całkowicie pochłaniały jego umysł.

Tym całkowitym zwycięstwem Niepokalanej, mającym rozegrać się u kresu dni, dusza o. Maksymiliana była upojona jakby jakimś mistycznym rozradowaniem, którym o. Kolbe porywał za sobą niepokalanowian i oczarowywał ich wielkością swych ideałów.

O. Kolbe poświęcając się Niepokalanej za narzędzie, jasno zdawał sobie sprawę, że to oddanie nie może pozostać martwą literą, lecz musi wywołać czyn!

Chciał o. Maksymilian dokonać wielkich rzeczy w rękach Niepokalanej i te rzeczy wielkie widział przed sobą. Dlatego też swoje siły ludzkie, więc słabe, konsekwentnie wykarmiał siłami mocnymi, bo samej Niepokalanej, błagając Ją pokornie za Czcigodnym Duns Szkotem: "Dozwól mi chwalić Cię, Panno Przenajświętsza, i daj mi moc przeciwko nieprzyjaciołom Twoim". Wszędzie, gdzie tylko się zjawił o. Kolbe, tam wytwarzała się niebawem dziwna atmosfera zapału, właśnie w oparciu o to przekonanie ostatecznego zwycięstwa Niepokalanej nad szatanem.

O. Maksymilian pragnął być jak najlepszym narzędziem w rękach Niepokalanej. Toteż w pomnażaniu chwały Bożej przez Jej matczyne pośrednictwo był niestrudzony. U niego pokrycie kosztów za wysyłane z centrali MI wydawnictwa, książki, dewocjonalia itd., stanowiło kwestię drugorzędną. Miarodajnym było dla niego, czy z tego, co się daje z Niepokalanowa, będzie chwała Boża, to jest, czy jakaś dusza zbliży się przez to do Niepokalanej. Pewnego razu jeden z niepokalanowian wspomniał o. Maksymilianowi, że za wiele gratisowych egzemplarzy "Rycerza Niepokalanej" wysyła się biednym. Na co o. Maksymilian odpowiedział:

- Niepokalana ma więcej.

Nieraz, gdy wymierzał na mapie świata wzdłuż i wszerz pola misyjne, i gdy bliżej wnikał w ten ogrom pracy, jaki trzeba będzie podjąć dla ewangelizowania wszystkich narodów i plemion, wyrywało mu się z duszy to tęskne westchnienie:

- Ale pomóżcie mi, drogie dzieci, cały świat jak najprędzej zdobyć dla Niepokalanej.

Zakończenie

Postać to cicha i pokorna, której nie można było odróżnić wśród innej szarej braci zakonnej.

Wzrost średni.

Oczy duże, piwne, o wejrzeniu jasnym, które łagodnie sięgało w głąb duszy i budziło u wszystkich pełne zaufanie. Włosy czarne, lekko kędzierzawe, później zawsze strzyżone na krótko.

Twarz więcej okrągła, zwykle rumiana.

Nos regularny.

Usta, okraszone lekkim uśmiechem, znamionowały dobroć i siłę woli.

Czoło wysokie, zawsze pogodne, z którego promieniowała wielka myśl wodza.

Głowa lekko pochylona.

Z całej postawy o. Maksymiliana tryskał młodzieńczy dynamizm i stanowczość. Sprawy, które codziennie gromadziły się na jego biurku, energicznie pokonywał, nie tworząc zaległości na jutro, bowiem logiką jego było, że dzień jutrzejszy zgromadzi na biurku nowe sprawy i obficiej może niż dzisiejszy.

Stykając się z o. Maksymilianem, odczuwało się zawsze szczególny jego wpływ nadprzyrodzony; widocznie świat duchowy o. Kolbego był bardzo przestrzenny. Jego życie wewnętrzne tryskało młodością i wydawało się ono z każdym dniem bardziej nowe i takie wiosenne. Czasem przychodziła mi ochota, aby o. Maksymiliana przyłapać "in flagranti" z postawą jakąś zasępioną, chmurną, nigdy jednak nie chwyciłem tego obrazu, gdyż o. Maksymilian miał swoją osobistą tajemnicę, z którą bynajmniej się nie ukrywał, a tą była jego maksyma: "Dla Niepokalanej wszystko czyni się i cierpi radośnie".

Jakkolwiek wszystkie cechy charakterystyczne u o. Kolbego znajdujemy na wysokich szczytach, to wszakże jedna z nich najbardziej rzucała się w oczy niepokalanowianom, to zupełne jego poświęcenie się dla sprawy Niepokalanej, ta jego specyficzna "maryjność".

Bezgranicznie umiłowawszy Niepokalaną, potrafił o. Kolbe we wszystkich przejawach swego życia, we wszystkich swoich pracach i rozległych zamiarach apostolskich wprowadzić Ją w krąg swoich naczelnych zainteresowań.

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Treść

Nowości św. Ekspedyt Modlitwa do św. Ekspedyta Litania do św. Ekspedyta św. Elfeg św. Leon IX Urodziny jeżyka Jasia

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna