Polska na straży katolickiej Europy

I rzeczywiście, chrzest Polski, mającej szczególne położenie geopolityczne, oraz jej ścisłe związanie ze Stolicą Apostolską - dały nam wielką misję dziejową: "misję obrony Europy i katolicyzmu przed niebezpieczeństwami zewnętrznymi, i przed wewnątrzeuropejską opozycją niemiecką. Spełnianie przez nas tej misji stało się (...) jedną z przyczyn wydźwignięcia się przez nas do rangi wielkiego narodu" (J. Giertych). Już w 1623 r. W. Dembołęcki napisał, że Bóg Koroną Polską jak płotem chrześcijaństwo od pogan zagrodził.

Rozważając tak patetyczne stwierdzenia, można podejrzewać, że jest w nich wiele przesady i niebezpiecznej pychy, ale by dowieść ich słuszności - wystarczy dokonać historycznego przeglądu naszych dziejów.

W wiekach najwcześniejszych Polska była zaporą Europy Zachodniej przed inwazją pogan pruskich i litewskich. Za Bolesława Chrobrego, a potem przez następne kilkaset lat, walcząc z naporem niemieckim stworzyła potężną barierę obronną przeciw dalszym podbojom Niemiec. Zabezpieczając własną niepodległość osłaniała przed ich atakami nie tylko leżącą poza nią Ruś, ale i kraje łacińskiego zachodu europejskiego. "Mocarstwo ciągnące się od Renu do Oceanu Spokojnego, a choćby tylko do Uralu, byłoby Europę zgniotło. A jako że było ono ciągle w konfliktach z papiestwem (...) odebrałoby Kościołowi rolę instytucji niezależnej od władzy świeckiej. Kościół zachodni, cywilizacja zachodnia i Europa Zachodnia takie, jakie dzisiaj znamy, nie mogłyby istnieć" (J. Giertych).

W 1410 r. zwycięska bitwa pod Grunwaldem uchroniła połączoną z Polską Litwę oraz inne kraje wschodnie przed nawałą Krzyżaków, którzy mimo krzyża Chrystusowego widniejącego na ich płaszczach "byli jedną z najpotężniejszych sił antypapieskich i antykościelnych" (jw.). Wielki Mistrz krzyżacki Herman von Salza, który przewodniczył zakonowi w chwili sprowadzenia go do Polski, nazwany został przez późniejszych papieży bestią apokaliptyczną, sługą Szatana i prorokiem Antychrysta. Toteż w 1525 r. państwo zakonu krzyżackiego było pierwszym w świecie krajem, który przeszedł na stronę reformacji. Obrona Europy przed eskalacją naporu krzyżackiego jest niekwestionowaną zasługą Polski.

Cios reformacji, który w XV w. ugodził w podstawy ideowe, moralne i filozoficzne całej katolickiej Europy - właśnie w Polsce wywołał największą reakcję przeciwną. "Nie da się zaprzeczyć, że swą zwartością i siłą Kościół katolicki znacznie przewyższał wszystkich swoich efemerycznych protestanckich rywali" (N. Davies). Dzięki temu naród otrząsnął się i rozpoczął budowę potężnego prądu katolickiego odrodzenia i reformy, noszącego nazwę kontrreformacji. Wielu spośród szlachty, którzy idąc za modą przeistoczyli się w protestantów, po zorientowaniu się, że w tym wyznaniu nie ma kultu Maryi tak gorąco czczonej przez katolików - nawracało się na wiarę swych przodków.

Najwybitniejszym przywódcą tego ruchu był biskup warmiński kard. Stanisław Hoz- jusz, który wsławił się nie tylko jako organizator kontrreformacji, ale i jako działacz na tym polu w skali światowej. Napisany przez niego katechizm Confessio fidei catholicae christia- nae (Wyznanie wiary katolickiej chrześcijańskiej) już za życia autora doczekał się 30 wydań i przekładów na 10 języków, co wywarło wielki wpływ propagandowy w całym świecie. Obok niego wielką rolę odegrali także ks. Piotr Skarga jako kaznodzieja oraz król Zygmunt III Waza. Ale jeszcze wcześniej niemałe znaczenie miały także posunięcia króla Zygmunta Augusta, który poprzez ustawiczne odroczenia opierał się dążeniom Sejmu, zdominowanego przez posłów protestanckich, do utworzenia Kościoła narodowego. Przyjął on uchwały trydenckie, "co jest największą polityczną i moralną usługą, którą ten monarcha oddał Polsce" (Kalinka). Przeciwstawianie się reformacji trwało dwa wieki, ale nie na próżno, gdyż "Polska z kraju na pół zdobytego przez reformację stała się z powrotem krajem katolickim" (J. Giertych), a "kult maryjny wzniósł się na najwyższe szczyty" (N. Dawies).

Kontrreformacyjny wpływ Polski dosięgną! także krajów ościennych, co sprawiło, że uratowała chrześcijańską Europę przed ideowym i kulturalnym rozkładem i odrodziła ją jako "rzeczpospolita narodów chrzęścijań- skich"" (jw.). W połowie XVII w. katolickim krajom europejskim zagrażał potop ze strony protestanckich Szwedów, jako że ich król Gustaw "przekuwał rekrutów na żelazną milicję protestancką" (Konopczyński). Toteż w 1605 r. po bohaterskim ich odparciu w bitwie pod Kircholmem, a w pół wieku później, po odparciu potopu szwedzkiego, słowo "ratunek" najpełniej odzwierciedlało zasługi Rzeczypospolitej wobec znacznego obszaru Europy.

Obok ustawicznych zagrożeń z zachodu i północy, Polska przez ponad cztery wieki zmagała się także z naporem islamsko-azjatyckim, nękającym ją od wschodu i południa. Już w 1241 r. najechali ją Tatarzy, którzy dotarli aż pod Legnicę. Tam stawił im czoła książę śląski Henryk Pobożny. Mimo że bitwę tę przegrał, a jego uciętą głowę, wbitą na włócznię, najeźdźcy obnosili wokół murów twierdzy legnickiej, to jednak jej nie zdobyli. Nadto po krwawo okupionym zwycięstwie zrezygnowali z dalszego parcia na zachód i zawrócili. Polska, która w ciągu dalszego pół tysiąca lat, doznała 93 napadów tatarskich - już od tamtego, pierwszego z nimi zetknięcia, wystąpiła w roli tarczy chrześcijańskiej przed Azją. Decydującą bitwę z połączonymi pod wodzą Chmielnickiego siłami tatarsko-kozackimi siły polskie stoczyły pod Beresteczkiem w 1651 r., odnosząc zwycięstwo "na korzyść cywilizacji europejskiej, której szańcem w tej chwili raz jeszcze okazała się Polska" (Konopczyński). Z południa granicom Rzeczypospolitej nieustannie zagrażali także Turcy, z którymi staczała ona większe lub mniejsze potyczki i wojny. W bitwach pod Cecorą (1620 r.) i Chocimiem (1621 r. i 1673 r.), choć nie została zniszczona potęga turecka, Polacy skutecznie powstrzymali jej pochody w głąb kontynentu. Ale imponujące zwycięstwo w bitwie pod Wiedniem w 1683 r. nad armią turecką, zagrażającą całej Europie, zyskało Polsce sławę przedmurza chrześcijańskiego. I choć w bitwie wiedeńskiej brały udział również wojska austriackie i niemieckie, siły polskie odegrały główną rolę, a król Jan Sobieski był naczelnym dowódcą całej armii chrześcijańskiej. Tytuł "antemurale" (przedmurze) przylgnął do Polski.

Dramaturg Krzysztof Marlowe pisał w jednej ze swych sztuk, że Polacy to "mężny naród, obarczony największymi w społeczności chrześcijańskiej wojnami". Kardynał Richelieu w liście do Władysława IV określił Rzeczpospolitą mianem "przedmurza chrześcijaństwa", a znany kapucyn-dyplomata Józef du Tramblay - "wałem ochronnym" chrześcijaństwa. Nawet kalwinista Krzysztof Trecy nazwał ją "niezłomnym murem całego kontynentu 1).

Minęło półtora wieku i w roku 1920 w walce z bolszewikami znów odżyło dziedzictwo polskiego "antemurale". Znacznie mniejsze liczebnie i niedoświadczone, młode, w wielkiej mierze ochotnicze, wojsko polskie zadało śmiertelny cios czerwonemu huraganowi. Broniąc swej katolickiej ojczyzny jednocześnie uchroniło ono resztę Europy przed przerzuceniem rewolucji bolszewickiej na Zachód. Wszak Tuchaczewski, główny dowódca czerwonych, zapowiadał, że "po trupie Polski wojska sowieckie rozniosą pożar po całym świecie".

Także Polak św. Maksymilian Kolbe wysłał w świat poważne ostrzeżenia przed groźbą antyreligijnej potęgi masonerii. Będąc jeszcze alumnem, powołał w Rzymie Rycerstwo Niepokalanej, którego pierwszym celem było "starać się o nawrócenie grzeszników, heretyków, schizmatyków itp, a najbardziej masonów, oraz uświęcenie wszystkich pod opieką i za pośrednictwem NMP Niepokalanej".

Gdyby nie obecność Polski na kontynencie europejskim - nie wiadomo jak potoczyłyby się losy ludzkości, w każdym razie na pewno inaczej niż to miało miejsce. Dziś oczy świata wierzącego znów zwrócone są na nas, na Polskę, która jest wyspą między oceanem ateizmu postkomunistycznego na Wschodzie i neopogaństwa na Zachodzie, od nas oczekują naprawy świata.

1) Już w 1573 r., gdy dla upamiętnienia elekcji Henryka Walezego na tron polski wzniesiono w Paryżu łuk triumfalny, napis głosił: POLONIAE TOTIUS EUROPAE ADVER- SUS BARBARORUM NATIONUM (...) FIRMISSIMO PROPUGNACULO (Polsce, najsilniejszej fortecy całej Europy przeciwko ludom barbarzyńskim) (N. Davies).

Wasze komentarze: marzena aneta: 02.03.2023, 01:35 Polska na straży katolickiej Europy dziękuję proszę o miłość uczciwość sprawiedliwość na świecie tym świecie dziękuję proszę dla mnie o domu kupno dobrą mieszkania sprzedaż urode zdrowie pieniądze dobrego kawalera męża młodego niepalącego pobożnego religijnego uczciwego z którym będę żyć w cielesnej czystości dziękuję modlitwa ma moc nie ma modlitw nie wysłuchanych modlitwa ma moc modlitwa cuda czyni miłość cuda czyni nadzieja cuda czyni pokora cuda czyni sprawiedliwość cuda czyni uczciwość cuda czyni ufność cuda czyni wiara cuda czyni wiara to jest pewność bez dowodu wiara to jest droga którą docieramy do marzeń dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję (1) Autor Treść Nowości Nowenna przed świętem św. Archaniołów Michała, Gabriela i Rafała - dzień 3 Modlitwa do św. Ojca Pio Św. Ojciec Pio Modlitwa do bł. Józefa Stanka Modlitwa do św. Linusa Modlitwa do św. Konstancjusz Najbardziej popularne Tajemnica Szczęścia Godzina Łaski Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Modlitwa o Cud Poprzednia [ Powrót ] Następna